رژیم اعدام و کشتار اسلامی ایران بار دیگر تشنه خون جوانان گشته و در صف طولانی جوانانی که برای اعدام آماده‌اشان کرده‌اند، اینبار نوبت به زانیار و لقمان رسیده است. در بیدادگاههای جمهوری اسلامی ایران، زانیار و لقمان را به جرم کشتن پسرامام جماعت مریوان، به مرگ محکوم کرده‌اند، اگرچه جرمشان هم ثابت نشده است. مدت نسبتأ طولانی است که در زندان مورد آزار و اذیت مأموران و شکنجه گران می باشند. در بیدادگاههای اسلامی حکم نه بر اساس اظهارات متهمین و بازجوئی از آنها و مدارک و دفاع وکلا، صدور حکم اساسأ به پیروی از اطلاعات مذهبی ملای حاکم و یکسری قواعد عصر حجری که بیش از ١٣٠٠ سال قبل در دشتهای کویراعراب نشین توسط بادیه نشینان بکار گرفته شده است. اینکه به اسیر و زندانی تجاوز می کنند، پیروی از این سنت است. کافی است آخوندی حکم بدهد این زندانی علیه اسلام حرکت کرده است، دیگر هر کاری با او مجازاست و خدمت به اسلام بحساب می آید. جدا از اینکه خون آشامی جزو خصیصه بارز رژیم اسلامی است و اساسأ پایه و سنگ بنای این نظام به بتونهای از خون آغشته شده جوانان این مملکت استوار است، جو و فضای حاکم بر جامعه و ضرورت سیاسی مسائل داخل و خارج کشورهم تأثیر بسزائی در راه اندازی اعدام و کشتارها دارند. هراز چندگاهی فوجی از جوانان را به بهانه‌های متفاوت ازچوبه‌های دار آویزان می کنند که اکثر این اعدامها بخاطر فعالیت سیاسی و حتی مدنی و حقوقی صورت می‌گیرند. اعدام و قتل و عام را به حدی رسانده‌اند که دارد برای بخش چشمگیری از مردم هم حالت عادی بخود می گیرد وگاهأ احساس می‌کنید که مردمان زیادی نسبت به آن لاقیدند و بی تفاوت از کنار آن می‌گذرند و صحنه‌های اعدام را نظاره‌گر می‌باشند. گویی نفس کشیدن آخوندهای مفتخور و لم داده بر ثروت و سامان مردم زحمتکش و دیگر قاتلان ریشو، به این بند است که روزمره دست به کشتار انسانها بزنند.  بنابراین قوانین قضایی رژیم متکی بر هیچ ضوابط و قانونی نیست حتی آنچه هم که خودشان نوشته‌اند و تحت عنوان احکام قضایی اعلام کرده‌اند. زانیاردرنامه اش که از زندان کرج نوشته است، به این اشاره دارد که در سلول مرگ به انتظاراعدام نشسته است، یقینأ او و لقمان و دیگر محکومین به اعدام، دقیقه شماری می‌کنند که کرکسان و پیام آوران مرگ کی می‌رسند وآنها را باخود می برند و برروی چهارپایه مرگ و وحشت قرارشان می دهند و طناب را به دور گردنشان بیاندازند. فکر کردن از حال و وضعی که زانیارها و لقمانها در آن بسر می برند به خوابی می ماند که انسان در آن اسیرکابوسی شده باشد. لحظه شماری برای اینکه چه موقع صدای پا می‌آید و دڕ سلول بازمی شود و نقاب پوشان چشم و دست تو را ببندند و به جوغه اعدامت بسپارند. حالت و فضای زجرآوری است و سخت ترین شکنجه روحی و روانی است.