۱
شعری برای دل ِ کوچک تو می نویسم و
ترانه ای برای حنجره ات
تا زمستان را
بی توشه و چهچهه
به سر نبری
پرنده ی دل سپرده به گرمای زندگی .
۲
به یادت باشد
تور گسترده ی خزان و
خواب ِ زرد ِ پرنده
چه باغ بی صفایی بود .
وقتی گنجشکهای جان به در برده را می شماری
که از کشتزار وحشت
کوچ کرده اند
به پرنده ای که
بال در چشمه سار باغ پر گل ِ تو می شوید
بگو :
قفس زرد پاییز و
تور گسترده ی خواب
چه باغ بی صفایی بود .