در اوج گرانی و تحمیل فلاکت سازمان یافته به کارگران و مردم، دارودسته و مقامات جمهوری اسلامی طرح استاد ـ شاگردی را علم کرده اند. این طرح حمله ای سازمانیافته و آگاهانه به طبقه کارگر است. بررسی کوتاه این طرح و عقب راندن آن توسط کارگران را، میشکافیم.
سابقه و چهارچوب این طرح: بر اساس اظهارات مدیر کل تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان خراسان رضوی طرح استاد- شاگردی جهت اجرا در سراسر کشور به تصویب رسید و برای اجرا به سازمان فنی حرفه ای کشور ابلاغ شده است. به گفته علی اکبر لبافی “این طرح پس از بررسیهای دقیق و رفع ابهامات و با استناد به نظام آموزش مهارت و فناوری مصوب مورخ اول آبانماه سال ٩٠ هیات وزیران و نیز ماده ٢١ قانون برنامه پنجم توسعه به منظور استفاده از ظرفیت های آموزشی محیط کار در بخش غیر دولتی و بکارگیری پتانسیل های این بخش در توسعه آموزش های فنی و حرفه ای مصوب شده”
این طرح در ده ها ماده و تبصره چهارچوب رابطه کارفرما و کارگر را مکتوب و بشکل به اصطلاح قانون و اجرائی در بخشهای مختلف مراکز تولیدی، کارخانه ها وسازمانهای اجرائی کاریابی، میخواهند به مرحله اجرا دربیاورند.
به نقل از «دنیای اقتصاد» معاون وزیر کار اعلام کرده طرح «استاد شاگردی» کلید خورده است. از کانال میدیا و خبرگزاریهای دولتی میخواهند این طرح ضد کارگری را بعنوان “زمینه های مناسب برای اشتغال” جا بیندازند.
جمهوری اسلامی در ضرب اول حمله اش به طبقه کارگر و اجرائی کردن این طرح ضد کارگری میخواهد ابتکار عمل را بدست بگیرد. مقامات اجرائی، وزارت کار و خانه کارگریها میدانند اجرائی کردن این طرح با مخالفت جدی بخش های وسیعی از کارگران بویژه مراکزی که کارگران در اعتراضات روزانه و دائمی برای افزایش دستمزدها و علیه برنامه های ریاضت کشی اقتصادی و گرانی در حال مبارزه و اعتراض هستند، روبرو خواهد شد.
من در اینجا قصد وارد شدن و بررسی کارشناسانه تک تک مواد و جوانب مختلف به بردگی کشاندن میلیونها کارگر بویژه کارگران جوان در طرح استاد شاگردی را ندارم. در درون طبفه کارگر و فعالین کارگری مجال بررسی این طرح موجود است. با اعلام اجرائی کردن طرح، بدرست اتحادیه آزاد کارگران ایران به کارگران فراخوان مقابله و قبول نکردن طرح استاد شاگردی را داده است. این اتحادیه اعلام کرده است که :” طرح استاد – شاگردی یک طرح بغایت برده وار و ضد کارگری جهت تامین و تضمین سودهای نجومی برای کارفرمایان و صاحبان سرمایه است. این طرح هیچ ربطی به آموزش ما کارگران ندارد بلکه یک تهاجم بسیار افسار گسیخته به طبقه کارگر ایران بر متن فقر و بیکاری و استیصال و درماندگی فی الحال تحمیل شده بر ما کارگران است. تنظیم کنندگان و مجریان چنین طرحی درصدد آن هستند تا ما را همچون بردگان هزاران سال پیش مفت و مسلم در اختیار کارفرمایان و صاحبان سرمایه قرار دهند. باید در مقابل تحمیل چنین ابعاد وحشتناکی از بردگی، متحد و یکپارچه ایستادگی کرد و خواهان توقف فوری اجرای این طرح شد.”
زمینه های مبارزاتی زنده و عملا کار شده ای هم اکنون در درون طبقه کارگر و بخشهای بسیار وسیعی از مراکز تولیدی و کارخانه ها برای مقابله با این طرح مهیا و فراهم شده است. اعتراض بیست هزار کارگر در دو نوبت ٢٧خرداد و اول مهرماه ١٣٩١ به وزیر تعاون، کار و رفاه به سطح نازل دستمزدها، صدای نارضایتی توده ای طبقه کارگر و خانواده های صدها هزاری آنها، اعتراض کارگران را در محور مسائل سیاسی ـ اجتماعی جامعه قرار داده است. تعداد زیادی از مقامات دولت و خانه کارگریها و عواملی از شوراهای اسلامی و نمایندگان مجلس شورای اسلامی در مقابل مطالبات کارگران عقب نشینی کرده اند.
اعتراض به طرح استاد شاگردی با استفاده از الگوی بیست هزار امضا و ابتکارهایی از قبیل تجمعات گسترده در مقابل وزارت کار برای خنثی کردن و مقابله با اجرایی کردن طرح استاد شاگردی، راهکارهای موثری است که میتوان به پیش برد. مبارزه برای افزایش دستمزدها هر سال در محور اعتراضات جنبش کارگری است. کلید اعتراضات کارگران علیه گرانی سرسام آور و فقر فزاینده در جامعه، نبود امنیت شغلی و اخراج سازی ها، قراردادهای موقت و سفید امضاء و حذف پاداش و بهره وری، در اول ماه مه زده شد. این اعتراضات با جمع آوری پنچ هزار امضا شروع و سپس در مراکز صنعتی و در استانهای دیگر در شکل گسترده ای مورد حمایت قرار گرفت. اعتراض سازمانیافته علیه طرح استاد شاگردی از زمینه های مساعد و نسبتا آماده ای برخوردار است. این طرح میخواهد به مدت بیش از دو سال کارگران و بویژه نسل جوان را به برده کارفرما و سرمایه داران تبدیل کند. هر سال صدها هزار کارگر از نسل جوان در ایران وارد بازار کار میشوند. با اجرایی کردن این طرح، سرنوشت و آینده کارگران در نقطه ابهام و در اسارت کارفرماها و سرمایه داران مفتخور قرار میگیرد. پر واضح و روشن است که کارگران بویژه نسل جوان نباید به این بردگی تن بدهد. تنها راه چاره شروع اعتراضات سازمانیافته علیه این طرح است. اولین اقدام برپایی تجمعات توده ای و اعلام رد و قبول نکردن طرح در این تجمع ها، در شکل قطعنامه است.
١۶مهرماه ١٣٩١
٧اکتبر ٢٠١٢