کلمبیا یکی از خطرناکترین کشورها برای فعالین کارگری اعلام شده است. بر اساس آماری که خود سازمان ملل متحد انجام داده است از سال ۱۹۸۶ تاکنون حدود ۳۰۰۰فعال اتحادیه ای در این کشور به قتل رسیده اند. سال گذشته از میان فعالین اتحادیه های کارگری در کلمبیا،۱۷ نفر از رهبران کارگری و حدود ۷۱ نفر از کارگران اعدام شده اند و امسال نیز دو نفر از رهبران اتحادیه ای و ۲۰نفر از فعالین محلی کشته شده اند. طبق آمار دیگری در شش ماه اول سال ۲۰۱۳ دستکم ۱۱ فعال کارگری به قتل رسیده اند.
این خشونت عریان در تمام بخش های کارگری در کلمبیا جریان دارد و در این میان معلمان ، کارگران مزارع، کارگران خدمات بهداشتی و عمومی بیشتر از همه سرکوب میگردند.
سازمان عفو بین الملل در مطلبی عنوان میکند که از ژانویه ۱۹۹۱ تا دسامبر ۲۰۰۰ حدود ۲۲۴۵ فعال کارگری در کلمبیا به قتل رسیده اند و بیش از ۳۰۰۰ نفر نیز تهدید به مرگ شده اند. پیام نیز به تمام فعالین اتحادیه ای در سراسر کلمبیا فرستاده شده است که از نسبت به وضعیت شغلی و کاری خود اعتراضی نداشته باشند و برای رسیدن به حقوق خود اقدام به سازمان دادن هیچ کمپینی نکنند چونکه صدای شما را به هر قیمتی خاموش خواهیم کرد.
طبق گزارش سازمان جهانی کار نیز در سال ۲۰۰۷ حدود ۷۸ نفر از فعالین کارگری در کلمبیا بصورت سیستماتیک به قتل رسیده اند و این آمار و خشونت ها روزبروز در حال افزایش میباشد.
طبق گزارش یکی از اتحادیه های کارگری به نام ” فینسوا گرو” در همین سال ۷ نفر از اعضاء و فعالین کارگری این اتحادیه به به قتل رسیده اند. ” اسرایل گونزالز” درتاریخ ۲۴ ژانویه ، ” مانویل آنتونیو جیمینز” در تاریخ ۱۵ مارس، ” جوزی فرناندو کیویروس” در تاریخ ۱۵ مارس، “توماس آلبریتو” در تاریخ ۱۰ مه، “لویس اورلاندو” درتاریخ ۱۱ مه، “لویس مایوسا” در تاریخ ۸ آگوست و “مانویل ایرمینسن” درتاریخ ۱۳ آگوست به قتل رسیده اند. درحالی که قبل از قتل این کارگران، از سوی پلیس و دستگاههای امنیتی بارها مورد تهدید و اذیت و آزاد خود و خانواده هایشان قرار گرفته بودند و در فرصت مناسب یکی پس از دیگری به قتل رسیدند.
از طرف دیگر دولت کلمبیا با اتهامهای کاذب و ساختگی رهبران کارگری در این کشور را به پای میز محاکمه میکشاند و احکام سنگینی علیه آنها صادر میکند. یکی از این دستگیرشدنگان که چند ماه قبل در جریان جنبش اعتصابی در ماه آگوست ۲۰۱۳ در کلمبیا شکل گرفت توسط نیروهای حکومتی ربوده شده بود “هوبر بالستروس” میباشد که هم اکنون در زندان در شرایط بسیار وحشتناکی از لحاظ بهداشتی که فاقد هیچگونه دسترسی های بهداشتی میباشد و همچنین غذاهای فاسد دست و پنجه نرم میکند.این اعتصاب به حدی وسیع بود که تمام وزرای دولت ” خوان مانوئل سانتوس” رئیس جمهور کلمبیا استعفا دادند. قبلا از کناره گیری دولت، خوان مانوئل به مقابله با اعتصابی پرداخت که تمام بخش های جامعه از زنان و دهقانان و کارگران معادن، کارکنان بخش بهداشت و درمان بطور وسیع شرکت داشتند. در جریان درگیریهای پلیس و سربازان کلمبیا با اعتصابیون ۹ نفر کشته و ۸۰۰ نفرنیز زخمی شدند و بیش از ۵۰۰ نفر از بازداشت گردیدند. از جمله بازداشتیها ” هوبر بالستروس” میباشد که از رهبران سرشناس اتحادیه های کارگری در کلمبیا است. خواست این جنبش اعتصابی همگانی که مردم نیز در آن وسیعا شرکت کردند مبارزه علیه سیاستهای نئولیبرالی سرمایه داری دولت حاکم میباشد.
