صدیق جھانى
کارگران نیشکر ھفت تپه، سالھاست به شیوه جدى و مسالمت آمیز براى دستیابى به ابتدائىترین مطالبات حقه خویش مبارزه مى کنند. اما در تقابل آنھا یکى از ھارترین رژیم ھاى این عصر (جمھورى اسلامى) قرار گرفته و نه‌تنھا در برابر حق و حقوق کارگران گردن خم نمى کند بلکه بطور پلیسى نیز در صدد آن است که صداى نارضایتى آنھا را بمنظور تحمیل بردگى محض خفه نماید.
یورش نظامى به اعتصاب مسالمت آمیز اخیر کارگران نیشکر ھفت تپه، دستگیر نمودن تعداد زیادى از آنھا، میلیتاریزه کردن شھر شوش، اعزام نیروھاى یگان ویژه ضد شورش از دیگر نقاط کشور به محل اعتصاب کارگران، پاشیدن گازھاى اشک و خواب آور به صورت کارگران، تھدید و کتک کارى آنھا در روزھاى اخیر، از جمله نمونه‌ھاى روشن این واقعیت تلخ مى باشد. منتھا نباید فراموش کنیم، میلیتاریزه کردن محیط کارخانه و اعتصاب و اعتراضات کارگرى، نشانه قدرت ج.اسلامى نیست بلکه نھایت درماندگى این رژیم را نشان مى دھد.
اما آنھا کور خوانده‌اند زیرا تھدید و حکومت نظامى در طول تاریخ نتوانسته و نمى تواند در مقابل ھمبستگى کارگران و تودھاى محروم استقامات داشته باشد. کارگران ھفت تپه، خواھان برون رفت از جھنمى مى باشند که روزانه در بطن آن مى سوزند. کارگران ھفت تپه و ثایر بخش ھاى کارگرى جامعه، مجبورند براى زندگى بھتر به اعتصابات خویش ادامه دھند. قابل ذکر است که در مضمون مطالبات طرح شده از جانب کارگران ھفت تپه نیز ھمین واقعیت نھفته است.
بنابراین در آینده نه چندان دور، اعتصابات و اعتراضات کارگرى سرتاسر جامعه ایران را خواھد تنید. در اینجا، ھدف من پیچیدن نسخه براى نحوه سازمانیابى جھت مبارزات دور آتى کارگران نیست. اما یک نکته را نباید فراموش نمایم و آن این است که اعتصابات و اعتراضات دور اخیر کارگران ھفت تپه و … یک کمپین وسیع و بین المللى جھت جلب پشتیبانى در دستور ما فعالین کارگرى، احزاب و سازمانھاى سیاسى در خارج کشور گذاشته است.
اگر بخواھیم، پشتیبان موثر و خوبى براى مبارزات جارى کارگران ایران باشیم، اگر بخواھیم در سطح وسیعى توجه افکار عمومى دنیا را نسبت به وضع نامطلوب کارگران ایران جلب نمایم، ابتدا لازم است با نیروى بیشترى ظاھر بشویم. در اینجا، منظور اتحاد و ھمبستگى در بین ما است زیر اگر ما متحد نشویم ھرگز نمى توانیم پشتیبانى خوبى براى کارگران ایران باشیم. از نظر من، ظامن پیشروى در این زمینه، کنار گذاشتن مرزھاى تشکیلاتى و خرده گلایه از یکدیگر است. به ھر درجه‌اى که ما در این زمینه گام برداریم، بى شک به ھمان اندازه طبقه کارگر جوامع بین المللى ما را تحویل مى گیرند و به ھمان اندازه نیز حکومت ھاى اروپا و … از روابط تجارى خود با ج.اسلامى فاصله مى گیرند، به ھمان اندازه ھم رژیم اسلامى از سیاستھاى ضد کارگریش عقب نشینى مى کند.
ھمبستگى ما در خارج کشور ممکن است زیرا این اتحاد براى طبقه‌ى که داریم از نان شب واجبتر است. از این رو، امیدوارم در اسرع وقت و در حول و حوش نیازمندى کارگران ایران در دور ھمدیگر جمع شویم و این نیاز انسانى را متحقق نمایم.
٢٣ ماى ٢٠٠٨