“روان”
(تقدیم به “روان” دختر یمنی)

روان
نسیم خسته ی صبحگاهی
حنای انگشتانت,همچون پلک های مادربزرگ
مرده است
میان بغچه ی نرگس,میان گلبرگ های زخمی
دنبال او می گردم
این گره های ملال انگیز,این مرگ لحظات
مرا به سکوت نمی رساند
میان بغچه ی گل دار
صورت ریخته ی خواهرم را می بینم
لبان مرده اش,که فریاد می زنند.

آه,روان
عشق سخن تلخی ست
عشق بر لبان خواهرم,شباهنگام در شولای خرافه خونین است
عشق زفاف مرگ است
زفاف مرگ.

روان
دست هایم میان بغچه ی گل دار می لرزند
نازکترین نرگس
نازکترین ساقه
نای مقاومت ندارد
غنچه اش می ترکد,و می بینم آبستن است
کوچکترین دختران شهرت
میان هوس های پدربزرگ
نای زندگی ندارند
با دندان,لبان خویش پاره می کنند
و بوسه,ضجه ی تلخی ست.

آه,روان
نسیمی خاموش در نفس هایت
حنای انگشتانت مرده است
و عشق,بازی ی کودکی ات را خسته کرد
و عشق سخن تلخی ست روان
انبوه ریش ها و دردهاست
برسینه های رشد نکرده ات
حضور دست ها و تسبیح هاست
بر پریشانی ی نگاهت
عشق سخن تلخی ست روان,سخنی تلخ
شباهنگام در شولای خرافه خونین است
خونین است,خونین,روان.

“علی رسولی”
روان: دختر هشت ساله ی یمنی که در شب زفاف به علت آزار جنسی از جانب شوهر چهل ساله اش,جان باخت.

https://www.facebook.com/ali1917
http://alirasoli.blogspot.com/