مظفر محمدی
سرمایه داری جهانی یک اول مه دیگر و روز جهانی کارگر را از سر گذراند.
کارگران در هامبورگ باریگاد بستند. در برلین رییس پلیس را فراری دادند. در استانبول به جنگ خیابانی پرداختند. در لندن و استکهلم و مسکو سرمایه داری را عامل بدبختی انسان نامیدند و در تهران و سنندج با سد سرکوب و هراس بورژوازی و دولتش مواجه شدند.
اول مه امسال بار دیگر هم صدایی و ابراز وجود طبقه کارگر، با سرود انترناسیونال و شعار "کارگران متحد شوید|"، آلتر ناتبو مارکس را تمام قد در مقابل سرمایه داری و همه تبعاتش قرار داد. بار دیگر تاکید شد که طبقه کارگر راهی جز توکل و توسل به مارکس برای رهایی خودش ندارد.
جامعه بشری بیش از هر زمان دیگر به برگشتن طبقه کارگر به راس مبارزات اجتماعی و انسانی و علیه ستم و سرکوب و استثمار و فقر و جنگ و تباهی کودک و ستمکشی زن، نیاز دارد. جامعه بشری تشنه انقلابات سوسیالیستی کارگری است. هیچوقت جامعه بشری به اندازه امروز به مارکس و کمونیسم و سوسیالیسم و انقلاب کارگری نیاز نداشته است. هیچگاه توحش سرمایه داری و فضای ناامنی و ترس و جنگ و پایمال کردن حقوق انسان به این اندازه با شک و تردید و نفرت بشریت از نظام سرمایه داری و بازار آزاد و سیستم بردگی مزدی روبرو نبوده است.
طبقه کارگر در ابعاد جهانی نسبت به توحش و نا امنی جامعه توسط بورژوازی، خود آگاه است. اما با خودآگاهی و اتکا به تصمیم و اراده طبقاتی و متشکل و متحد و بلاواسطه برای به دست گرفتن سرنوشت خود هنوز فاصله دارد. احزاب سوسیال دمکرات، لیبرال و ملی و اتحادیه های کارگری معامله با بورژوازی برای بازگرداندن قطره ای از دسترنج طبقه کارگر را به خود او، جای انقلاب کارگری گذاشته اند.
طبقه کارگر همزمان با مبارزه برای رفرم و بهبودی در سطح معیشت و کار و زندگیش به رجوع به مارکس، رجوع به اعتصابات بزرگ و سراسری، تظاهرات خیابانی و رجوع به انقلاب کارگری نیاز دارد. سازماندهی طبقه کارگر برای این هدف برای فعالین سوسیالیست کارگری از نان شب واجب تر است