چه زود تمام می شوند آدمها
در شهرهای پر زرق و برق
در نورِ مغازه هائی با اجناسِ عالی
رستورانهائی با بهترین غذاها
هتلهائی با بهترین امکانات
قنادیهائی با بهترین شیرینیها
در شهرهای پاساژهای مجلل
آپارتمانهای آسمان خراش
ویلاهایِ رویائی
پارکهایِ زیبا
در شهرهائی با متروهای عالی
اتومبیل هایِ آخرین سیستم
هواپیماها و اتوبوس ها………
انگار آنها هنرپیشگانی هستند
که فقط یک بار
و فقط یک نقش را بازی می کنند
یکبار به صحنه می آیند
و فقط کار می کنند و تماشا
کار، تماشا، کار، تماشا، کار، تماشا
نقششان که تمام شد
آنها هم تمام می شوند
بی صدا مثل مرگ ماهیها
پای دیوارهای سیمانی، سنگی و آهنی
در سایهِ سطلهای زباله
بی هیچ مجلس ختمی
بی هیچ تشیع جنازه ای
آنها فقط تمام می شوند…
ناهید وفائی
‏جمعه‏، ۰۵‏ آوریل‏ ۲۰۱۳