کشمکش بامزه بر سر انحلال حزب کمونیست کارگری ایران!
در حاشیه “نظریات فردی” حول فراخوان به انحلال !
از: سعید صالحی نیا
۱۳ ژانویه ۲۰۱۳
مقدمه:
فضای فیسبوک ، امکان بسیار خوبی فراهم کرده که آنچه رهبران احزاب سیاسی نمی خواهند بر ملا باشد از بان اعضا و هوادارانشان برملا شود.دیگر سخت است “اندرونی – بیرونی” کنند. رازها بیرون می زند.دعواها را جامعه می بیند و این کمک می کند به تسریع پروسه ها که گاها با لاپوشانیها و مخفی کاریهای سنتی چپ و فرقه ها ممکن بود سابقا ماهها و سالها “بیرونی ” نشود!
ماجرای فراخوان حمید تقوائی به انحلال دو حزب کمونیست کارگری، شروع از نقطه صفر را که چند ماه پیش شاهد بودیم، یادتان هست و بعدش که جلسه “رهبری” دو حزب کمونیست کارگری و حکمتیست دوم (رحمان حسین زاده ) را دیدیم که آنجا رسما رحمان حسین زاده مخالفت خود با این “انحلال” را اعلام کرد و رهبری حزب کمونیست کارگری را بور و مستاصل تر بجا گذاشت.
از آنزمان، تلاشهای رهبری حزب کمونیست کارگری ایران برای فشار بر حزب خواهرش ادامه دارد.جلسات “مصاحبه دو نفری ” می گذارند، “مدیاشانرا به هم باز می کنند” قرار می گذارند دیگر هم را نقد نکتتد! در فیسبوک هم هوادارانشانرا از “درگیری فکری با هم” باز می دارند تا یک “فضاسازی روانی انجام شود و بقول حمید تقوائی با یک “پروسه” اعضا و هواداران و کادرهای این دو فرقه بپذیرند که “یکی شوند”!
این تلاش، اما از سوی کادرها و بخشی از رهبری حکمتیستهای دوم با موانع جدی روبروست! مصاحبه رحمان حسین زاده(۱) دوباره بر این حکم کوبید که این حزب حکمتیست دوم قرار ندارد با حزب خواهرش متحد شود! قرار است همکاری بکند. از سوی دیگر هم آدمهائی مشهور مثل حبیب بکتاش تلاش کردند ، از پائین نامه سرگشاده بنویسند و از رهبری حکمتیست دوم بخواهند که در نظراتش “تجدید نظر” بکنند!(۴) که تا همینجا ظاهرا با پاسخ منفی مواجه شده اند!
یک چیز مسلم است، اون پشت پرده، بدجوری اوضاع این احزاب قمر در عقرب است! خصوصا حزب کمونیست کارگری ایران با رهبریش که بیرون رفتن از بن بست سیاسی خود را بدجوری به پروژه انجلالش گره زده و حیثت سیاسی خود را مشروط به آن کرده!
اینجا من گوشه دیگری از این داستان زار، از این کمدی تراژدی “انحلال طلبی” را باز می کنم برای اطلاع خواننده:
(۱)”کامنت ” بهزاد جواهری از حزب حکمتیست دوم و بلوای اخیر!
بهزاد جواهری از کادرهای حزب حکمتیست دوم که قبلا عضو فرقه جوادی بوده، در فیسبوک با نوشتن چند جمله یک بلوای کامل راه انداخته، آب در لانه مورچه ها ریخته و نوشته که “حزب کمونیست کارگری باید منحل شود چون به بن بست رسیده”!بامزه تر از کامنت ایشان، انعکاس حرفهای ایشان در میان “رهبران حکمتیست دوم ” است که زود در همان فیسبوک وارد صحنه شدند و فرمودند که “این نظر شخصی” ایشان است و حکمتیستهای دوم اصلا خواستار انحلال حزبی نیستند و خودشان هم منحل نمی شوند! خلاصه کشمکش بامزه ای در موضوع انحلال در جریانست! و در این میان عده ای از کادرهای مفلوک هر دو طرف هم احساس می کنند که “اون سعید صالحی نیا” شاید سایه هائی دارد و همه جا هست و مرتب استغفرالله دود می کنند تا “جن سرو کله اش پیدا نشود”!
