” بالا – جایی که به آن متعلقیم “

ترانه ای از: “جو کوکِر و جنیفر وارنز”

 

ترجمه از: نریمان زمانزاده، زهره مهرجو

۱۹ ژانویه ۲۰۱۴

 

“کسی چه می دونه

فردا چی می شه،

دنیایی که درش

فقط قلبهای معدودی می تپن ..

“فقط می دونم که چه احساسی دارم،

اگه واقعیه

زنده نگهش می دارم ..!

راه ما درازه ..

و کوهها در مسیرمونن؛

ولی ما هر روز

یه قدم به بالا می ریم ..!

عشق ما رو به بالا می بره –

جایی که بهش متعلقیم،

جایی که عقابها

بر بلندای کوهاش فریاد می زنن،

عشق ما رو به بالا می بره !

به دور از دنیای خود شناخته مون،

اون بالا

جایی که باد زیر پامون می وزه ..!

بعضیا به روشهای گذشته خو می کنن،

در زندگی شون

فقط به عقب نگاه می کنن ..

هر چی داریم “همین حالا”

“همین جا” ست،

همۀ زندگی مون رو اونجا پیدا می کنیم ..!

راه ما درازه ..

و کوهها در مسیرمونن؛

ولی ما هر روز

یه قدم به بالا می ریم ..!

زمان در گذره،

مجالی برای گریه کردن نیست،

زندگی

من و توایم –

امروزو زندگی کن ..!”

درباره زندگی و کارهای “جو کوکِر”:

 

جان رابرت کوکِر، معروف به “جو کوکِر” “Joe Cocker”  – متولد ۲۰ ماه مه ۱۹۴۴ میلادی در انگلستان – یکی از خوانندگان برجسته راک می باشد، که بخصوص با کارهایش در دهه ۶۰ میلادی به محبوبیت و شهرت دست یافته است.

او بویژه به خاطر صدای دو رگه اش، حرکات مخصوص بدنی در حین اجرای برنامه ها، و در اجرای جدید آهنگ های مشهور Cover versions of popular songs – شناخته شده است.

جو کوکر یکی از بهترین اجرا کنندگان نوی آهنگهای گروه “بیتِلز”  “Beatles”می باشد، و همچنین در لیست ۱۰۰ نفره اجرا کنندگان جدید آهنگ های “رولینگ اِستون”  “Rolling Stones”بعنوان نود و هفتمین خواننده شناخته شده است.

به کوکِر تا کنون چند بار به خاطر کارهای هنری اش جوایزی اعطا شده است، از جمله جایزه گِرَمی سال ۱۹۸۳ میلادی که به خاطر ترانه مشترک او با “جنیفر وارنز” با نام “بالا، جایی که ما به آن متعلقیم” – که ترجمه آن را برای شما در اینجا منتشر می سازیم – به هر دوی آنها اعطا گشت.

اولین تجربه آوازخوانی جو کوکر در دوازده سالگی، هنگامیکه برادر بزرگترش “ویکتور” از او دعوت به خواندن در یکی از اجراهای گروه *”اِسکیفِل” خود کرده بود، شکل گرفت.

جو در ۱۶ سالگی بهمراه سه تن از دوستانش اولین گروه موسیقی خود را بنام “شوالیه ها” “The Cavaliers” تشکیل داد. این گروه یک سال بعد، پس از اجرای چند برنامه در کلوب جوانان از هم جدا شد. در پی انحلال گروه شوالیه ها، جو مدرسه را ترک کرد و بعنوان مکانیک گاز مشغول به کار شد. او همچنین با نام مستعار “وانس آرنولد” در گروه جدید موسیقی به نام “وانس آرنولد و انتقام جویان” به کارهایش در زمینه موسیقی ادامه داد.

در اوائل دهه ۱۹۶۰ میلادی جو بهمراه گروه جدیدش بیشتر در پاب های شهر شفیلد فعالیت می کرد. او در سال ۱۹۶۴ میلادی، قراردای را با “دِکا” “Decca” برای کار تک خوانی بست، و اولین کار خود را که اجرای نوی “در عوض گریه می کنم” گروه بیتلز بود منتشر کرد. این اجرا نتیجه چندان خوبی در بازار نداشت، و جو چند ماه بعد از دِکا جدا شد. پس از آن جو کوکر نام مستعار خود را کنار گذاشت، و گروهی را بنام “Joe Cocker’s Big Blues” تشکیل داد، اما فعالیت در این گروه هم چندان موفقیت آمیز نبود، و از آن تنها یک آهنگ بنام “Rag Goes Mad at the Mojo” به جا ماند که در همان زمان توسط دانشگاه شفیلد منتشر گشت.

