ممنوعیت ورود زنان به استادیومهاى ورزشى در ایران آنهم در قرن بیست و یکم براى خیلى از مردم جهان باور نکردنى و تعجب آور است. این در حالى است که هر روزه هزاران مسابقه فوتبال، بسکتبال، هاکى و غیره در سراسر جهان برگزار مى شود و علاقمندان به این ورزش ها اعم از زن و مرد در ورزشگاهها حضور پیدا مى کنند و در کنار هم و باهم به تماشاى مسابقات مى پردازند و تیم هاى مورد علاقه خود را تشویق مى کنند. اما همین حق ابتدایى و به ظاهر پیش پا افتاده، ٣۴ سال است اززنان ایرانى سلب شده است.
حکومت اسلامى از ورود زنان به استادیومهاى ورزشى ممانعت مى کند، به همان دلیل که آزادى پوشش و حجاب را از زنان گرفته است؛ به همان دلیل که جدایى هاى جنسیتى در دانشگاهها، در محل کار و دراماکن عمومى را به زنان تحمیل کرده است؛ به همان دلیل که محدودیتهاى تحصیلى و کارى براى زنان ایجاد کرده است؛ به همان دلیل که حق طلاق و حق حضانت بچه اى که خود زنان بدنیا آورده اند را از آنان گرفته است؛ و ….، چرا که فلسفه وجودى اسلام و جمهورى اسلامى ضد زن است، تبعیض آمیز است و زن ستیز است. و زن از دیدگاه آنان کسى است که هویت اجتماعى براى شان بى معنى است و باید در کنج خانه باشد تا بچه بزاید، بچه بزرگ کند، خانه دارى کند، شوهر دارى کند، اسباب رضایت شوهر را فراهم کند و اگر هم تو سرش زدند باید اعتراض و شکایت نکند، چراکه تنبیه زن از احکام الهى و براى به تمکین در آوردن زنان جایز است .
اما علیرغم تمام محدودیتهاى حقوقى و قانونى که جمهورى اسلامى در طول تمام این سالها بر سر راه زنان قرار داده است، این رژیم نتوانسته است زنان را خانه نشین و مرعوب وحشی گری خود کند. از جمله مى شود به تلاش و مبارزه زنان براى لغو ممنوعیت ورود به استادیومهاى ورزشى اشاره کرد.
اعتراضات پراکنده و غیر سازمانیافته زنان براى ورود به استادیومها از همان سالهاى اول بعد از سر کار آمدن جمهورى اسلامى وجود داشته است. اما اعتراضات سازمانیافته آنان برمى گردد به سال ١٣٨٣ و همزمان با برگزارى بازی‌های دور مقدماتی جام جهانی ٢٠٠۶.
فعالیتهاى “کمپین روسرى سفیدها” که با هدف “دفاع از حق ورود زنان به ورزشگاهها” شروع شده بود، اولین تلاش متشکل فعالین زن ایرانى در این مقطع و براى بدست آوردن حق ورود به ورزشگاهها بود. یکى از شیوه هاى اعتراضى فعالین کمپین روسرى سفیدها حضور مداوم در مقابل درب استادیوم آزادى و پیش از هر بازى بود. که بالاخره اعتراضات آنان نتیجه داد و ٣٠ نفر از آنان موفق شدند براى اولین بار در تاریخ جمهورى اسلامى براى تماشاى بازى ایران و بحرین وارد استادیوم آزادى شوند.
جالب آن است که کمپین روسرى سفیدها در همان مدت کوتاه فعالیت خود توانسته بود توجه هاى زیادى را به طرف خود جلب کند و حتى سوژه یک فیلم سینمایى هم بشود.
فیلم “آفساید”، ساخته جعفر پناهی درباره دخترانی که با پوشش پسرانه برای ورود به ورزشگاه آزادی تلاش می‌کنند، تلاش داشت علاقمندى زنان براى حضور در استادیومها را و موانع و مشکلاتى که آنان در این راه با آن مواجه هستند را به تصویر بکشد. در فیلم آفساید تلاش ۵ دختر علاقه‌مند به فوتبال را نشان می‌دهد که با پوشیدن لباس پسرانه، سعى دارند وارد ورزشگاه آزادی شوند اما از سوی نیروهای پلیس حاضر در ورزشگاه شناسایی شده و بازداشت می‌شوند.
بعد ازاین مسابقه مجددا درب هاى ورزشگاهها به روى زنان بسته شدند، اما مبارزه زنان و مردان برابرى طلب براى رفع این تبعیض همچنان ادامه داشت.
