بر سرخ پوستان دل می سوزانیم
که سرزمینشان به یغما رفته
و به اردوگاههای اجباری فرستاده شده اند
برای فلسطینیان اشک می ریزیم
که در سرزمین خود غریبه اند
و بدنهایشان هر روز
در زیر بمبها متلاشی می شود
و خود فراموش می کنیم
که ما در سرزمینی زندگی می کنیم
که هم به یغما رفته
هم زندگی مردمان
به سان زندگی در اردوگاههای اجباریست
هم در آن سرزمین غریبه ایم
و هم هر روز با طناب دار خفه می شویم……………
چه بی معناست
اگر نام چنین سرزمینی را
بنامیم سرزمینِ نیاکانمان
و یا سرزمین «مادری»!
ناهید وفائی