کارگران این کشور همراه با اتحادیه های خود به طور وسیع در حال سازمان دادن اعتصابات میباشند و عنوان کرده اند که اعتصاب آخرین وسیله برای رسیدگی به مطالباتشان میباشد. فقر و پایین بودن حق مزدها و همچنین نداشتن قراردادهای دسته جمعی اهم مطالبات کارگران کلمبیا در بخش های مختلف کارگری میباشد. در شش ماهه اول امسال اعتصاب کارگران معدن زغال سنگ در کلمبیا دست به اعتصاب زدند که دومین اعتصاب بزرگ کارگران معدن سنگ میباشد. کارگران بندر تحت اداره “درومند” و همچنین کارگران معادن “پریبنو” و “ال دسکانسو” نیز به اعتصاب کارگران معدن زغال سنگ پیوستند و این قضیه باعث کاهش صادرات زغال سنگ به آمریکا و اروپا گردید. کارگران خواستار اضافه حقوق ۵ درصدی و همچنین حقوق ماهیانه ثابت به جای حقوق ساعتی و اشتغال زایی برای ۴۰۰ کارگر دیگربندر که قرار است تا ماه ژانویه تعدیل گردند.
همچنین بیش از ۱۲ هزار نفر از کارگران پالایشگاه نفت “کارتاخنا” در اعتراض به پایین بودن دستمزدها دست به اعتصاب گسترده زدند که در نه سال اخیر این اولین اعتصاب بزرگ در حوزه نفتی کلمبیا میباشد.
در حال حاضر ۳ میلیون و ۴۰۰ هزار کارگر در اقتصاد رسمی کشور شاغل هستند. دولت کلمبیا نسبت به لغو و تخریب قراردادهای کلکتیو اقدام نموده که این امر باعث شده است تنها ۶۰ هزار نفر از این تعداد کارگراز طریق قرارداد کلکتیو استخدام شوند.
در برابر این خواسته های کارگران کشتار و قتل و زندانی کردن فعالین و رهبران کارگری سیاستی است که دولت حاکم همرا با شرکتهای آمریکایی و شرکتهای چند ملیتی در کلمبیا و همکاری این شرکتها با شبه نظامیان در امر سرکوب و کاهش دادن اعتراضات کارگری مشترکا همکاری و فعالیت میکنند که اخیرا نیز در تاریخ ۹ نوامبر یکی دیگر از رهبران و فعالین کارگری و عضو اتحادیه “سینالتراینال” را ترور کردند. این فعال کارگری به همراه تعدادی دیگر از هم اتحادیه هایش یک روز قبلا از ترورش از سوی شبه نظامیان تهدید به مرگ شده بود. اعضای این اتحادیه در اعتراض به وضعیت کاری شان درشرکت نستله ۵ روز بود که در اعتصاب غذا بسر میبردند. در برابر این چنین جنگ و کشمکش خونین که برای کارگران در کلمبیا هست سازماندهی مبارزه برای تحقق مطالبات یکی از برنده ترین سلاح های طبقه کارگر در کلمبیا است.