کش و قوس‌ها و مخالفت‌ها و موافقت‌ها با حضور زنان در ورزشگاهها از آن به بعد مسئله سران جمهورى اسلامى بود تا اینکه احمدى نژاد در دوره اول ریاست جمهورى خود زیر این فشار خورد کننده اجتماعی، از سازمان تربیت بدنى خواست که شرایط لازم براى حضور زنان در استادیومها را فراهم کند.
امکان باز شدن درب ورزشگاهها به روى زنان پیروزى بزرگى محسوب مى شد. اما آیت الله هاى ریز و درشت و مرتجع حکومت اسلامى که ارکان اسلام و حکومتشان را در خطر مى دیدند، بى درنگ دست بکار شدند و فتوا پشت فتوا هوا کردند و داد و فغان راه انداختند تا دولت را از اجراى این امر بر حذر داشته و خواستار لغو آن دستور شدند.
گلپایگانی از مراجع تقلید در این باره گفت که حضور زنان در این گونه برنامه‌ها خلاف شرع و تنازل ظاهر از مواضع اسلامی است. فاضل لنکرانى حضور زنان را حتى در جایگاه خاص، جایز ندانست. مکارم شیرزاى هم استادیومهاى ورزشى را براى زنان نا امن دانست و به زنان توصیه کرد که در خانه هایشان و از طریق تلویزیون فوتبال را تماشا کنند. عشرت شایق، نماینده اصولگرایان در مجلس هفتم نیز تلاشهاى زنان براى لغو ورود به استادیومها را ناشى از شکم سیرى دانست و گفت مشکل زنان ایرانى تماشاى فوتبال نیست. و بالاخره “حجت‌الاسلام علیپور” دبیرهیأت رسیدگی به تخلفات فوتبال در ایران هم جلوگیری از ورود زنان به ورزشگاهها را مسائل و مشکلات زیرساختى و همچنین حفظ کرامت و ارزش زنان دانست. افرادى دیگرى از این طیف هم صراحتا گفتند مخالف ورود زنان به استادیومهاى ورزشى هستند چونکه مى ترسند زنان در استادیومها حجاب از سر بردارند و غیره.
زنان ایرانی تا به امروز چندین بار تا یک قدمی ورود به استادیوم‌های ورزشی پیش رفته‌اند که هربار به دلیل مخالفتهاى حکومتی موفق به برداشتن این مانع از سر راه خود نشده و هنوز پشت در‌های ورزشگاه مانده‌اند.
کارزار استادیوم براى همه در ادامه این اعتراضات و علیه تبعیض جنسیتى در حکومت جمهورى اسلام ایران و براى گرفتن حق ورود زنان به استادیوم هاى ورزشى شروع شده است.
بیش از ١٣٠ شخصیت سرشناس از فعالین اجتماعی و سیاسى تا نویسنده، هنرمند و اساتید دانشگاه و پژوهشگران علمى، ایرانى و غیر ایرانى و دیگر فعالین سیاسی و اجتماعی ضمن اعتراض شدید به این تبعیض آشکار جنسیتى علیه زنان در ایران، خواهان لغو فورى این ممنوعیت شده اند و کمیپن استادیوم براى همه را به همین منظور اعدام کرده اند.
فعالین این کمپین با فعالیتهاى خود، از طریق مدیاى اجتماعى، مصاحبه هاى رادیو و تلویزیونى و آکسیونها و متینگهاى مختلف، امضاى طومار و غیره مى خواهند توجه افکار عمومى در جهان را خصوصا در آستانه مسابقات جام جهانى فوتبال ٢٠١۴ برزیل نسبت به بى حقوقى و آپارتاید جنسى که از طرف حکومت اسلامى به زنان اعمال مى شود، جلب کرده و رژیم اسلامى را تحت فشار قرار دهند که دست از سیاستهاى زن ستیزى خود بر دارد.
طبق قوانین فیفا و کنفدراسیون آسیا، کشورهاى عضو نباید هیچگونه تبعیض نسبت به بازیکنان و تماشاچیان اعمال کنند و این در حالى است که جمهورى اسلامى ٣۴ سال است زنان را از ورود به استادیومها محروم کرده است. این جنبه از کار هم از اولویتهاى کمپین است که باید جمهورى اسلامى را از طریق فیفا و کنفدراسیون آسیا نیز تحت فشار قرار دهد.
حضور زنان در ورزشگاهها به شکل یک تابو در آمده است. اما شکستن این تابو غیر ممکن نیست اگر همه با هم متحد شویم و علیه آن متحدانه مبارزه کنیم. *
مندرج در نشریه زن آزاد شماره ٢٨
http://www.fitnah.org/fitnah_farsi_page.html