مظفر محمدی 
 
هزاران  نفر از مردم گرسنه و اسیر فقر و تورم و گرانی در تجمعات اعتراضی در  مشهد و دیگر شهرهای ایران خواستار برکناری دولت احمدی نژاد شدند. 

شعار گرسنگان ، دولت بی کفایت استعفا، استعفا  است. 

رژیم با  باتوم و گاز اشک آور و تیراندازی به مردم به جان آمده از فقر و فلاکت حمله میکند. بسیجیان مزدور با قمه و باتوم برقی به ضرب و شتم مردم پرداخته و بر اثر این تهاجم هیستریک و وحشیانه تعدادی زخمی و دهها تن نیز دستگیر و روانه زندان شده اند.

دولت مردم را به فساد اقتصادی و مافیا  و  غیره حواله میدهد. اما کارگران و مردم به جان آمده میدانند و باید بدانند که مسبب این شرایط فلاکتبار، سرمایه داران دولتی و خصوصی و در راس آنها دولت احمدی نژاد و مجلس و نهادهای نظامی و شبه نظامی  هستند.

این که سرمایه کجا سود میدهد یا نه، به طبقه کارگر مربوط نیست. سرمایه اگر در جایی ضرر میدهد و ورشکست میشود در صد جای دیگر از دسترنج کارگر سود کلان و سرسام آور کسب می کند. اصلاح و کنترل این سیستم بر عهده طبقه کارگر نیست. اینکه دزدان و محتکران، مواد غذایی و حیاتی مردم را گرو گرفته اند و با قطره چکان به بازار تزریق میکنند تا در مقابل تقاضای حیاتی مردم به چند برابر قیمت بفروشند، باز بخشی از سیستم سرمایه داری است. وظیفه کارگران و مردم زحمتکش، بیرون کشیدن حق خود از حلقوم صاحبان این سیستم و حامیانشان است.  

کارگران هفت تپه، جان به لب رسیده گان عسلویه و بخشهای بزرگ دیگری از طبقه کارگر سالها است با قانون کار ارزان و بی حقوقی مطلق و حقوقهای معوقه و اخراج روبرو هستند. اکثریت کارگران شاغل با قراردادهای موقت یا بدون قرار داد، برده وار استثمار میشوند و برای سرمایه  داران سود تولید می کنند. درآمدهای کلان نفتی به جیب دزدان و غارتگران اموال مردم ریخته می شود. مخارج دولت و دستگاههای امنیتی و نظامی و مفتخوران حوزه های علمیه، فقها و دیگر انگل های جامعه سرسام آور و برای تامین یک زندگی مرفه، مسکن مناسب، داروی رایگان و بیمه بیکاری  میلیونها کارگر و زحمتکش و خانواده هایشان کفایت می کند.

راه مقابله با این وضعیت، شوریدن بر سرمایه داران و حافظان سرمایه است. بیرون کشیدن نان سفره  خانواده های کارگری از گلوی بورژوازی و دولت و محتکرانشان است. 

جنبش گرسنگان علیه فقر و فلاکت را باید سازمان داد. امروز اگر طبقه کارگر آماده بود و اگر توده های زحمتکش و حقوق بگیران جزء، متشکل و متحد بودند، به زیر کشیدن جمهوری اسلامی کاری فوری و ضروری  و راه حل نهایی بود.

اما گرسنگی منتظر این زمان و این آمادگی نمیشود. طبقه کارگر و مردم زحمتکش را باید همین امروز و فوری برای دفاع از زندگی و زنده ماندن و در مقابل تعرض استبداد حاکم سازمان داد. باید با  اتحاد و دخالت از پایین کارگران و مردم، جلو تعرض سرمایه داران و دولت به زندگی و سفره مردم، سدی بست.

با برگزاری  مجامع عمومی کارگری و اتحاد کارگری علیه بیکاری  افزایش دستمزدها به تناسب تورم و بیمه بیکاری مکفی برای همه بیکاران را میتوان و باید در دستور مبارزه ای بی امان و میلیونی طبقه کارگر اعم از شاغل و بیکار قرار داد. 

دولت و بورژوازی با دامن زدن به تورم و گرانی و گرسنگی دادن مردم، جامعه را به طرف سقوط ارزشهای انسانی و مرگ و میر در نتیجه این شرایط سوق میدهد.

برای  دفاع از سلامت جامعه و جلوگیری از خطر فلاکت و گرسنگی باید مردم مستقیما و با ابتکارات توده ای به میدان بیایند. 

شعار "مافیای اقتصادی افشا باید گردد"، شعار طبقه کارگر و مردم نیست. شعار احمدی نژاد است. شعار به بیراهه بردن مبارزه و اعتراض مردم و تبدیل مردم گرسنه به سیاهی لشکر دولت است. این ریاکاری را باید افشا کرد. خود دولت و در راس آن احمدی نژاد و بورژواهای معمم شورای نگهبان، مجلس خبرگان و ژنرالهای سپاه پاسداران و خامنه ای بزرگترین مافیای اقتصادی ایران اند. 

