هم اکنون در آفریقای جنوبی اعتصاب و اعتراض کارگران برای احقاق حقوق خود ادامه دارد تانکها و نفر برها و ماشینهای آب پاشِ پلیس ضد شورش در گوشه و کنار معدن لون مین مستقر شده اند و در حال حاضر بخاطر اعتراضات جهانی علیه این جنایت و اعتراضات وسیع مردم و کارگران این کشور، پلیس دندان روی جگر کذاشته است و به جز تهدیدات لفظی کاردیگری نمی توانند بکنند، چون اوضاع در کشور ملتهب است. جنبش رادیکال و توده ای این کشور تحت نظام آپارتاید موقعیت ویژه ای به این جامعه بحشیده است. سرمایه داران می ترسند که فرمان از دستشان خارج شود این جنبش کارگری به اعتراضات سراسری منجر گردد و نهایتا به قیام توده ای و به انقلاب بیانجامد. فعلا نقشه های کثیف و همیشگی شان این است که توسط نمایندگانشان از طریق فریب و اختلاف انداختن در بین کارگران، خریدن بعضی از رهبران بی خاصیت اتحادیه های کارگری و در زیر سایه سیاه تهدید به اخراج و ترس از بیکاری و گرسنگی، بتوانند اعتراض را بشکنند و کارگران را به سر کار باز گردانند امّا با وجود سازمان دادنِ این فضای ضد انسانی از لحاظ روانی، وهمچنین نشان دادنِ اسلحه و تانکها برای سرکوب، در صد بسیار کمی، ازقریب به ۳هزار کارگر معدن لون مین به سر کار برگشته اند و این تعداد هم مداوما مورد اعتراض و نقد سایر رفقا و همکاران خود قرار دارند.
برخلاف ادعای عده ای از وزرای دولت که به سرمایه داران اعلام داشته اند که ما اوضاع را در کنترل داریم!
آنچه بی شرمانه تر از این کشتاربود!
اعتصاب کارگران این معدن ( لون مین) هفته ای طول نکشید که در روز پنجشنبه ۱۶ آگوست به خون کشیده شد اخبار مربوط به این اعتراض و این قتل عام در رأس رسانه های جهان قرار گرفت و فیلم این کشتار و توحش در ابعاد وسیع پخش گردید. این مسئله نقاب دمکراسی را از چهره کریه این حکومت بظاهر دمکرات برداشت و نشان داد که واژۀ دمکراسی تا زمانی برای سرمایه داران معنی پیدا می کند که منافعشان به خطر نیافتد، غیر از این، همان معنایی دارد و همان کشتاری است که فیلم آنرا جهانیان در اعدام صحرایی، دراین معدن دیدند. اما بسی شرم آورتر از این قتل عام، این است که دفاتر قوانین آپارتاید باز شد وافراد جدید برای دفاع از سرمایه به قوانین قدیم پناه بردند، بجایی که قاتلان و آمران این کشتار به محاکمه کشیده شوند. دادگاه ۲۷۰ نفر از کارگران اسیر شده را به اتهام قتل همکاران خود داشت محاکمه می کرد، اما اعتراضات وسیعی علیه این تصمیم سیستم قضایی سازمان یافت و جلو این حرکت و این حکم ضد انسانی را گرفت. دادستان این کشور بر اساس قوانین آپارتاید می گوید که این کارگران بودند که پلیس را تحریک کردند ، پلیس بخاطر دفاع از خود و بر قراری نظم جامعه تیر اندازی کرده است. این محاکمه و این گفته ها به جامعه و به کارگران نشان داد که چه کسانی و چه قوانینی بر این جامعه حکومت می کنند. این سیستم دست نخورده از آپارتاید است که در زیر زرورقی از دمکراسی این چنین کارگران را به روز سیاه می نشاند. قوانین آپارتاید در سال ۱۹۹۱ ظاهراٌ منحل شد اما این قوانین نیز نقش دمکراسی بورژوازی را ایفا می کنند. دولت سرمایه داران هر زمان که بخواهند می توانند از آن استفاده کنند این تضمین اجرایی دارد. آنچه که می تواند این قوانین راسیستی را نابود کند فقط و فقط قدرت میلیونی کارگران و زحمتکشان است غیر از این هر زمان که سرمایه گیر کند دولت سرمایه داران به عناوین مختلف از آن استفاده می کند. سرمایه داران و کمپانیهای که منافعی در این کشور دارند، بر اثر اعتراض جهانی علیه آپارتاید در سال ۱۹۹۴ چند نفر سفید پوست را از روی صندلی بر داشتند و چند سیاه پوست جای آنان نشستند و همان قوانین را به دست آنان سپردند. این محاکمات مُهری است بر اثبات این مسئله و نشان داد که حکومتِ سیاه و سفید حکومت سرمایه است و قوانین و پلیس و دادگاه هم حافظین نظم این حکومت هستند. در حال حاضر اعتراضات و فشارِ جامعه بر گلوی این دولت، آنان را به عقب نشینی وادار کرده است و دارند حرفهای خود را در مورد این دادگاه پس می گیرند. دادگاهی که قوانینش بار دیگر وارونگی جامعه سرمایه داری را به همگان نشان داد. پایان بخش این نوشته سخنان کوتاه کارگری است که فریاد می زند که حقانیت کجاست و ما چه می خواهیم. از گزارشگر خبر گزاری بی بی سی. یکی از کارگران معدن فریاد می زد، ما به سختی کار می کنیم ولی با این حال استطاعت مالی کافی حتی برای فرستادن فرزندانمان به مدرسه نداریم. تنها چیزی که ما می‌خواهیم حق خودمان است و ما هیچ تمایلی نداریم با دیگران درگیر شویم یا بجنگیم.
زنده با انسانیت. زنده باد انقلاب. محمدامین کمانگر جمعه ۷ سبتامبر ۲۰۱۲