بعد از آن جو کوکر به مدت یک سال از موسیقی کناره گرفت، و پس از بازگشت خود در سال ۱۹۶۶ بهمراه دوستی بنام “کریس اِستِین تون”  “Chris Stainton”گروه “گِریس” را تشکیل داد. این گروه نیز در ابتدا بیشتر در پاپ های شفیلد اجرا می کرد، تا اینکه توجه “دِنی کوردِل”  “Denny Cordell”تهیه کننده شناخته شده موسیقی را به خود جلب کرد. این موضوع منجر به آشنایی و همکاری جو کوکر و دنی کوردل گشت، و در پی آن گروه “گریس” منحل شد.

کوردل مکانی را برای جو کوکر در کلوب “مارکی” در شهر لندن پیدا کرد، و از آن پس جو بهمراه همکار سابقش “کریس استِین تون” و نوازنده کیبورد “تامی اِیر”  “Tommy Eyre”گروه دیگری را با نام قدیمی “گریس” تشکیل داد. این گروه بزودی آغاز به مسافرت کردن و اجرای سری آهنگ های موفقیت آمیزی را در قسمتهای مختلف انگلستان کرد. پس از آن در بهار سال ۱۹۶۹ گروه “گریس” به سیاحت و اجرا در آمریکا پرداخت، و در آنجا آلبوم مشهور خود را بنام “با کمی کمک از سوی دوستانم”  “With a little help from my friends”منتشر کرد، که در چارت های آمریکا رتبه ۳۵ را به خود اختصاص داد.

در طی اقامت در آمریکا، کوکر بهمراه گروه خود در چندین فستیوال شرکت و در آنها برنامه اجرا کرد. در ماه آگوست همان سال “کوردِل” از کنسرت برنامه ریزی شده ای در “فستیوال وود اِستاک”  “Woodstock Festival”با خبر گشت، و مقدمات حضور جو کوکر و گروه “گریس” را در این کنسرت فراهم نمود. عده زیادی از علاقمندان در این کنسرت مشهور شرکت کردند، و به دلیل ازدحام جمعیت گروه “گریس” به ناچار از یک هلیکوپتر برای رفتن به مکان مورد نظر استفاده کرد.

آهنگ هایی که گروه “گریس” در این کنسرت اجرا کرد شامل: “خانم دِلتا”“Delta Lady” ، “چیزی می آید” “Something’s Comin’ on”، “بیا برویم مست شویم” “Let’s go get stoned” ، “من آزاد خواهم شد”  “I shall be   released” و ” با کمی کمک از سوی دوستانم” بود. این برنامه برای جو کوکر جالب و بیاد ماندنی بود، و بعدها از آن اینگونه یاد کرد: “مثل ماه گرفتگی بود… روزی بسیار مخصوص”.

کنسرت وود استاک نهایتا به شناخته شدن و شهرت یافتن جو کوکر و گروه گریس؛ در سطح وسیعی منجر گشت. مدت کوتاهی پس از آن، جو خسته از مسافرت به آمریکا و عدم تمایل به بازگشت به آن کشور، گروه گریس را منحل ساخت. او از لوس ‌آنجلس بدلیل آنچه “سلطه تجارت بر هنر” می‌نامید؛ بسیار ناامید شده بود.

با این وجود، مدت کوتاهی پس از انحلال گروه، تور دیگری برای آنها به این کشور رزِرو شده بود، و کوکِر ناگزیر برای انجام دادن این مسئولیت تازه گروه دیگری را تشکیل داد. این گروه بزرگ که “سگهای دیوانه و مردان انگلیسی”  “Mad Dogs and Englishmen” نام داشت، متشکل از بیش از ۳۰ نوازنده موسیقی بود.

