کدامین آتشفشان

ابلیس با عبا ی سیا ه
دراین برهوت سرد وتاریک
با دشنه اش ما را
هدف گرفته است .
درانتظار کسی نباید بود
این انتظارو توهم را باید
به آبی روان سپرد
با ید که چون سروی بلند
برخاست .
هنگام زایش تاریخ است و
هیچ زایشی بی تحرک نیست
کدامین آتشفان
بی غلغه ی درونش فورانی نموده است
کدامین پرستو بی پرواز
به بهاررسیده است .
مگرنه چون خورشید
می توانیم
برسلولهای سرد
گرمی افکنیم و
به نهالهای عشق
زندگی بخشیم
وتپش قلبها را
موسیقی گونه دردستگاه
انسان
انسانی نه زخود بیگا نه
به نوازش درآوریم
واین زایش را
به نسل خویش و
به نسل نسل
بعد ازاین ،
عرضه کنیم .
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ارونـد صفا ئی ـ ۱۵٫۰۴٫۲۰۱۳