جایزه صلح نوبل از پرستیژ بالایی در سطح افکار عمومی جهانی برخوردار است. علیرغم تلاشی که برای پوشاندن ماهیت سیاسی – ایدئولوژیک این جایزه و کمیته اهداء کننده آن انجام می گیرد، نگاهی به برندگان این جایزه از سال ۱۹۰۱، که برای اولین بار این جایزه اهداء شد تا ۲۰۱۳، نقش و جایگاه این جایزه در تحکیم ایدئولوژی سرمایه داری و بورژوازی غرب، یا تروریسم دولتی کاملا آشکار میشود. تحت نام قدردانی از تلاشهای افراد یا سازمانهایی که برای “دفاع از آزادی، برابری طلبی یا صلح” فعالیت کرده اند، نوع خاصی از “تلاش” که کاملا مطابق منافع این بورژوازی است مورد تحسین قرار می گیرد و به آن پاداش قابل ملاحظه ای پرداخت می شود.
باسم تعدادی از برندگان توجه کنید: “دوکلرک” رئیس جمهور رژیم آپارتاید در آفریقای جنوبی، ایسحاق رابین، نخست وزیر دولت نژاد پرست اسرائیل، شیمون پرز، اکنون رئیس جمهور اسرائیل و بمدت چندین دهه از افراد کلیدی هیات حاکمه اسرائیل، لخ والسا و گورباچف از مهره های کلیدی آخرین پرده پایان جنگ سرد بنفع غرب، دزموند توتو، یک اسقف سیاه پوست در آفریقای جنوبی، دالایی لاما، یک آخوند بودایی میلیونر تبتی در منازعه با چین، اوباما بلافاصله پس از انتخاب شدن به ریاست جمهوری آمریکا، شیرین عبادی بعنوان “یک زن مسلمان ” که در “دنیای اسلام برای حقوق زن فعالیت کرده است” و معتفد است که “اسلام با حقوق بشر در تناقض نیست!” سال گذشته به اروپای واحد در اوج اعمال سیاست ریاضت کشی به میلیون ها نفر در اروپا و پس از دخالت نظامی در لیبی. و امسال جایزه به سازمان منع سلاح های شیمیایی داده شده است، سازمانی که کارش یافتن سلاح شیمیایی در کشورهایی است که تروریسم دولتی قصد حمله به آنرا دارد. *