“مرگ حلبچه”
(تقدیم به حلبچه)

بر خاک این دیار
عروسک های چوبی
همراه گیسوان آشفته ی دختران
خفه شدند
کسی فریادشان را به تاریخ نگفت
کسی لباس های سفیدشان را به مرزها تقدیم نکرد.

بر خاک این دیار
مادری همراه با شکوفه های بهار
لالایی مرگ سر داد
مادری همراه با جغجغه های کودکان
دنبال فریادی معصومانه گشت
کسی لباس های سیاهشان را به باد نسپرد.

بر خاک این دیار
بهار مرگ را برای همیشه استشمام کرد
بابونه ها در تابوت ها خفتند
دشت ها روبان های سیاه بستند
کسی از مرگ سبزه ها سخن نگفت
کسی بر مرگ اشان فریادی نکرد
کسی برای لبان مرده ی کودکان
نفسی تازه نیافت.

بر خاک این دیار
آری بر خاک این دیار
کودکان از عروسک های چوبی می ترسند
از شادمانی بهار می ترسند.
مادران دیگر آبستن بهار نمی شوند
بهار از غنچه هایش می ترسد
من و تمام جغجه ها
از طلوعی مرگبار می ترسیم.

“علی رسولی”