فاجعه تروریستی پرتاب چند ده موشک به کمپ- بازداشتگاه لیبرتی در روز روشن (۱۵ خرداد ) که از ساکنان زندان لیبرتی شماری کشته و تعداد بیشتری مجروح گرفت , برای من عمیقاً جانکاه و جگرخراش است . به لحاظ نشانه ها و قرائن جنایتکاری این حمله موشکی خصلت نماست و معنای خاص خود را دارد. جنایت تروریستی است که بی تردید امکان تکرار(فارغ از مجازات) دارد. همزمان بوی گند تحمّل و اغماض یونامی و آمریکا به مشام می رسد . به دلیل تکرار فاجعه و مژه نزدن مرکز و قدرت محلی آمریکا (سفارت و دیگرنیروهایش درمحل) , این حمله از وجود یک طرح عملیاتی خامنه ای- مالکی,( با اطلاع و چشم پوشی عمدی آمریکا) علیه ساکنان لیبرتی خبر می دهد. حمله موشکی که دفعه اول و ناشناخته نبوده , نشانه های جنایت همسان جنایت پیشین است, آمران و عاملانش معلوم اند. «محکوم کردن» توسط آمریکا و… بدرد عمه شان می خورد, چرا به تعهداتشان, به امضاهاشان عمل نمی کنند؟ چرا آمریکا – طبق قول و قرارهای مکتوب هفته ای چند بار در محل حاضر نیست؟ یونامی در جهت ممانعت از تکرار فاجعه از دفعه پیش تاکنون چه غلطی کرده است؟ کوبلر که مسئول بسیار طرحها و فریبهاست , گورش را گم کرد, نفربعدی چه طرح کارآمد اجرایی برای جلوگیری از جنایت بعدی دارد؟ این طرح تا چه حدّی قابل کنترل و به درد بخور است ؟ و……
سستی و بی عملی آمریکا, بلکه نوعی چراغ سبز به کشتار مجاهدین( پاداش «انتخابات»؟), از دید رژیم و شخص خامنه ای چه معنایی جز دست باز برای جنایتهای بعدی دارد؟ پیداست طرحی وجوددارد چند جانبه: کشتار از تو , «”محکوم کردن” رسانه ای و آرام نگهداشتن افکارعمومی و ماست مالی بعدی ازما »!
مالکی هم آشکارا « منعقده ی دوطرف » است. اکنون رؤیای ”نظارت یونامی و قولهای وزارت خارجه و حضور دایمی سفارت آمریکا در محل ” برای ساکنان این بازداشتگاه غیرقانونی , تبدیل به کابوس و تکرار فاجعه شده است. این داده ها هشداری مکررند, البته در ترازی تازه و بدشگون که متأسفانه تاریخ و سوابق تیره ملل متحد در صحنه جنایتهای گذشته را تداعی می کنند:

– قتل پاتریس لومومبا, رهبرنهضت استقلال طلبانه و نخست وزیرقانونی کشورکنگو در ژانویه ۱۹۶۱: به گفته ایندارجیت رایکه، فرمانده نیروهای وقت سازمان ملل متحد در کنگو در نیمه سپتامبر۱۹۶۰, پاتریس لومومبا در مقابل چشم روزنامه نگاران و ماموران سازمان ملل متحد و “در حالی که در عقب یک وانت زنجیر شده بود با حالتی خوار وخفیف” به بازداشتگاه منتقل شد. نیروهای ملل متحد چشم براین جنایت بستند, حتی آن را محکوم نکردند. این بود که روندی آغاز گردید که با اطلاع و اغماض ملل متحد درمحل, در ۱۷ ژانویه ۱۹۶۱ به تیرباران و نابودی (دراسید) رهبرمحبوب و آزاده مردم کنگو منجر گردید. طرح و دستور جنایت ازجانب سران وقت استعمار بلژیک و… صادر شده بود, عامل جنایت هم همدستان افریقایی استعمار بودند, ولی فرمانده و نیروی ملل متحد درمحل با بی اعتنایی معناداری شاهد جنایت شدند و دانسته کاری صورت ندادند.
