تداوم انقلاب در مصر و گسترش میلیونی اعتراضات به حکومت مورسی، سیلی محکم تاریخی به گونه ی دمکراسی بورژوایی و توهم به این راه حل فریبنده است. این اقدام تاریخی وانسانی نشان داد که انتخاب یک نفر و سپردن سرنوشت جامعه به دست او و تسلیم در مقابل سنت انتخابات بعنوان نماد دمکراسی بورژوایی مردود است. 
این روزها بورژوازی جهانی درمقابل انقلاب مصر و عدم تمکین انقلابیون به انتخابات بر متن دمکراسی ادعایی بورژوایی، سرگیجه گرفته اند. وزیر خارجه امریکا می گوید، “دمکراسی به انتخابات محدود نمی شود باید مطالبات مردم را جواب داد”.
با فشار فوران انقلابی توده های کارگر و زحمتکش، یک سوراخ گنده در دیوارمحکم دمکراسی بورژوایی ایجاد شده است. اما تمام این دیوار باید به سوی آزادی کامل بشریت فروریخته شود.
امروز این سوال بزرگ جلو جوامع بشری قرار گرفته است. اگر دمکراسی بورژوایی و انتخابات جواب نمی دهد، پس چاره چیست؟ بشریت به کدام سو می رود؟
جواب این سوال را طبقه کارگر و تجربه کمونیسم کارگران تاریخا داده است: “دمکراسی شورایی”.
پیروزی انقلاب کارگران و مردم مصر را تنها دمکراسی شورایی تامین و تضمین می کند. انقلاب مداوم در مصر یک جنبش عظیم شوراهای کارگران و مردم را کم دارد. شوراهایی که در کارخانه ها و محلات کار و زندگی می جوشند و بر می خیزند، نمایندگان منتخب خود را به کنگره شوراها می فرستند و دولت انقلابی شوراهای کارگران و مردم را ایجاد می کنند. و به این ترتیب دمکراسی کارگری و یک نظام شورایی از پایین به بالا سازمان می یابد. نظامی که انتخاب کنندگان هر وقت بخواهند می توانند کسانی که از وظایف محوله شان سر باز زنند را پایین آورده و جانشین اش را تعیین کنند.
نظام شورایی راه حلی است که اراده و اختیار را به همه انسان های جامعه بر می گرداند. هیچ تک نفری در جامعه در این نظام بی تفاوت و بی نقش و بی وظیفه نیست. در این نظام هیچ تک نفری به نام رییس جمهوری، رییس ارتش و یا روسا و اعضای پارلمان های بورژوایی نیستند و نمی توانند قدرت و تصمیم در مورد سرنوشت جامعه را ولو برای ۴ سال، قبضه کرده و به کنترل در آورند.
تداوم انقلاب مصر ضربه مهمی بر پیکر دمکراسی بورژوایی، انتخابات و نظام پارلمانی ۴ سال یک بار زده است. اما دمکراسی بورژوایی برای خود بورژوازی هم مقدس نیست. زمانی که دمکراسی شان به سد آزادیخواهی کارگران و مردم برخورد می کند، به ارتش و کودتا ودیکتاتوری نظامی پناه می برند. و این انتخاب دیگری است که امروز ارتش مصر تحت فرمان و رهبری دولت آمریکا، پیش پای جامعه می گذارد.
ارتش بعنوان ناجی دمکراسی بورژوایی و قیچی کردن روند انقلاب مداوم مردم مصر ظاهر می شود. دخالت ارتش و نظامی کردن جامعه روی دیگر سکه دمکراسی بورژوایی و دررابطه با انقلاب مصر یک راه حل امریکایی است. انقلابیون مصر نباید زیر بار این راه حل که پای اسلحه و زمینه های جنگ داخلی را به میان می کشد، بروند. البرادعی هم نماینده و سخنگوی اراده و اختیار طبقه کارگر و مردم زحمتکش مصر نیست. البرادعی نماینده ی منافع بورژوازی و سرباز نظام سرمایه دارانه و گرگی در لباس میش است.
رهایی جامعه مصر از نظام زور و استثمار و تبعیض و نابرابری سرمایه دارانه، در گرو یک جنبش عظیم شوراهای کارگران و مردم است.
“زنده باد حکومت شواراهای کارگران و مردم” شعار واقعی میدان تحریر قاهره و افق پیروزی کامل انقلاب در مصر را به نفع طبقه کارگر و اکثریت مردم محروم مصرتعیین می کند و رقم می زند.

مظفرمحمدی
تیر ماه ۹۲ – ژوئیه ۲۰۱۳