اهمیت سازماندهی ” اتحاد چپ” توسط حزب کمونیست کارگری ایران
در حاشیه بیست و یکمین سالگرد تاسیس حزب کمونیست کارگری
از: سعید صالحی نیا
۱۲ دسامبر ۲۰۱۲
ضمن تبریک سالگرد تاسیس حزب کمونیست کارگری ایران به همه فعالین چپ و آزادیخواه، لازم دیدم از دید خودم ، اهمیت اتحاد حول این حزب و این سنت را آنهم در شرایط حساس امروز و دورانی که فعالین کمونیست کارگری به سازماندهی چپ جامعه بیشتر و جدی تر می اندیشند، بپردازم.
(۱)اهمیت عروج کمونیزم کارگری و تحزبش
حزب کمونیست کارگری ایران امروز، بیشتر از همیشه نمایندگی انقلاب ایران را می کند. آرمانهای انقلاب ایران، یعنی آزادیخواهی و برابری طلبی، رهائی زن، رهائی اکثریت مزدبگیر جامعه، نمایندگی خواستهای مطالباتی جوانان و نمایندگی از خواستهای جامعه ای که بدنبال رهائی انسان از تمامی اشکال استثمار و ارتجاع سیاسی و فرهنگی است.
حزب کمونیست کارگری ایران در کوران شکست کمونیزم غیر کارگری، کوران شکست چپی که خود را ضد امپریالیست می دانست و بواقع بخش چپ ناسیونالیزم “وطنی” بود، پا به عرصه سیاست گذاشت و محکم و استوار ، پرچم مستقل کمونیزمی نو و مدرن را برافراشت. تحزب کمونیست کارگری از پیچ و خمهای بسیاری گذشت. خانمی چی ها و رفرمیزم دروغین مدافع “جناح های مترقی تر” رژیم اسلامی را افشا کرد و در وعده گاه انقلاب ایران بر علیه همه جناح های رژیم اسلامی ایستاد و راه را نشان داد.
انقلاب ۸۸ مردم ایران با فرمول بندیهای حزب کمونیست کارگری یعنی مانیفست انقلاب تعیین برنامه ای پیدا کرد و نمایندگی شد.حزب ما توانست پزچم دروغین “جنبش سبز” را رسوا کند و نشان دهد که راه جنبش انقلابی ایران عبارتست از سرنگونی بلا قید و شرط تمامی جناح های حاکمیت اسلامی، پایان دادن به بساط بهره کشی سرمایه و سازماندهی جامعه ای آزاد و برابر و انسانگرا.
در هر قدم ، حزب ما و فعالینش توانستند با جناح های مختلف اسلام سیاسی و آلترناتیوهای دروغین راست و چپ مرزبندی کنند و راه را از چاه نشان دهند.
هر فعال اجتماعی در هر نقطه جنبش مطالباتی ایران،چه آنها که بر علیه فقر مبارزه می کنند چه فعالین جنبش کارگری که به حق برای سازماندهی تشکلهای مستقل خود می رزمند چه زنهائی که برابری برابری می جنگند ، چه جوانهائی که برای رها شدن از اسارت فرهنگی پوسیده و برای داشتن آینده انسانی مبارزه می کنند ، چه آنها که خواهان برچیدن بساط اعدام و سنگسارند…همه و همه صدای رسای خود را در این حزب و در کمپینهای زیبا و جهانی این حزب یافته اند.
امروزه جامعه ما چه در داخل و چه در خارج کشور براستی صدای رسای خود برای تحول انقلابی را یافته است. صفوف حزب کمونیست کارگری ایران را از این جهت باید محکمتر کرد که آینده انقلاب ایران به وجود این حزب و صفوف مستحکمش گره خورده است.