در این مرحله از کار حرفه ای، سبک کوکِر بیشتر به آهنگ های نوع “بلوز” راک متمایل شده بود، و آثارش غالبا با آهنگ های گروه “رولینگ اِستون” مقایسه می شدند. در تور تدارک دیده شده به آمریکا، کوکِر بهمراه گروه جدیدش به ۴۸ شهر مسافرت کردند، یک آلبوم زنده را اجرا، و استقبال شدیدی از جانب روزنامه های “تایمز” و “لایف” برای کارهایشان دریافت کردند.

اما محتوی و سرعت کارهای گروه بسیار خسته کننده بود. اضافه بر آن کوکِر و رهبر گروه “لئون راسِل” درگیر مشکلات شخصی زندگی شده بودند. در حدود ماه مه ۱۹۷۰ که تور گروه نزدیک به تکمیل شدن بود، کوکِر دچار بیماری افسردگی شد و به استفاده زیاد از الکل روی آورد. با این وجود به کار خود ادامه داد.

تعدادی از آهنگ های اجرا شده بوسیله گروه در این تور، از جمله: “هر چه می خواهی گریه کن”“Cry me a river” ، “احساس خوبی دارم”  “Feelin’ Alright”و “نامه”  “The Letter”داخل چارت های آمریکا شدند.

کوکر پس گذراندن چند ماه در لوس آنجلس به خانه خود در شفیلد بازگشت. اعضای خانواده بشدت درباره وضعیت بد سلامت فیزیکی و روانی جو نگران بودند. در پی آن، او بمدت دو سال از کار موسیقی کناره گرفت.

جو کوکِر در اوائل سال ۱۹۷۲ دوباره با مشارکت در توری که گروه موسیقی “کریس اِستِین تون” در آمریکا تدارک دیده بود، به حرفه موسیقی بازگشت. اولین اجرای او در “مَدیسون اِسکوِر گاردِن” اجرا شد که در آن حدود ۲۰۰۰۰ تماشاگر شرکت کرده بودند.

پس از تور آمریکا، کوکِر در یک تور اروپایی شرکت کرد و در کشورهای ایتالیا و آلمان برای عده کثیری از استقبال کنندگان برنامه اجرا کرد.

در تور بعدی که در استرالیا برگزار می شد، جو کوکِر بهمراه شش نفر از اعضای شرکت کننده به دلیل حمل “ماریجوانا” بوسیله پلیس دستگیر شدند.  روز بعد در پی اتهام درگیری در هتل محل اقامت تور، از جانب پلیس استرالیا به کوکِر ۴۸ ساعت مهلت داده شد که کشور را ترک کند.

بهرجهت، از آنجا که کوکِر در میان هنرمندان خارجی سابقه خوبی داشت، این موضوع منجر به اعتراضات وسیع عمومی و حمایتهای زیادی از وی شد. در پی این موضوع، در استرالیا مذاکرات جدی درباره استفاده از ماریجوانا و قانون مربوط به آن درگرفت، و همچنین کوکِر در این کشور با لقب “سگ دیوانه” شهرت یافت.

مدت کوتاهی پس از تور استرالیا، “اِستِین تون” از کار در گروه کناره گرفت، و استودیوی موسیقی خود را راه انداخت. جدایی از اِستِین تون و دور شدن از تهیه کننده “دِنی کوردِل” پس از مدت طولانی همکاری، منجر به افسردگی کوکِر شد و برای تسکین به استفاده از هروئین روی آورد. او خوشبختانه در ماه ژوئن ۱۹۷۳ استفاده هروئین را ترک کرد، اما همچنان به استفاده زیاد از الکل ادامه داد.

در پایان سال ۱۹۷۳ میلادی، کوکِر به استودیو بازگشت و آلبوم جدید خود با نام “می توانم کمی باران را تحمل کنم” “I can stand a little rain” را اجرا کرد، که در ماه اوت سال بعد منتشر گشت و رتبه یازدهم را در چارت های آمریکا بدست آورد.

کوکر به کار موسیقی ادامه می داد و بازخوردهای مثبتی هم دریافت می کرد، اما در کار اجراهای زنده بدلیل استفاده سنگین ار الکل گاهی اوقات رفتارهای ناهنجاری از خود نشان می داد و به مشکل برمی خورد.

آلبوم بعدی او در ژانویه سال ۱۹۷۵ میلادی منتشر شد، و در پی آن کوکِر جهت تبلیغ آلبوم جدید خود به تور استرالیا رفت. در ۱۹۷۶ آهنگ “احساس خوبی دارم”  “Feelin’ Alright”را در برنامه زنده شب شنبه اجرا کرد. در این زمان کوکر متاسفانه حدود ۸۰۰۰۰۰ دلار به انتشارات “A&M” بدهکار، و همچنین با مشکل اعتیاد به الکل درگیر بود.

