سمینارحقوق بشر در ایران
۲۰- ۲۲ ژوئن سن خوزه، کالیفرنیا
داود نوروزی
عضو هیئت مدیره سندیکایی شرکت واحد
با سلام به حضار محترم:
باید بدانیم که جهان بر مدار عشق و محبت استوار است ، اگر این کره خاکی را همچون کره جغرافیا نگاه کنیم دو قطب نگاه دارنده آن همان عشق و محبت است، عشق به هم نوع، عشق به جهان هستی و آفریدگار آن و محبت به همه، در جهانی که بر مدار عشق و محبت می چرخد حق هیچ کس ضایع نمیشود. باید بدانیم بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند، مساوی و عدالت می بایستی برای همه باشد. چو عضوی به درآورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار، با رعایت حقوق دیگران و عشق و محبت به دیگران می توان جهانی به دور از خشونت و جنگ داشت. جهانی سرشار از زیباییها. ایران مهد حقوق بشر است. کوروش بزرگ هزاران سال پیش از حقوق بشر سخن گفته. برای رعایت حقوق بشر می بایستی قانون حاکم باشد و انسانها قوانین را برای بهتر زیستن مدون می سازند.
بعد از صنعتی شدن جهان و قدرت گرفتن صاحبان سرمایه کارگران برای دفاع از حقوق حقه خود به ایجاد تشکلهای صنفی همانا سندیکاها روی آوردند زیرا هیچ گاه صاحبان سرمایه به حقوق خود قائل نبوده و همواره در فکر استثمار کارگران بوده اند. در ایران سالها از تاسیس سندیکاها می گذرد اما صاحبان قدرت و ثروت همواره در پی از هم پاشیدن سندیکاها این مدافعان واقعی حقوق کارگران بوده اند و همیشه حقوق حقه کارگران که در قالب توافقنامه ها، پیمانهای دسته جمعی و قوانین سندیکایی بوده دستخوش حمله بیرحمانه صاحبان صنایع سرمایه و قدرت بوده اند. مطالبات انباشته شده کنونی که سالیان سال است پرداخت نشده با رنج فراوان و خون دل خوردن اعضای سندیکاها به دست آمد. با نبود سندیکاها سفره کارگران خالی و خالی تر می گردد و آنگاه که بی پناهی کارگران نمود واقعی پیدا کند و عدالت از میان برود دوباره شروع دیگری برای بربریت قانون جنگل است و انسانها تنها تر از گذشته.
با انبوه شدن مطالبات در تمامی بخش های کارگری در ایران ، شوراهای اسلامی کار که آنها را می توان بازوی مشورتی کارفرما تلقی کرد آن وجهه و اعتبار اندکی را هم که کارگر برای آنها در نظر گرفته بود از دست داد و مجبور به سکوت و تغافل شد در بخش حمل و نقل درون شهری یعنی شرکت واحد کارگران به گذشته رجعت کردند و برای فعال کردن سندیکای خود که از سال ۱۳۶۲ از فعالیت باز مانده بود اقدامات قانونی راشروع کردند بعد از ورود نمایندگان آی ال او به نامهای آقایان تاپیولا و واندرلان به تهران و مطرح شدن سه جانبه گرایی، توافقاتی بین هیئت ایرانی و سازمان جهانی کار به خصوص مقاوله نامه های ۸۷ و ۹۸ به امضا رسید ، هیئت موسس احیای سندیکای کارگران شرکت واحد با تکیه بر قانون اساسی و مقاوله نامه ها و عضویت ایران در آی ال او شروع به عضو گیری نمود.
اما عده ای در حزب خانه کارگر که منافع نا مشروع خود را از دست رفته می دیدند در تاریخ ۱۹/۲/۱۳۸۴با همدستی شوراهای اسلامی کار ، مدیریت و حراست شرکت واحد به محل سندیکای شرکت واحد واقع در محله حسن آباد حمله و با ضرب وشتم کارگران و تخریب اموال سندیکا و برید ن زبان اسالو در حضور پلیس مخالفت خود را با احیای سندیکا ها علنی کردند همچنین در تاریخ ۲۱/۲/۱۳۸۴ با پرتاب بمب آتش زا به درون سندیکا هیئت موسس احیای سندیکا را تهدید کردند اما در نهایت با در ج ۲ مرحله آگهی در روزنامه های کثیر الانتشار مجمع عمومی اول در تاریخ ۲۳/۲/۱۳۸۴ برگزار شد اما بدلیل نرسیدن به حد نصاب مجمع عمومی دوم در تاریخ ۱۳/۳/۱۳۸۴ با وجود فشارهای امنیتی در ابتدای کار ، برگزار شد و اساسنامه سندیکا به تصویب واعضای هیئت مدیره و بازرسین منتخب شده ومدارک آنها به نهادها و سازمان های قانونی تحویل شد ، از اینجا سندیکا عملا نمایندگی کارگران را به عهده گرفت و با جدیت پیگیری کرد با عدم پذیرش خواسته ها ی کارگران از سوی مدیریت شرکت واحد اولین اعتراض سندیکایی با حضور گسترده اعضا به صورت حضور در محل کار و انجام امور محوله در طی روز با روشن نگاه داشتن چراغ های اتوبوس ها در تاریخ ۱۸/۶/۱۳۸۴انجام گرفت که بیش از ۸۰% از اعضا شرکت داشتند در این اعتراض چند تن از اعضا ی هیئت مدیره و فعالین دستگیر و روز بعد آزاد شدند اعتراض خود جوش در تاریخ ۲/۷/۱۳۸۴ از سوی رانندگان اعلام شد اما سندیکا به جهت اینکه دوم مهرماه اولین روز بازگشایی مدارس بود آن را ملغی اعلام کرد تا دانش آموزان در اولین روز بازگشایی مدارس با مشکلی مواجه نشوند و سعی شد با مدیریت شرکت واحد ارتباط بیشتری برای تحقق خواسته های کارگران بر قرار شود اما مدیریت آن زمان هیچگاه نپذیرفت بر سر میز مذاکره بنشیند ، تا اینکه بعد از دستگیری اعضای هیئت مدیره در تاریخ ۱/۱۰/۱۳۸۴ اولین اعتصاب برای تاریخ ۴/۱۰ /۱۳۸۴ با محوریت منطقه ۶ شرکت واحد شکل گرفت و در نتیجه آقای قالیباف شهردار تهران در ساعات آخر شب در جمع کارگران معترض حاضر و اعلام کرد بیش از ۳۴ مورد از خواسته های برحق کارگران را شناسایی و در صدد رفع آن بر می آید و حتی قول آزادی کارگران دستگیر شده را داد اما هیچ یک از این خواسته ها محقق نشد ، به دلیل عدم رسیدگی به خواسته های کارگران اعتصاب دیگری با قدرت هر چه تمامتر برای تاریخ ۸/۱۱/۱۳۸۴ از سوی سندیکا اعلام شد و در اطلاعیه صادره از سوی سندیکا احقاق حقوق از دست رفته کارگران و آزادی منصور اسالو از مهمترین خواسته های کارگران بود ، اما باز هم پلیس امنیت و حراست شرکت واحد با شدت هر چه تمامتر سرکوب اعتراض را در پیش گرفتند که منجر به دستگیری صدها نفر شد بعد از آزادی اعضای هیئت مدیره و فعالین از زندان اعض