اعدام بازهم اعدام، در جایی که اکثریتِ مردمش با فلسفه سکوت سازگار نیستند! سران فاشیست اسلامی ایران با جنایاتی که علیه مردم در جامعه انجام می دهند مقید به هیچ پیوند مشترک انسانی با دیگر انسانها نیستند. دقیقا شکل و شمایل فوق جانی را به خود گرفته اند و این، نوعی از شکل تکامل یافتۀ جانورانی است که به خاطر سیر کردنِ شکم خود شکمِ دیگران را پاره می کنند. این نوع جانوران از بدوِ رسیدن به قدرت خواص انسانی را از دست داده اند و تاریکی و جهل سپر بلای آنهاست.
در روز چهار شنبه در استادیوم ورزشی شهر سبزوار درملاء عام جوانی را به دار آویختند. در زمین ورزشی به وسعت زندگی خودِ این جوان، او در سکوتِ تماشاچیان آرام ، آرام جان داد. با تماشای این صحنه و سکوت این جمعیت عظیم، فلسفه این سکوت و رقم بالای اعدامها ی ناشی از این سکوت از خودِ اعدامها دردناکتر است. در امتداد این راه و این سکوت سنگین چند نفر دیگر از این تماشاچیان صخره های سخت زندگی را نظاره گر می شوند و مهمان این طناب دار می گردند. این واقعیاتی نگران کننده است. آیا خستگی کشور را فرا گرفته است؟ باید آن چیزی را که زندانی بخاطرش به زندان می رود و اعدامی بخاطرش اعدام می گردد را از چهره جامعه پاک کرد آنهم دردِ بزرگِ فقر است که همیشه دست بوسِ درد کشیدگان روزگار در جامعه است و نظام اسلامی بزرگترین تولید کننده این درد است.
سران و دست اندر کاران حکومت اسلامی می دانند که این اعدامها نشان از استیصال و موقعیت بی ثباتی و نا مطمئنی این نظام است. اینها با شتاب دارند از جامعه زهر چشم می گیرند. پس نباید امان داد. می بایست این جمعیت سکوتِ این شرایط غیر انسانی را می شکستند و حکومتِ دارو طنابِ دار را سرنگون می کردند.
زنده باد انسانیت. محمدامین کمانگر. شنبه ۱۹ یانوار ۲۰۱۳٫