واقعا صحنه های آموزنده ایست! مدتهاست من اینرا پیش بینی می کردم که این احزاب موجود کمونیست کارگری بعد از بحرانهای مکرر بالاخره به ته خط سیاسی خود نزدیک شوند و یکجوری یکجائی ترکهای بزرگتر در اینها حاصل شود اما چرا؟ این داستان کمدی تراژیک موجود روی بستر واقعیتی عمیقتر است:
(۲)شکست تمامی احزاب موجود کمونیست کارگری در اجتماعی شدن و سازماندهی اجتماعی جنبش کمونیزم کارگری در ایران:
ریشه های پدیده بحران در احزاب موجود کمونیزم کارگری را باید در بن بست آنها در اجتماعی شدنشان جست.کمونیزم کارگری منصور حکمت قرار بود کمونیزم اجتماعی باشد.قرار بود از “حزب فشار” به حزب اجتماعی برای کسب قدرت تبدیل شود.به هزار دلیل اینها بعد از منصور حکمت نه تنها اجتماعی نشدند بلکه به مرور زمان اون اعتباری که در دهه ۹۰ داشتند هم رو به سقوط گذاشت.اینرا من نمی گویم، خودشان و رهبریشان هم می گوید.منتهی برای بیرون آمدن از این بحران رهبری حزب کمونیست کارگری مدتی است به تقلا افتاده که نمونه هایش همین سحنرانی حمید تقوائی بود برای “قدرت سیاسی یافتن”!(۲)در بستر پذیرش بجران است که تقوائی راه حل ارائه می دهد و یکی از راه حلها اینست که ایشان با حزب خواهرش سر نقطه صفر قرار ملاقات بگذارد!
اما راستی آیا احزاب خواهر دیگر ایشان کجا هستند؟ کجای جامعه را گرفته اند؟ کردستان را؟ تهران را؟ مراکز کارگری بزرگ را؟ محیطهای دانشگاهی را؟ فکر نمی کنم هیچکدامشان را!
بامزه تر اینست که یکی از کادرهای همین حزب کمونیست کارگری یکماه پیش در فیسبوک مدعی شد که حزبش “هزار عضو خارج کشور دارد”! خوب برخیشان هم با دروغ صورت سرخ نگه می دارند!
از دید من بحران احزاب کمونیست کارگری ، یک بحران مزمن یک بحران سراسری است و رهبری همه این احزاب عوامل اصلی تولید این بحران هستند و امکان ندارد بتوانند راه حل آن باشند.استعفای دسته جمعی اینها شرط اول آغاز احیای کمونیزم کارگریست! تحزب کمونیزم کارگری نمی تواند با حضور این لیدرهای مادام العمر عملی شود.
(۳)راه حل بحران احزاب کمونیست کارگری چیست؟
در مقالات متعددی (۳) توضیح دادم که راه حل واقعی رفع بجران تحزب کمونیزم کارگری، احیای این تحزب است از طریق:
(۱)استعفای تمام رهبریهای احزاب موجود
(۲)بازنگری کامل در برنامه دنیای بهتر
(۳)نقد کامل تمامی سیاستهای احزاب موجود کمونیست کارگری در طی دوران بعد از مرگ منصور حکمت
(۴)فراخوان سراسری به همه فعالین کمونیزم کارگری برای شرکت در کنگره موسسان و انتخاب فعالینی که هیچ وابستگی به رهبران و لیدرهای موجود احزاب خواهر نداشته باشند.
(۵)ارائه گزارش کامل از نقد به تاریخ تحزب کمونیست کارگری و فرمولبندی استراتژی حرکت سیاسی این تحزب برای ایجاد بلوک چپ جامعه برای تسریع سازماندهی انقلاب سوسیالیستی
اینها از دید من راه حلهای واقعیست.این درگیریهای مضحک فیسبوکی و تانگوی مشمئز کننده رهبران شکست خورده احزاب موجود راه حل نیست.بیشتر علامت استیصال است.به هر سو بروند چه منحل شوند چه نشوند، آب در هاون می کوبند! دعواهاشان درون ظرف فرقه ای بدرد جامعه نمی خورد!
منابع دیگر:
(۱)رحمان حسین زاده-سیاست ما در برخورد به نیروهای چپ و از جمله حزب کمونیست کارگری ایران
(۲) ترجمه فارسی سخنرانی حمید تقوائی در باره حزبش!
(۳) سعید صالحی نیا: سخنی با فعالین جنبش کمونیزم کارگری
http://monazere-siasi.com/مقالات-سیاسی/مقالات-سال-٢٠١٣/۴۹۷-سخنی-با-فعالین-جنبش-کمونیزم-کارگری
(۴)حبیب بکتاش: در باره نزدیکی و اتحاد حزب کمونیست کارگری و حزب حکمتیست
http://www.azadi-b.com/ arshiw/?p=45964
(۵)سعید صالحی نیا:آفتاب آمد دلیل آفتاب! در حاشیه پاسخ حکمتیستها به حزب حمید تقوائی در موضوع اتحاد http://monazere-siasi.com/مقالات/مقالات-سال-٢٠١٣/۳۳۰-آفتاب-آمد-دلیل-آفتاب
(۶)سعید صالحی نیا: نیاز مبرم به تئوری دینامیک اتحاد در میان صفوف کمونیستهای کارگری
(۷)سعید صالحی نیا: چسبیدن به متدهای گذشته سد مهم سازماندهی قطب چپ http://monazere-siasi.com/مقالات/مقالات-سال-٢٠١٣/۳۶۹-چسبیدن-به-متدهای-گذشته-سد-مهم-سازماندهی-قطب-چپ
.