در صحنه سیاست ایران بعضی از شخصیتها را، علیرغم مواضع سیاسی شان، صمیمانه دوست دارم. محمدرضا شالگونی، ابراهیم علیزاده و رحمان حسین زاده از این نوع شخصیتها هستند. حال شما این را ضربدر موافقت با مواضع سیاسی یکی از اینها بکنید، اصغر کریمی می شود. این شخص را بیش از حد دوست دارم. از روزی که این شخصیت نازنین را می شناسم، نوشته ها و بحثهایش گرچه خیلی هم زیاد نیستند، همیشه برایم سازنده بوده اند. در این مورد آخر هم، که نوشته من در مورد عبدالله مهتدی و جنگ حزب دمکرات بر علیه کومه له را نقد کرد، به من حتی بیشتر از موارد گذشته کمک کرد.
با کمال تأسف باید بگویم که تاریخ جدائی کمونیسم کارگری از حزب کمونیست ایران به آن صورتی که لازم است و بخصوص برای نسل جوانتر، بازگوئی نشده است. این موضوع کمک زیادی به اغتشاش فکری کسانی مثل من دامن می زند. همین یادداشت کوتاهش کلی به من کمک کرد که هم به اشکال نوشته ام پی ببرم و هم آن تاریخ را بهتر بشناسم. بازخوانی ای که تعدادی از رفقا در چند شماره مسلسل ایسکرا هم آورده اند، کلی به آدم کمک می کند. این نقد اصغر کریمی کمکی می کند که بروم بحثهای آندوره را به دقت بخوانم؛ گرچه خواندن آن بحثها هنوز نمی تواند جای یک بازخوانی عمیق و همه جانبه از آن دوره را بگیرد.
گرچه باید اعتراف کنم که بعد از اینکه نوشته رفیق اصغر را خواندم و یکبار دیگر سراغ نوشته خودم رفتم، متوجه شدم که نوشته من صرفا از مطلع نبودن از وقایع آن دوره رنج نمی برد. این نوشته از لحاظ سیاسی و از سر مخالفت شدید با ناسیونالیسم کرد به یک موضع سیاسی کاملا غلط سیاسی درغلطیده است. عمدتا واکنشی عجله ای به پیام چاپلوسانه ای است که عبدالله مهتدی به کنگره ١۵ حزب دمکرات فرستاده بود. رفقای ما در حزب کمونیست کارگری و حزب حکمتیست، شعبه رفیق رحمان حسین زاده، حتما باید این گونه چاپلوسی ها را افشا کنند و ماهیت این نوع به اصطلاح رفاقتها را نیز افشا کنند.
همینجا از رفیق رئوف افسائی هم صمیمانه تشکر می کنم که او هم در یک یادداشت کوتاهی بر روی دیوار فیسبوکم، اشتباهی را که رفیق اصغر کریمی بر آن انگشت گذاشته بود، به من گوشزد کرد.

لینک مطلب اصغر کریمی:
http://www.rowzane.com/index.php/articles-archiev/41-asqar-k/11255-1391-07-12-20-53-16.html

١٩ مهر ١٣٩١
rashid.yousefi@yahoo.com
http://rashidxan.wordpress.com/