– شکست مفتضحانه در ممانعت از نسل کشی روآندا در سال ۱۹۹۱ که منجر به مرگ حدود یک میلیون نفر شد و علت آن عدم تصویب اقدام نظامی الزامی از سوی شورای امنیت بود. نیروهایی که در محل بودند طبق موازین ملل متحد حتی اصول اولیّه مداخله بشردوستانه را به اجرا نگذاشتند.
– طی سالهای ۲۰۰۲- ۱۹۹۸ , شکست MONUC (نیروی ملل متحددرکنگو) در اجرای قطعنامه ۱۲۹۱ UNSC , جهت مداخله موثر در جنگ دوم کنگو که گفته می‌شود در اثر عدم مداخله مؤثر ملل متحد, این جنگ ۵ میلیون نفر کشته بر جای گذاشت,.
– شکست رسوای ملل متحد در مداخله سال ۱۹۹۵ در قتل عام سربرنیتسا ,علی رغم این که سازمان ملل فضای این منطقه را برای پناهندگان و ۱۰۰ نیروی حافظ صلح هلندی امن اعلام کرده بود.

اکنون حدود ۱۸ ماه از جابه جایی اجباری مجاهدین از اشرف ـ به بازداشتگاه غیرقانونی ”لیبرتی” می گذرد. آشکارست که خامنه ای در طرحی با مداخله و همدستی کوبلر(که مسئول است و امیدوارم دردادگاهی پاسخگوی اعمالش شود) لیبرتی را عملاً به قتلگاه ساکنان آن تبدیل کرده اند. تکرار جنایت آژیرخطررا به صدا درآورده , آیا وقتش نرسیده که در طرحهای جاری حفظ جان ساکنان و امنیت و سلامت آنها تجدید نظر شود؟ تکرار جنایت نشان می دهد راهکارهای تاکنونی کفایت نمی کرده اند. برگزاری کنفرانس و مراجعه به پارلمانها و کنگره آمریکا و لابیسم و…. اینها لازم ولی آشکارا کافی نبوده اند. آیا درمسابقه مرگ و زندگی , دینامیسم جنایت پیشی نگرفته ؟
طرحهای مبارزه مدنی شدیدتر و حضوراجتماعی مؤثرتر در خیابان و جلوی دوربینها و رسانه ها ضرورت بیش ازپیش دارند. بسیج عنصر اجتماعی- حقوق بشری , حتی تا حدّ سازماندهی اعتصاب غذا (کوتاه مدت) در کلیساها/ شهرهای پرجمعیت جهان غرب, همچنین سیت- این های بزرگ نزدیک دانشگاهها و مراکز پرجمعیت کار و اشتغال و جلوی کلیساها (درصورت امکان درواتیکان و جلوی خانه پاپ و بان کیمون و….) , …. خلاصه بیش از پیش ارتقاء رویکرد اجتماعی به صورتی که رسانه ها ناگزیر واکنش نشان دهند و مردمان جهان غرب , به ویژه آمریکا به وقوع این جنایات پی برند و فشار اجتماعی برای پیشگیری از فجایع بعد بالا گیرد.دراین بحران مرگبار لیبرتی , کنفرانس و لابی در کوتاه مدت کافی و کار آمد نیست. اقدام از بالا می تواند با جنبش و آکسیونهای قویتر در پایین همراه شود.
البته در این زمینه ها تصمیم برای بررسی و طرح و سازماندهی جدید باید کاملاً با مسئولان مجاهدین باشد…. با تأکید عرض می کنم که هیچ ریل موازی و خارج از حوزه سازمان مجاهدین مشگل گشا نیست. با آرزوی حفظ جان و سلامت و امنیّت ساکنان لیبرتی و اشرف, کلیه هموطنان و سایتها و رسانه های آزادیخواه فارسی زبان را به همبستگی و امداد فرامی خوانم.
۱۶ ژوئن ۲۰۱۳ کریم قصیم