توضیحاتی پیرامون نامه سندیکای کارگران نیشکرهفت تپه به وزیر کار!
محمد جعفری
شانزدهم ماه اکتبر ۲۰۱۳
دوستان عزیز اعضای هیأت مدیرۀ سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه! دیشب نامه حق طلبانه شما به وزیر کار را در سایت آزادی بیان نگاه کردم. این نامۀ شما حاوی چند اشکال هم تکنیکی و هم مضمونی است که باید برای اعتلای مبارزه کارگران در این زمینه، از آن اشکالات مطلع بود، تا بتوان آنها را برطرف کرد.

۱- توضحات اضافی و حواشی زیادی در نامه وجود دارد؛ در حالیکه مطالبات شما گویا، شفاف و برجسته نیست. برای نمونه باید خوانند در اسرع وقت متوجه درخواست شما: مثلاً آیا برای کاهش ساعت کار، افزایش دستمزد، آموزش رایگان برای افراد زیر هجده سال، آزادی تظاهرات و تحصن، ایجاد تشکل های سیاسی و فرهنگی و صنفی، آزادی اندیشه و بیان ومنع اجراج کارگران است؟ در این صورت باید در نظر اول انسان متوجه آن مطالبات مورد نظرشما است را بشود و سپس نامه استدلال کند و ساپورت برای متحقق شدن مطالبات جلب نماید. شما باید مطالبات خود را فرموله کنید، چه کاری به این دارید که ربیعی در گذشته کارگر بوده و توضیح این مساله که در سرمایه داری کارگر مادام کارگر بماند به شهرداری یک شهرهم نمی رسد؟ مگر شما با وزیر کار جمهوری اسلامی در این ظرفیت و موقعیت مبارزه ایدئولژیک و نظری می کنید؟

۲- منظورشما از این جمله در نامه: “جناب آقای ربیعی، ابتدا ضمن تبریک به حضرت عالی جهت انتخاب شما به عنوان وزیر کار”؛ می دانم دیپلوماسی است. ولی این نشان میدهد که شما در این زمینه ناروشنی دارید. در تحلیل نهایی هر حکومتی بنابه میزان فشارهای واقعی تشکل خود شما و افکار عمومی و… به اوست که تن به انجام کاری می دهد و نه بخاطر خبره بودن در دیپلوماسی و نوازش و خود شیرینی. از آنجا رابطه شما با دولت برابر نیست، دیپلوماسی بیشتر حالت خواهش، تمناء، نوازش و خود شیرینی دارد. نباید به این زمین رفت. شما در مقام شخصی دعوت نامه برای مراسم عروسی نمی فرستید. یک نامه رسمی از طرف یک سندیکا به وزیر کار، اگر وارد آن گونه دیپلوماسی شود، شبیه به ناز شتری است. باید نیازهای سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه و طبقه کارگر را سبک سنگین کنید که در توازن قوایی موجود کدام خواست امکان متحقق شدن دارد. قدرت خود و وجدان جامعه را برای آن بسیج کرده و این مطالبات را فرموله، تنظیم و بر جسته نمایید.

۳- مشخص است شما در ایران نامه رسمی به ادارات دولتی می نویسید و این باید تا حدودی طبق شرایط تنظیم شود. قابل درک است که بلحاظی باید بالانس را نگه داشت و با نهاد های حکومتی مکاتبه کرد. تشخیص امکان کدام زبان را باید بکار برد با خود شما واگزار می کنم. اما باید همیشه مواظب بود به زمینی که در آن برد با ما کمتر است نشد. درست است در فرهنگ کارگران باید همیشه با نزاکت به انسان رفتار کرد. با این همه به نظر من گفتن این جمله کافی بود: آقای ربیعی وزیر محترم کار جمهوری اسلامی ایران، باعرض سلام… . کلمه “با درود” در ایران، جز ادبیات رفع و رجوی کار اداری رسمی نیست و معمولاً انسان های چپ و سکولار بجای سلام بکار می برند. شما لازم نیست از این واژه برای وزیر و ادارات دولتی استفاده نمایید؛ این بار دارد. بعلاوه این با قسمت دیگر نامۀ شما وقتی که می نویسید”حضرت عالی” بالانس ندارد.

۴- شما باید آگاهانه از توضح مسائلی چون سوء مدیریت، افت شدید تولید، فرسودگی کارخانه و پایین بودن تعرفه گمرکی اضافه و سایر مشکلاتی که مادرزادی نحوه تولید سرمایه داری است، خوداری کنید. مگر شما مشاور کارفرما و یا هیئت مدیره کارگران هستید؟ ظلمی که به کارگران می رود، چیزی که حق آنان است برجسته نماید و آن را با ادبیات جهاشمول مطرح کنید. مکان نقد ما به شیوه تولید سرمایه داری در نامه نگاری به ادارات دولتی نیست، جای دیگری است.

به امید پیروزی هر چه بیشتر برای سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه،
با آرزوی سربلندی واعتلای طبقه کارگر