او چند ماه بعد با تهیه کننده “مایکل لَنگ”  “Michael Lang”آشنا شد. مایکل همکاری با کوکر را با شرط کنار گذاشتن الکل او پذیرفت. کوکر بهمراه تور جدیدی به مناطق استرالیا و آمریکای جنوبی مسافرت کرد، و سپس آلبوم جدید خود را با همراهی همکاران جدیدش از جمله “استیو گَد”“Steve Gadd” ، “چاک رِینی”  “Chuck Rainey”و نوازنده ویلون سل “راب هارتلی” “Rob Hartley”  ضبط کرد.

کوکر در سال ۱۹۷۸ توری به آمریکای شمالی داشت که در طی آن آلبوم جدید خود بنام “”Luxury You Can Afford

را تبلیغ می کرد. متاسفانه این مسافرت آنطور که انتظار می رفت موفقیت آمیز نبود، و تنها ۳۰۰۰۰۰ نسخه از آلبوم فروخته شد.

کوکر در سال ۱۹۷۹ به تور “ووداستاک در اروپا” پیوست. این تور را نوازندگانی که در فستیوال قبلی ووداستاک در سال ۱۹۶۹ میلادی شرکت کرده بودند، مثل “آرلو گاتری”  “Arlo Guthrie”و “ریچی هِی وِنز”  “Richie Havens”همراهی می کردند.

جو کوکِر پس از تور ووداستاک در اروپا، تا کنون در تورهای متعددی در کشورهای مختلف شرکت کرده و برنامه های موفقیت آمیزی را اجرا کرده است. در سال ۱۹۸۲ به او به خاطر آلبوم مشترکش با گروه “The Crusaders “ جایزه “گرَمی” اعطا شد.

کوکِر  آهنگ “بالا، جایی که ما به آن متعلقیم” یا  “Up Where We Belong”را به پیشنهاد تهیه کننده “استیوآرت لِوین”  “Stewart Levine” و بهمراه “جنیفر وارنز” در سال ۱۹۸۲ اجرا کرد. این آهنگ که برای فیلم “افسر و یک آقای محترم” “An Officer And A Gentleman” تهیه شده بود، در سطح جهانی شناخته شد و نیز جایزه گِرَمی را بعنوان بهترین اجرای پاپ دونفره، و جایزه آکادمی را بعنوان اصیل ترین آهنگ به خود اختصاص داد. کوکر و وارنز این آهنگ را دوباره در مراسم جشن اعطای جوایز اجرا کردند.

اجرای نوی آهنگ “نخست مانهاتان را فتح می‌کنیم سپس برلین را” بوسیله جو کوکر در سال ۱۹۹۹ میلادی، در آلبوم او بنام “دنیای غیرعادی” “No Ordinary World” انجام گرفت. این ترانه که در اصل توسط “لئونارد کوهِن” نوشته شده بود و بار اول در سال ۱۹۸۷ بوسیله “جنیفر وارنز” اجرا شد؛ از زبان مردی است که به دلیل مخالفتها و تلاش اش جهت تغییر سیستم موجود به بیست سال زندان محکوم شده بوده، و پس از آزادی از زندان هنوز به همان عقاید پایبند است. او داستانش را برای محبوب خود به زبان ساده و بهمراه ابراز محبت اش نسبت به او بیان می کند، و در ضمن صحبتهایش مخاطبین را دعوت به مبارزه برای تغییر سیستم از درون، فتح “مانهاتان” – مرکز سرمایه داری آمریکا – و بعد فتح “برلین” می کند.

صدای کوکِر هنوز یکی از برجسته ترین صداهای دوران ما محسوب می شود.

مختصری درباره  “جنیفر وارنر”:

 

جنیفر جین وارنز “Jennifer Jean Warnes” متولد ۳ مارس ۱۹۴۷ در واشینگتن – آمریکا، یک خواننده، ترانه سرا و تهیه کننده موسیقی است. او بخصوص به خاطر کارهایش در زمینه تفسیر قطعه های هنری نوشته شده توسط خودش و سایر هنرمندان، و نیر خوانندگی در لیست بزرگی از فیلم ها شهرت دارد.

