اطلاعیه مشترک «شورای هماهنگی اصلاح طلبان کرد» و «جبهه متحد کرد» طبیعتأ باعث تعجب کسی نمی‌شود. تاریخ مزدوری این جماعت با پیدایش و تحمیل رژیم جنایتکار اسلامی بر زندگی مردم کلید خورده است. ٣٣ سال آزگار در رکاب جمهوری اسلامی شریک و همراه وفا دار جمهوری اسلامی از همه قسم بوده‌اند. با پیشمرگ مسلمان کُرد (مزدور محلی) شدن شروع کردند و به پاس فداکاری‌های بی‌دریغ در کشتار فرزندان مردم و سرکوب نارضایتی‌های جامعه ارتقاء یافتند، تفنگ و حمایل‌اشان را آویزان کردند و کت و شلوار و کراوات پوشیدند، عده‌ای به مجلس رفتند و جمع دیگری با باز کردن دکان “دفاع از حقوق بشر” و ایجاد تشکل مدنی و روزنامه، طرفدار اصلاحات در جامعه شدند. اما تا به امروز یک خصوصیت همیشگی آنان در مقاطع مختلف و رنگ عوض کردن‌های مکرر، همانا وفاداری‌اشان به بنیاد‌های جمهوری اسلامی بوده است. 
بیانیه مشترک اخیر این دارو دسته در مورد انتخابات، تلاش خالصانه این فرزندان خلف جمهوری اسلامی در این راستا و همچنین در دفاع و حراست از بنیان‌های این ارتجاع قرون وسطایی است. بیش از سه دهه است با توسل به انواع حیله‌ها می‌کوشند خود را قاطی صف مردم کنند، اما هر بار با شرمساری بیرون انداخته می‌شوند، به لباس کُردی و رقص کُردی و ارتباط زیر جلکی با احزاب ناسیونالیست همزاد خودشان در اپوزیسیون جمهوری اسلامی پناه بردند، اما موج تنفر مردم کردستان از گذشته و حالشان کمتر نشد.
اصلاح طلبان کُرد و جبهه متحدشان می‌دانند که انتخابات در جمهوری اسلامی بی‌ربط‌ترین پدیده در زندگی مردم در کردستان است. می‌دانند و بیاد دارند که در دوره‌های گذشته علیرغم تلاش بی‌وقفه این‌ها، محل صندوق‌های این مضحکه، تنها محل حضور بهم رساندن تعداد قلیل نوکران و مامورین رژیم بوده است، با اینحال وقیحانه در بیانیه مشترک کذائی‌اشان نوشته‌اند: «وجدان‌های بیدار و آگاه روزهای پرشکوه انتخابات دهم را بیاد دارند، روزهایی که مردم در آن چشم به برگه‌های رأی دوخته بودند و می‌خواستند از مجرای صندوق رأی مطالبات خود را متحقق کنند.» روشن است این «مردم» که مورد خطاب بیانیه است مردم کردستان است و اساسا این‌ها و بیانیه‌اشان مأموریت دارند که در کردستان کاری برای جبهه ویران اصلاح طلبان انجام دهند. اما این همه بیشرمی واقعا تنها شایسته کسانی است که در پا گرفتن و راه بردن چنین رژیم سفاک و جنایتکاری شریک بوده‌اند.
به گواهی تاریخ و کوهی از اسناد و ده‌ها میلیون شاهد زنده، مردم در کردستان نه تنها در انتخابات دهم به پلاتفرم اسلامی کروبی در مورد کردستان وقعی ننهادند، بلکه بی‌توجهی آگاهانه‌اشان در قبال جنبش ارتجاعی سبز حتی صدای احزاب ناسیونالیست کُرد را هم درآورده بود که شب و روز مردم را به پیوستن به این جنبش تشویق می‌کردند. مردم در کردستان نه تنها هیچوقت به برگه‌های رأی چشم ندوخته‌اند، بلکه بیش از ٣٠ سال است که برای بدست آوردن مطالباتشان نه از مجرای صندوق رأی و هر چهار سال یکبار، بلکه بطور دائم و از مجرای مبارزه و اعتراضشان در کارگاه و کارخانه و مدرسه و دانشگاه و محله برای مطالباتشان جنگیده‌اند. در این جنگ همیشگی، کارگران، جوانان، زنان، زندانیان و خانواده اعدامیان، همواره بیانیه نویس‌های تازه دمکرات شده را در صف قاتلان رژیم و در مقابل خود دیده‌اند. بلاهت این جماعت باید تا چه اندازه‌ای رسیده باشد که به این سادگی می‌خواهند نفرت چند دهه جامعه کردستان را علیه خود و رژیم‌شان پاک کنند وآن‌ها را به صف مضحکه انتخابات بکشانند؟
نمایندگان سید خاتمی در کردستان همچنین نوشته‌اند: «مردم هنوز از مهندسی انتخابات دل نگرانند. بیم آن می‌رود تا دگر بار فرصت‌های فرارو را به تهدید برای کشور و ملت تبدیل سازند. فرصت‌هایی که می‌توانند ملت را یک گام به تحقق دمکراسی نزدیک و فاصله ایجاد شده بین مردم، نخبگان معتمد آنان و دولتمردان بکاهند و زمینه را برای تقویت رابطه متبنی بر اعتماد متقابل میان ملت و حاکمیت مهیا سازد». اتفاقا این موعظه‌های دلسوزانه در باره پر کردن فاصله مردم و نخبگان و ایجاد اعتماد متقابل میان ملت و حاکمیت این روز‌ها از تم‌های أصلی سخنرانی‌های خامنه‌ای در جمع هوادارانش است. اینان همگی در ورای رقابت‌های جناحی حفظ پایه‌های رژیم هدف مشترکشان است.
اما خطاب این‌ها بازهم مردم کردستان است. در جامعه تحت حاکمیت جمهوری اسلامی نه انتخابات معنی دارد و نه دمکراسی. فاصله ایجاد شده میان مردم و حاکمیت با هیچ انتخابات و دمکراسی آخوندی‌ای پر نمی‌شود. فاصله میان این دو در کردستان هم مانند سایر نقاط ایران دره‌ای است. این فاصله پس از ٣٠ سال کشتار و قساوت، هتک حرمت و تحقیر و تحمیل فقر و گرسنگی بر مردم توسط رژیم اسلامی هنوز به قوت خود باقی است و تا سرنگونی جمهوری اسلامی وجود خواهد داشت. سرنگونی‌ای که قدمهای اول آن جارو کردن جیره‌خواران محلی از نوع “اصلاح‌طلب” و “جبهه متحد کرد” خواهد بود.
تحت سیطره جمهوری اسلامی انتخابات معنا ندارد. انتخاباتی که در آن نماینده و کاندید اصلاح‌طلبان و خودی‌های رژیم از‌ ترس رد صلاحیت شدن جرأت آفتابی شدن ندارند، فقط یک مضحکه است. جنگ و دعوای درونی جناحهای رژیم برای دستیابی به قدرت و ثروت جامعه و استثمار و تحمیل فقر و گرسنگی بر جامعه ربطی به مردم ندارد. مردم کردستان این بار هم رژیم و اصلاح طلبان کُرد او را مایوس خواهند کرد. کارگران و مردم زحمتکش برای رهایی از جهنم رژیم اسلامی راه خودشان را می‌روند. انتخاب مردم سرنگونی جمهوری اسلامی است.
همایون گدازگر
٢٩ آپریل ٢٠١٣