به یاد ِ تابستان ِ ۶٧
هنوز
آن سرود ِ کودکانه را
به خاطر دارم :
سیصد گل ِ سرخ و …
حالا که بزرگ شده ایم
کوک ِ سازهای مان را
عوض کرده ایم و
مضمون تصنیف های مان را
و یکصدا می خوانیم :
صدها گل ِ سرخ ِ ما را پرپر کرد
آنکه
جهنم اش را
با کشتن ِ چراغ ِ اندیشه های جوان ِ ما
روشن کرد
غافل از آنکه
این شعله های نامیرا
جهنم اش را خاموش می کنند
روزی برای همیشه
همین امروز
یا فردا .