چامه ای به افتخار رفیقی که از دریای طوفان زده ی انقلاب پنجاه و هفت ، تا عبور از گذر گاه های هولناک ِ زندانهای دهه ی شصت ، و از آنجا پرچم به دست تا ایستادن در صف ِ پیشا پیش ِ جنبش ِ کارگری ؛ همچنان و هنوز در تکاپوست ! … آری ! میبایست به افتخار ِ اینان سرود ! وگرنه : من آنم که در پای خوکان نریزم / مر این قیمتی دُرّ ِ لفظ ِ دری را !( ناصر خسرو قبادیانی)
از بودن و کشیدن
وقت است شرر ریختن و جامه دریدن تا چند فرو خوردن و دم بر نکشیدن ؟!
حقّا که جگر سوختگانیم و در این راه جز خار ندیدیم و به جان ، خار خلیدن
یک عمر دویدیم و به مقصد نرسیدیم مقصود همین بود ! همین ، پیش دویدن !
دریاب که ما نیشکرانیم و در این دشت جز آب نخواهیم و به جان تیغ خریدن
صبری بکن ای هم- پروپرواز ! بیاندیش ! تا چند از این شاخ به آن شاخه پریدن ؟!
ما در پی ِ یک راه ِ نو و رسم نوینیم هیهات زما دور زدن ، پیله تنیدن !
دردا که جهان یکسره ره یافت و رهیاب ای ملت ِ در بند ! نخواهی تو رهیدن ؟!
یاران ِ وفادار ، سر ِ دار برَفتند مائیم و غم ِ سلطه ی اغیار کشیدن !
…………………………………………………………………………………………………
رهیاب –شیکاگو ۷ جولای ۲۰۱۳ – ۲۲ تیر ماه ۱۳۹۲