(۲)اهمیت درک شرایط حساس کنونی:
دوران اخیر از سوئی ، دوران حساس رقابتهای مهم سیاسی برای ایستادن روی صحنه قدرت سیاسی است. انقلاب ایران دیر یا زود بساط حکومت اسلامی را به لزره خواهد انداخت و مردم ایران قدمهای آخر را برای سرنگونی این رژیم پلید اسلامی برخواهند داشت. زمان اعتصابهای عمومی و حمله نهائی به پادگانهای رژیم برای تسخیر کاملش فراخواهد رسید. راست جامعه در حال سازماندهی زیر چتر حامیان بین المللیش می باشد. “دولت در تبعید” با شرکت طیف ارتجاعی از فرقه مجاهد تا پهلوی چی ها و ناسیونالیستهای قوم پرست و جریانات پروغرب در پشت پرده ها در حال سازماندهی است. مدل مصر و لیبی و سوریه را می خواهند در ایران بازسازی کنند و فرصتها برای سازماندهی فطب چپ جامعه در حال از دست رفتن است.
اگر چپ جامعه نجنبد، مجدد سر انقلاب کلاق خواهند گذاشت و ارتجاع را با شکل و شمایلی دیگر به مردم قالب خواهند کرد. این رسم تاریخ است که اگر مردم نجنبند ارتجاع و طبقات حاکمه تلاش خواهند کرد که اگر اسب پائین افتادند ، دوباره اسب دیگری بیابند و حاکمیت را از بالا بدزدند.
نظام سرمایه در اشل جهانی در حال بازسازی است و پس زدن مردم در نقطه را با پیشروی های خودش با گسترش فقر و کاهش دستمزدها و شرایط زندگی پاسخ خواهد داد. حکومتهای “بعد از انقلاب” خودش را آماده می کند تا با صورتکی از “دموکراسی” مدتی مردم را مشغول کنند . در منطقه خاورمیانه حتی از اسلامیها هم دست برنداشته اند و هنوز از آنها دارند استفاده می کنند برای فریب مردم. اینجاست که اهمیت سازماندهی هر چه سریعتر چپ جامعه مشخص می شود.
(۳)رابطه قدرت گیری حزب کمونیست کارگری ایران و تقویت صف چپ جامعه
آیا طرح تقویت چپ جامعه را با تلاش برای بزرگ کردن تحزب کمونیست کارگری باید پیش برد؟آیا اساسا گسترش یک حزب پاسخ تقویت چپ جامعه است؟ آیا چنین طرحی یعنی گسترش یک حزب، امکان عملی دارد؟
من در مقالات قبلیم روی این بحث مقداری کار کردم. از دید من اساسا اتحاد به معنی بزرگ کردن یک حزب سیاسی نیست. یک حزب سیاسی هر قدر هم بزرگ شود باز یک حزب است.آتحاد از جننس و نوع دیگری لازمست تا جامعه را بتوان روی اهداف چپ سازمان داد و انقلابش را به پیروزی رساند.
تاریخ انقلابها هم تاریخ احزاب بزرگ نیست بلکه تاریخ نفوذ احزاب چپ است درون جامعه و پیدا کردن فرمولهائی که این احزاب هر قدر کوچک بتوانند جنبشهای مطالباتی را جول خواستهای ساده تر و عمومی تر متحد نگه دارند.
جامعه ایران ، جامعه ای با گرایشات به شدت متفاوت است و از جهت سیاسی بنا به دلایل تاریخی حزب گریز.اینست که اکثریت فعالین اجتماعی و سیاسیش بنا به دلایل متفاوتی از تحزب گریخته اند و آنها که گرایشات سیاسی داشته اند هم هرگز دنبال جمع شدن سیاسی حول برنامه یک حزب نمی روند
خود جنبش سیاسی کمونیزم کارگری هم بخاطر عینیت مبارزه طبقاتی حرکتی واگرایانه داشته و جدائیهایش را باید بر بستر تضادهای طبقاتی که طبیعی دوران انقلاب است جستجو کرد.با هیچ درجه ای از خوش بینی نمی شود انتظار داشت که نبردهای سیاسی تا کنونی درون و بیرون جنبش کمونیزم کارگری با اراده چند نفر پایان یابد و همه به نقطه صفر برگردند. آنچه عینی و واقعی است اینست که ما اتحاد سیاسی را در ظرف بزرگتر و از دیدگاه طیف چپ بخواهیم و رویش کار کنیم.
