رحمت فاتحی
در روزنامه ئاوینه روز سه شنبه۱/۷/۲۰۰۸ که به زبان کوردی در کردستان عراق چاپ می شود در صفحه اول روزنامه، تیتر بزرگ" کشته شدن دعا با چهل میلیون دینار (معادل ۳۳ هزار دلار) حل و فصل شد" (کوشتنه‌که‌ی دوعا به‌چل ملیۆن دینار سوڵح کرا) نظر مرا به خود جلب کرد. این تیتر با عکس بزرگی از دعا خلیل تزئین شده است.
از سیمای معصوم و دوست داشتنی دعا می توان فهمید که می گوید شما انسانهای قوم پرست و مذهبی من را با این وحشیگری و ددمنشی که در تاریخ بشریت، مگر در دوره محمد قریشی و امامان و خلفا اتفاق افتاده باشد، کشتید. من را به خاطر دوست داشتن، بلوک باران کردند. من عاشق یکی از هم و سن وسالان خودم بودم و بدون آگاه بودن و در نظر گرفتن افکار ارتجاعی مذهبی و قومی بزرگترها، عاشق شدم و احساس انسانی خودم را با او می خواستم تقسیم کنم . من به جرم همین احساس انسانی قربانی شدم و همچنان که می بینید بعد از مرگم، خیلی ارزان خرید و فروش شدم. از دیدگاه ارتجاعی مذاهب و قوم پرستی، انسان همین قدر ارزش دارد. از رخسار وی می شود فهمید که سئوال می کند که آیا دوست داشتن در قرن بیست و یک تاوانش بلوک باران وحشیانه است. آیا کسانی که دور و بر من را گرفته بودند و هرکدام سر این که پاره سنگ و بلوک کدام یکی شان بزرگتر است با هم مجادله می کردند و من را با آن له و لورده کردند. آیا الان خیالشان راحت است ، یا هر شب خواب کابوس نحوه کشتن مرا نمی بینند و به خودشان و شرافتشان و انسانیت شان تف نمی اندازند. یا اینکه، جهل و حماقت و خرافات مذهبی آنها آنقدر در ذهن آنها رسوخ کرده که این نوع اعمال ضد انسانی بخشی از زندگی آنها و جزو لذایذ آنهاست.
سئوال دعا از مردان و زنان آزادیخواه این است که چرا سکوت کردید، چرا حداقل قربانی شدن من با این بربریت، شما را تکان جدی نداد. یا اگر دفاعی هم کردید حداقل ناموس پرستان و قوم پرستان را به عقب نراند. من می دانم شما تعدادی امضا جمع آورد کردید و اعتراضات محدودی را به راه انداختید ولی دیدید حرکت ناکافی شما هیچ مرتجعی را از مذهبی و ناسیونالیست و قوم پرستش را تکان نداد. آیا بعد از کشتن من قتل های ناموسی تمام شد. من را که زیر خروارها سنگ مدفون کردند، اما نه تنها کشتن و آتش زدن زنان تمام نشد بلکه آمار آن در هولیر ،حلبجه، دوکان و مهاباد و… ادامه پیدا کرد و آمارش هر روز بالاتر می رود. سنگ سار کردن من و پخش و انعکاس آن از طریق موبایل، فیلم و روزنامه ها سراسر جهان را در نوردید و به اعماق کوره روستاهای آفریقا هم راه یافت و احساس هر انسانی را آزرد و جریحه دار کرد. حتی انسانها، جسارت و دل این را نداشتند که به این صحنه های وحشیانه بلوک باران من نگاه کنند. ولی که چی. من قبل از آن که برای خودم متاسف باشم برای شما اکثریت انسانهایی که روزانه شاهد چنین جنایتی بوسیله فاشیست های مذهبی و قوم پرستان هستید، متاسفم چراکه در بهترین حالت ناراحت و افسرده می شوید و در آخر هم خودتان یک به یک روحا و جسما قربانی می شوید. کشتن من بار دیگر نشان داد که سازمانهای زنان وابسته به احزاب ناسیونالیست، احزابشان و مذهبیها و یا سازمانهای به اصطلاح مستقل زنان، بنگاههای خیریه ای بیش برای دفاع از زنان نیستند که شاید هم از این طریق به نان و نوایی می رسند. آنها با عوامفریبی و ریختن اشک تمساح در دامن مذهب نه تنها جوابی برای قتل من ندارند بلکه حتی مانع سر راه کسانی هستند که حاضربه قبول این بربریت مذهبی و قومی نیستند و می خواهند دنیایی عاری از عقب ماندگی و جهالت و خرافی گری مذهبی و قومی را بنا کنند.
بار دیگر کشتن من و خرید و فروش با جان من نشان داد بدون حضور و دخالت کمونیست ها و سوسیالیست های مصمم منتقد به جامعه سرمایه داری و ابزارهای جهالت و کودنی مردم، مانند مذهب و ناسیونالیسم تغییر در سیتم و مناسبات ضد انسانی سرمایه داری و تثبیت قوانین انسانی در جامعه، امکان پذیر نیست.
کمونیست هایی که خود را صاحب جامعه می دانند، تنها کسانی هستند که با اتکا به سازمان دادن جنبش های اجتماعی زنان و کارگران و تمام انسانهای شریف برای تغییر پایه ای در جامعه و منزوی کردن و از صحنه خارج کردن ناسیونالیست ها و مذهبی ها شب و روز در تلاشند و خشت به خشت با گذشت و صبوری و مبارزه سرسختانه بنای،دنیای بهتری را پی ریزی میکنند
چهارم جولای۲۰۰۸
لینک روزنامه ئاوینه: http://www.awene.com/Direje.aspx?Cor=1&Babet=Hewal&Jimare=416