فوران کرده از قلبهائی پر درد و ملتهب
و زلزله ای
از اراده مردمان خشمگین
دستانی در هم گره کرده
همچون سلسله کوههای بهم پیوسته
و مردمانی یک صدا
خروشان همچون امواج دریاها
و تند بادی
که جارو کند
آثار هر چه کاخ و ظلم و زور
اما
کس در این روزهای شبرنگ خاموشی
دست دیگری را نمی بیند
و صدائی هم اگر آید
جز صدای آه و درد و و ناله
صدای دیگری نیست
دوست من!
باید آموخت
که در این ظلمت و تاریکی مطلق
چگونه باید دستان یکدگر را یافت
و چگونه صداها را به هم پیوند داد
ناهید وفائی