محمد جراحی، کارگر زندانی و عضو “کمیته پیگیری ایجاد تشکل‌های کارگری” روز ١۴ مهر نامه ای خطاب به کارگران ایران و دنیا نوشت و در آن به اذیت و آزار خود توسط مأموران شکنجه جمهوری اسلامی در سیاه چال‌های این رژیم اشاره کرده بود. “اتحادیه آزاد کارگران ایران” هم روز ٢٨ مهر با صدور بیانیه ای درباره وضعیت رضا شهابی، از فعالین شناخته شده جنبش کارگری و عضو هیأت مدیره سندیکای کارگران کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه و دیگر کارگران دربند، خواهان آزادی فوری همه کارگران زندانی شده است.
محمد جراحی بیش از دو سال است که به بهانه های واهی، که در اصل بخاطر فعالیت برای ایجاد تشکل‌های کارگری، در زندان و در بدترین شرایط در غل و زنجیر است. او در زندان دچار بیماری تیرویید شده است و می گوید هنگامی که او را به بیمارستان برده بودند با دستبد و زنجیر به پا از توهین و بد رفتاری زندانبان و ماموران همراه چنان اذیت شده که دیگر راضی به مراجعه به بیمارستان نیست.
رضا شهابی هم که سالهاست با چنین شیوه هایی شکنجه می شود، اخیرا برای چندمین بار روانه بیمارستان شده است. بیانیه “اتحادیه آزاد” می گوید که بر اساس نظر پزشکان در صورت عدم معالجه، وی بمرور زمان با فلج بخشی از بدنش مواجه خواه شد.
واضح است که جمهوری اسلامی به عمد دارد این فعالین کارگری را این چنین زیر فشار می گذارد که فعالیت برای مطالبه کردن حقوق کارگران هزینه بردار باشد! این شیوه قرون وسطائی که الحق برازنده جمهوری اسلامی است، شکم هیچ کارگر گرسنه ای را سیر نخواهد کرد. کودک هیچ کارگری را که بر اثر نداری از ادامه تحصیل باز مانده است، روانه مدرسه نخواهد کرد. فقط و فقط بر خشم و تنفر ما کارگران از رژیم جهل و جنایت اسلامی خواهد افزود.
ما کارگران مطالبات زیادی داریم. خواهان دستمزدی هستیم که کفاف یک زندگی انسانی را بدهد. دستمزدی که توسط نمایندگان خود ما و در تشکل‌هایی که توسط خود ما ایجاد شده اند تعیین شده باشد. خواهان آزادی ایجاد تشکل‌های کارگری و قطع دست دولت در امور این تشکل‌ها هستیم. خواهان آزادی کلیه زندانیان سیاسی هستیم. خواهان برابری کامل حقوقی و سیاسی زنان و مردان در همه سطوح زندگی هستیم. خواهان برابری کامل حقوقی و سیاسی برای تمام افرادی که در این جامعه زندگی می کنند، چه متولد ایران باشند چه متولد کشور دیگری اما اکنون در ایران کار و زندگی می کنند، می باشیم. ما خواهان حق برابر شهروندی برای کلیه شهروندان این کشور هستیم. ما خواهان آزادی پوشش هستیم. ما خواهان برداشته شدن همه موانع فرهنگی بر سر راه تفریح و شادی جوانان هستیم. خواهان بیمه بیکاری مکفی هستیم. خواهان حق بازنشستگی مکفی و انسانی برای تمام شهروندان بازنشسته این جامعه هستیم. خواهان جدائی دین از دولت هستیم. خواهان این هستیم که مذهب امر خصوصی افراد تلقی شود و کسی حق نداشته باشد کس دیگری را به زور وادار به بجا آوردن آداب و رسوم مذهبی کند. کسی حق نداشته باشد کودکی را تحت عنوان رسم و رسوم مذهبی اذیت و آزار کند و یا مانع شادی و تفریح او شود. ما خواهان دنیای شاد و بدون هر گونه تبعیض برای کودکان هستیم. ما کارگران شایسته بهترین و مرفه ترین زندگی هستیم، چرا که تمام ثروت این جامعه، حاصل کار و زحمت و رنج ماست.
اینها و دهها مطالبه کوچک و بزرگ دیگر، مطالبات ما کارگران هستند که بدون توجه به آنها، با هر درجه سرکوب و زندانی کردن فعالین کارگری، فراموش نمی شوند و بطور دائم توسط فعالینی از همین جنبش به جامعه و از جمله به دولتی که بر این جامعه حکومت می کند، و همچنین به تمام محافل و مجامع بین المللی اعلام خواهند شد. رضا شهابی، محمد جراحی، بهنام ابراهیم زاده، شاهرخ زمانی، رسول بداقی و دهها و صدها زندانی سیاسی دیگری که حتی نام بسیاری از آنها را هم خوب نمی دانیم، صدای ما کارگران هستند و درست به همین خاطر آنها را تنها نخواهیم گذاشت و برای آزادیشان یک دم تلاش و مبارزه خواهیم کرد. هر چه کارگران توجه شان به موقعیتشان بیشتر جلب شود، هر چه بی حقوقی شان بیشتر محرز شود، اهمیت رهبران نامبرده را بهتر و بیشتر متوجه خواهند شد. و کارگران درست به همین دلیل از جمهوری اسلامی که رهبران و دوستان آنها، رضا شهابی و محمد جراحی را دستگیر و اذیت و آزار می کند، متنفرند و منتظر فرصتی هستند که برای همیشه از شر این بختک اسلامی خلاص شوند.
٢١ اکتبر ٢٠١٣