در این روزهای سخت و دردناک ، کارگران و مردم زحمتکش محلات شهرها، باید بهمدیگر بگویند، جمع شویم، متحد شویم و انبارهای دولت و محتکران را نشانه بگیریم و برای مصرف گرسنگان مصادره کنیم.

دولت و بورژوازی با زبان خوش و حتی با اعتراض و  تجمع و اعتصاب قیمت ها را پایین نمی آورد، دستمزد کارگران را افزایش نمیدهد، حقوقهای معوقه را نمی پردازد و به میلیونها زن و جوان بیکار بیمه بیکاری نمیدهد. باید منابع ثروت و داراییهای انبار شده و  احتکار شده را مورد تعرض قرار داد. اگر دولت مردم را به مافیای اقتصادی حواله میدهد، باشد. ما مردم خود سراغشان میرویم. انبارهایشان را می شناسیم و محتکران دولتی و غیردولتی را که نبض بازار و قیمت ها را در کنترل خود دارند و اجناس و مایحتاج حیاتی مردم را نگه می دارند تا قیمت ها را بالا ببرند، می شناسیم و خود سراغشان می رویم.

دولت و بورژوازی سفره مردم را نشانه گرفته و گرسنگی را به میلیونها خانوار کارگری و مردم زحمتکش تحمیل کرده است، ما هم منابع ذخیره شده و انبار شده شان را نشانه می گیریم و بین مردم گرسنه تقسیم می کنیم.

ادامه و نتیجه سیاست گرسنگی دادن مردم از جانب دولت و سرمایه داران، شورش خودبخودی و غیر سازمان یافته گرسنگان است. کارگران آگاه و سوسیالیست، فعالین کمونیست و معتمدان شرافتمند مردم محلات می توانند این نیروی جان به لب رسیده را جمع کنند؛ متحد کنند و اموال غارت شده و نان سفره مردم را که گرو گرفته شده مصادره کنند.

این یک راه موثر به عقب نشاندن تعرض سرمایه داران و دولت به سطح معیشت طبقه کارگر و مردم زحمتکش است. 

جواب تعرض ضد انسانی را باید با تعرض  انقلابی داد. راه دلسوزانه و انسانی جلوگیری از حمله قمه کشان و باتوم به دستان و گاز اشک آور و تیراندازی به تجمعات اعتراضی اینجا و آنجا و دستگیری و شکنجه مردم معترض این است که یک تعرض سازمان یافته را به انجام رساند.

اولین مصادره انقلابی توده های سازمان یافته، بورژوازی و دولتشان را به چاره جویی برای حفظ خود میاندازد. این دشمنان کودکان و زنان و مردان گرسنه، از شورش سازمان یافته کارگران و مردم وحشت زده شده و تسلیم خواهند شد. این راه را برای تعرضات و اجتماعات و اعتصابات موثر و موفق هموار خواهد کرد. 

تجریه سه دهه مبارزه دفاعی طبقه کارگر و مردم زحمتکش نشان داده است که سرمایه داران و دولت حریص تر شده و با خیال راحت به جنایت کشاندن جامعه به فلاکت و گرسنگی ادامه خواهند داد.

کارگران و مردم زحمتکش محلات شهرها از تهران و  مشهد و  تبریز و سنندج و کرمانشاه و غیره،  میتوانند دخالت مستقیم خود، قدرت یابی  و ابتکارات توده ای، و اجتماع و اتحادشان را تمرین و تجربه کنند.

گرسنگی معطلی نمی شناسد. کارگران و مردم  و  خانواده هایشان نمی توانند منتظر زمان و آینده و تا چه پیش آید و یا حل بحران های اقتصادی بورژوازی و ریاکاری ها و دروغ هایشان گردند. باید جمع شد، متحد شد و یک تعرض انسانی و انقلابی را برای نجات کودکانمان از گرسنگی و مرگ و میر از طریق مصادره های انقلابی سازمان داد.

انبارهای دولت و محتکران در همه شهرها دم دست ما است. اگر بورژوازی و دولت خود نخواهند مایحتاج مردم را و دستمزد کارگر را و بیمه بیکاری بیکاران را تامین کنند، باید منتظر دخالت  و قدرت  توده ای کارگران و مردم گرسنه باشند. این درس را به بورژواها و دولت احمدی نژاد باید داد. این قدرت توده ای را باید تمرین کرد  و نشان داد و به عمل در آورد.

باید مبارزات خرد و ریز و تجمعات و اعتصابات اینجا و آنجا را یک کاسه کرد و در قالب یک تعرض سازمان یافته توده ای متشکل از کارگران و مردم زحمتکش و حقوق بگیران جزء‌  و همه زنان و مردان گرسنه به میدان آورد.

باید این ضرب شست را به دشمن جنایتکار نشان داد. باید پوزه بورژوازی  و دولت حامی اش را در جاهایی و بخصوص در شهرهای بزرگ به خاک مالید. جنبش گرسنگان را باید سازمان داد.