پاسخ دندانشکن مردم مبارز مریوان و سپس مبارزین در سایر شهرهای کردستان و دیگر اقسا نقاط جهان در مقابل گرداندن یک مرد با لباس زنانه در خیابانهای مریوان انعکاس بی سابقه ای یافت. رژیم اقدام و عمل وحشیانه اش را مجازات ٌ مجرم ٌ اعلام نمود. ابتکار تعدادی مرد مبارز که ملبس به پوشش زنانه بودند و زن بودن خود را افتخار دانستند رنگ و شمایلی تازه به این اعتراضات بخشید. درود بر تمامی کسانی که به نحوی از انحا به گسترش این مبارزه کمک کردند.
این حرکت گسترده مبارزاتی نشان داد که چرا رژیم جهل و سرمایه از مردم کردستان وحشت دارد؟. چرا آگاهانه برای معتاد نمودن جوانان، استاندار جنایتکارش( رحیمی) به خود مدال افتخار میداد؟.چرا در کردستان دستگیری مدافعین حقوق بشر و روزنامه نگاران و فعالین کارگری، در امواج گستردهتری به نسبت سایر نقاط ایرن ادامه دارد؟.آری رژیم و جنایتکاران در حاکمیت با همه جناحهایش درکی واحد از جامعه کردستان دارند و آن این است که آنها در اسلامی کردن کردستان ناکام مانده اند. بر خلاف روشنفکران خجول که جامعه کردستان را مذهبی وعقب مانده مینامند و یاوه سرایی میکنند که هنوز کردستان پذیرش کمونیسم و سکولاریسم را ندارند، جامعه کردستان تحزب یافته است و سابقه چند دهه مبارزه سیاسی را پشت سر دارد. ارتجاع و ناسیونالیسم حضور زنان را در صفوف کومه له مورد حمله قرار میدادند و کمونستها را از پایدار بودن سنتهای ارتجاعی این چنینی که رژیم در مریوان بکار برده میترساندند. مخالفت با مذهب و ارتجاع را زودرس و ذهنی میدانستند. اما کومه له و کمونیستها با فاصله گرفتن از پوپولیسم بر حقانیت سیاستهای خود پا فشاری کردند.خیلی شعارها (حقوق پایه ای خلق کرد) به سنت و یا حداقل به خواست آگاهانه مردم تبدیل شده است. به دنبال عقب نشینیهای مقطعی به مبارزه مردم در کردستان جمعی از بورژوا روشنفکران ( فراکسیون کردها در مجلس آنرا نمایندگی میکند) به دنباله روی از بورژوازی حاکم محرومیت مضاعف بر مردم کردستان را نتیجه مبارزه و مقاومت احزاب سیاسی و مردم میدانستند. اما حرکت اخیر به بورژوازی کرد هم نشان داد که مردم مبارز در صحنه است و میدانند که در فردای یک برآمد توده ای چه خواستهایی دارند.نشان دادند که در فردای خیزش توده ای جایی برای قوانین عهد عتیقی نیست ( رفیق فواد سلطانی گفت ٌ بگذار مرتجعین و فرصت طلبان زوزه بکشند، آنچه میبینیم اوج و تکامل انقلاب استٌ) .اعتراضات توده ای در مریوان ، اعتصاب سراسری چند سال پیش علیه اعدام مبارزین و مبارزه توده ای و صنفی روزمره اقشار مختلف نشان میدهد که سطح و درجه آگاهی مردم در کردستان چقدر ارتقا یافته است. رژیم در سایر نقاط ایران انقلاب را وحشیانه به خاک و خون کشید، اما کردستان به گورستان سرکوبگرانش تبدیل شد. در هر وجب این سرزمین مهر اشغالگری را بر پیشانی نیروهای این رژیم اعم از نظامی و غیر نظامیش کوبید شد. هر خانه و کوی و برزنی ، هر محیط کاری ، محیط آموزشی و خیابانی به سنگر مخالفت با این رژیم تبدیل شد. روسری را توی سر آخوندها یش و مجیزه گویانش زدند. به غیر از اماکن رسمی و مدارس که آنهم با اجبار مطلق، لباس اسلامی به پوشش مردم تبدیل نشد و مردم در خیلی موارد آن را از دسترس بر میدارند که با اسلامی بودن تداعی نشوند و یک کلام از پوشیدنش شرم دارند. این اقدام رژیم برای ارعاب مردم ،پایمال کردن کرامت انسان ، خوار کردن زن به مثابه نصفی از جامعه و تمسخر به لباسهای شاد و سرپوشهای باز است که جایش را به نقاب و مقنعه اسلامی نداده است.
این گوشه ای از دستاورد عظیمی است که مردم مبارز در شهر و روستاهای کردستان در اشکال مختلف برایش در کنار سایر کمونستها و آزادیخواهان در دیگر نقاط ایران مبارزه کرده اند. برای این دستاوردهای مبارزاتی بهای گزافی پرداخته اند. مقاومت هر روزه درسطح جامعه ، مقاومت کم نظیر در سیاه چالهای رژیم، مبارزه در عرصه نظامی و ودیگر مبارزات صنفی وسیاسی که به قیمت جان هزاران مبارز رزمنده تمام شده است. این دستاوردهای گرانبها را باید حفظ کرد، به مانند نوزادی که احتیاج به کمک دارد. آنقدر حفظ کنیم که استوار بر سر پا خود بایستد. چنانچه از جانب این رژیم و یا هر رژیم ضد مردمی دیگری برای بازپسگیری و خدشه وارد کردن دست درازی شد، عکس العمل مردم به آن بمثابه به گور سپردنش باشد. کردستان این ظرفیت را دارد.ما که حقانیت داریم باید به خود بیشتر اعتماد بنفس داشته باشیم و با اطمینان خاطر به باورهایمان برای اگاهی و متشکل کردن جبهه میلیونی تلاش کنیم. زنده باد مبارزات توده ای!.
زنده باد آزادی، برابری ، حکومت کارگری!
.
روشنفکران بورژوا لیبرال به ارتجاع تمکین میکنند و از مقابله با مذهب و قوانین عصر حجر واهمه دارند. اقشار مختلف را از به زیر کشیده شدن افکار ارتجاعی و کهن می هراسانند.د