رفقا ضمن درودهای سرخ کمونیستی به یکایک شما برای پاسخ دادن به پرسش دوم:
“به نظر شما پنجمین گردهمایی سراسری در هلند در طول سه روز جلسات خود از ۲۰ تا ۲۲ سپتامبر به چه موضوعاتی بایستی بپردازد؟” چند نکته ی کلیدی را با شما در میان می گذارم.
بدون تحلیل عمیق از شرایط عینی موجود در سطح جهانی و ملی، بدون در نظر گرفتن روند غالب ارتجاعی سیاست های آلترناتیو سازی سرمایه داری-امپریالیستی جهانی( شرایط حاکم جهانی به عنوان شرایط تعیین کننده در شکل گیری روند رشد تضادهای داخلی و شرایط سیاسی، اقتصادی و فرهنگی ملی-داخلی- و به طور خاص سیاست تحریم های اقتصادی امپریالیسم جهانی که همچون چنگکی گلوی تهیدستان و زحمتکشان زن و مرد در ایران می فشارد) با اتکاء به خائنین به منافع تهیدستان و طبقه کارگر، زنان، دانشجویان، روشنفکران مترقی و زندانیان سیاسی ( در تمامی طول زندگی این رژیم و بخصوص کشتارهای دسته جمعی زندانیان سیاسی دهه ۶۰ و سال ۶۷) و مرزبندی شفاف و رادیکال با کلیه دشمنان و نیروهای مزدور همگرا با و متکی به منافع طبقه سرمایه داری جهانی(و نظام جمهوری اسلامی به عنوان بخشی جداناپذیر از آن)، نمی توان به سوال بالا پاسخ صحیحی که ناظر به کلیه داده ها و آرایش نیروهای ارتجاعی و ضد انقلابی، و کیفتا متفاوت با آنان که مداعیانی(کارزار ایران تریبونال) بیش نبودند، داد.
از سوی دیگر دستاوردها و فرجام این گردهمائی باید به مفهوم واقعی، پیروزمندانه و در خدمت به تعمیق روند انقلاب اجتماعی رادیکال بر مسیر منافع تهیدستان و طبقه کارگر و بخصوص پرولتاریای انقلابی (کمونیست های معتقد به کمونیسم انقلابی) باشد. بر خلاق ایران تریبونال، شکست نباید گزینه گردهمایی رفقا باشد. بنا بر این باید با سیاست صحیح و درسگیری از شکست کارزار ایران تریبونال از آن گزینه عمیقا گسست کرد.
بدون تحلیل صحیح از سیاست های غالب بر کارزار ایران تریبونال در قبال برخورد به شرایط جهانی سراسر دهه ۶۰ و تاکنون که پایه ای اساسی شد برای کشتار زندانیان سیاسی دهه ۶۰ و گسست قاطع با سیاست غالب بر آن که آرمان و خواسته های رفقای جانباخته و همچنین جان به در برده گان را به همچون کالا و متاعی بی ارزش برای امیال بورژوا لیبرالی خویش تبدیل نمودند، نمی توان در پنجمین گردهمایی سراسری هلند به دستاوری رادیکال و پیروزمندانه واقعی دست یافت.
هر گونه عدم اشاره، کم بهایی دادن و فراتر نرفتن، پنجمین گردهمایی سراسری هلند به فرجام ایران تریبونال که نتایج زیانبخشش را در گزارش های متضاد و راست به عنوان “دستاوردهایی” که از “مرزهای ایران فراتر رفته و جهانی شده” و از طریق بلندگوهای تبلیغاتی اش به خورد “مردم عدالت خواه ایران، خانواده های جان سپردگان، زندانیان سیاسی دهه شصت!” داده شده است، به مفهوم لیبرالیسم، تمکین به رفرمیسم بورژوازی و فراموشی آرمان و خواسته های رفقای جانباخته که چیزی مگر تحکیم دستاوردهای مبارزه انقلابی و رادیکال برای انقلاب اجتماعی می باشد.
ناگفته روشن است که ما در انقلاب ۵۷ و دستاوردهایش ذوب نشده ایم و نخواهیم شد! ولی وظیقه خویش می دانیم که از چنان شکست و پیروزی ها، کمبودها و دستاوردهای بدست آمده ی نسبی از آن تجربه اندوزی کرده و آنرا قطب نمای حرکت صحیح برای پیشروی در جهت سرنگونی تمامیت نظام جمهوری اسلامی کنیم.
رفقا همچنان باید روی این سوال کلیدی تعمق بیشتری نمود. این کافی نیست که منتظر باشیم تا رفقای دیگر به این امر دامن زنند. اگر خواهان شکست سرمایه جهانی هستیم باید پیگیری پرولتری و قاطعیت در تحلیل همه جانبه از شرایط حاکم کنونی را همچون لنین توشه راهمان کنیم.
پژواک خواست و آرمانِ ندای رفقای جانباخته و از جان بدر بردگان دهه ۶۰ و کشتار هولناک دسته جمعی سال ۶۷ که همواره در هر ثانیه و در برداشتن هر قدم از زندگی ما طنین انداخته است را هرگز فراموش نکینم که:
او سر سپرده می خواست…
من دل سپرده بودم….
با سپاس از توجه تان
برهان عظیمی
سی ام فروردین ۱۳۹۲ برابر با نوزدهم آوریل ۲۰۱۳