جنیفر یکی از دوستان نزدیک خواننده، ترانه سرا و شاعر کانادایی “لئونارد کوهِن” می باشد.

او علاقه و استعداد خود را در زمینه آواز خوانی خیلی زود بروز داد. در سن هفت سالگی به او پیشنهاد قراردادی برای ضبط ترانه هایش داده شد؛ اما این پیشنهاد از جانب پدرش پذیرفته نشد.

جنیفر بزودی شروع به خواندن در کلیسا کرد و این کار را تا ۱۷ سالگی ادامه داد. در این هنگام به او پیشنهاد کمک هزینه ای جهت تحصیل “Scholarship” در دانشگاه در رشته اُپرا داده شد، اما او متاثر از خوانندگانی مثل “جون بایِز” به خوانندگی به سبک فولک گروید.

در سال ۱۹۶۸ میلادی، پس از چند سال فعالیت در تئاترهای موزیکال و کلوب ها، قراردادی را با “پَرُت رکوردز” “Parrot Records” برای همکاری بست، و اولین ترانه طولانی خود را اجرا کرد. او برای مدتی با نام کوچکش “جنیفر” در موزیکال ها و ترانه های خود فعالیت می کرد.

جنیفر در سال ۱۹۷۱ با خواننده، ترانه سرا و شاعر کانادایی “لئونارد کوهن” آشنا شده، و دوستی و همکاری بین آنها تا کنون ادامه دارد. این دو در سالهای ۱۹۷۲ و ۱۹۷۹ بهمراه گروه کوهن در تورهای اروپایی شرکت کرده و برنامه هایی را اجرا کردند.

به جز از جوایزی که برای کار مشترکش با جو کوکر در سال ۱۹۸۲ میلادی دریافت کرد، به جنیفر وارنز همچنین جوایز دیگری نیز اعطا شده:

در سال ۱۹۷۹ میلادی به او به خاطر اجرای ترانه “It goes like it goes” بعنوان اصیل ترین آهنگ سال، جایزه آکادمی اعطا شد. در سال ۱۹۸۷ میلادی به خاطر آهنگ“The time of my life”  که از آن در قیلم سینمائی “Dirty Dancing”  استفاده شد بعنوان اصیل ترین آهنگ، جوایز “آکادمی” و “گولدِن گلوب” اعطا شد.

از جمله کارهای معروف جنیفر وارنز همچنین می توان به ترانه “نخست مانهاتان را فتح می‌کنیم سپس برلین را” اشاره کرد که در سال ۱۹۸۷ میلادی در مجموعه ای از آهنگ های لئونارد کوهِن بعنوان “بارانی آبی رنگ مشهور” “Famous Blue Raincoat” منتشر گشت.

منابع مربوط:

 

لینک ترانه “بالا – جایی که ما به آن متعلقیم” در یوتیوب:

http://www.youtube.com/watch?v=95QoDc_obN8

درباره زندگی و کارهای “جو کوکِر”:

http://en.wikipedia.org/wiki/Joe_Cocker

“جو کوکر” – از فتح مانهاتان تا دروازه های برلین:

http://www.pyknet.net/1383/hafteh/09azar/hafteh_page/78coker.htm

نمایشگاه موسیقی و هنر وودستاک:

http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D9%88%D8%AF%D8%B3%D8%AA%D8%A7%DA%A9

“جنیفر وارنز” ویکیپدیا:

http://en.wikipedia.org/wiki/Jennifer_Warnes

درباره آهنگ “نخست مانهاتان را فتح می‌کنیم سپس برلین را”:

http://en.wikipedia.org/wiki/First_We_Take_Manhattan

“برج ترانه ها – اثری از لئونارد کوهِن”، ترجمه زهره مهرجو:

http://pejvakmag.blogspot.no/2013/10/06-2013.html

“انقلاب پیشین – شعری از لئونارد کوهِن”، ترجمه زهره مهرجو:

http://pejvakmag.blogspot.no/2013/08/10-2013.html

* اِسکیفِل:  نوعی از موسیقی پاپ می باشد که تحت تاثیر مجموعه ای از آهنگهای جاز، بلوز، فولک و روتز قرار گرفته است، و معمولا در اجرای آن از وسایل موسیقی ساخت خانگی استفاده می شود.