از دید من اهمیت تحزب کمونیزم کارگری و تنها حزب نماینده اش یعنی حزب کمونیست کارگری ایران اینست که بتواند ابزاری شود برای ارائه پلاتفرم همکاری بین صفوف چپ. بدون اینکه پلاتفرمهای متمرکز تر حزبی و سازمانی و اتختلافات عیتنی درون چپ نادیده گرفته شود.بدون اینکه اتحاد چپ را به اتحاد درون یک حزب محدود ببینیم.
از دید من با هیچ ابزاری نمی شود چپ جامعه را بدور یک برنامه حزبی متمرکز کرد و لازم هم نیست.واگرائیها فقط ریشه منطقی و عینی ندارد بلکه صدها ریشه ذهنی و روانی گرایشات متعدد چپ را از هم جدا ساخته . آنچه می شود و باید انجام داد سازماندهی سمینارهای مشترک برای تدوین پلاتفرم مشترک چپ است. پلاتفرمی که حزب ما می تواند براحتی نمایندگی کند همان پلاتفرم مانیفست انقلاب ایران است که در کنگره هفتم حزب ما در کوران انقلاب ۸۸ تدوین شد.
حول اصولی مشترک سعنی سرنگونی بلاقید و شرط رژیم اسلامی با اتکا به انقلاب مردم ایران، سازماندهی جامعه آزاد و برابر و بدون قید و بند کار مزدی، لغو مجازات اعدام و زندان سیاسی و سایر آزادیهای فردی و اجتماعی می شود چپ جامعه را از هر طیف فراخوان داد و سازمان داد. اینکار شدنی است و نیاز بسیار حیاتی شرایط کنونی.
تقویت صفوف حزب کمونیست کارگری ایران و نگه داشتن این پرچم از دید من از این جهت پاسخگوی حساسیتهای شرایط کنونی است. بر خلاف دوستانی که شرایط کنونی را با شرایط جدائی منصور حکمت و دوستانش از از حزب کمونیست ایران می دانند و فراخوان تشکیل کنگره کمونیستهای کارگری را برای تشکیل حزب بزرگتر می دهند من فکز می کنم پروژه اتحاد چپ را باید دنبال کرد و از حزب کمونیست کارگری ایران و سنتهایش برای تقویت جبهه چپ استفاده نمود.
زنده باد حزب کمونیست کارگری ایران، نماینده واقعی انقلاب آزادیخواهانه برابری طلبانه و انسانی!
منابع بیشتر
سعید صالحی نیا: لزوم تسریع تلاشها برای سازماندهی قطب چپ و راهکارها در حاشیه سمینار رفیق حمید تقوائی
http://rowzane.com/index.php/articles-archiev/80-saeed-salehi/11676-1391-09-01-19-37-13.html
سعید صالحی نیا: تجدید عهدی دوباره با حزب کمونیست کارگری ایران در حاشیه بیستمین سالگرد تاسیس حزب
http://rowzane.com/index.php/articles-archiev/80-saeed-salehi/8393-1390-09-06-22-25-10.html
سعید صالحی نیا: برای پیروزی انقلاب باید در حزب کمونیست کارگری ایران متحد شد!(بمناسبت نوزدهمین سالگرد تاسیس حزب کمونیست کارگری ایران)
http://www.rowzane.com/fa/articles-archiev/80-saeed-salehi/4943-1389-09-05-13-17-53.html
نسان نودینیان: بمناسبت بیست و یکمین سال تشکیل حزب کمونیست کارگری
http://www.rowzane.com/index.php/articles-archiev/130-nesan-n/11842-1391-09-22-09-17-35.html
بهروز مهرآبادی: حزبی که باید به آن پیوست
http://www.rowzane.com/index.php/articles-archiev/132-behmeh/11803-1391-09-17-21-37-02.html