روز پنج شنبه ۱۶ شهریور ( ۶ سپتامبر) یک قایق حامل دهها پناهجو در نزدیکی سواحل ترکیه در دریای اژه به صخره ای برخورد کرده و واژگون شده و بیش از ۶۰ کشته بر جای نهاد و ۴۵ نفر نجات یافتند. به گزارش رادیوـ تلویزیون رسمی ترکیه ؛ تی ار تی؛ ۳۱ کودک و ۱۸ زن در میان قربانیان بوده اند. امدادگران ترکیه شماری از سرنشینان کشتی ماهیگیری را از آب گرفتند. اکثزیت سرنشینان این قایق پناهجویان از کشورهای عراق و سوریه بوده اند. بیشترین تلفات این تراژدی انسانی که غرق شدند زنان و کودکان بودند. وقوع این واقعه دلخراش و اسفناک دل هر انسان شرافتمندی را میازارد. آدم نمیداند بگرید؛ یا مشت به آسمان بکوبد و چه حرفی بزند؟ این اولین بار نیست که به این شیوه وحشتناک و فجیع دهها و صدها نفر جان خود را از دست میدهند. سالهاست که هزاران فراری از دست توحش اوباش اسلامی و دیکتاتوری حاکم بر کشورهای ایران؛ افغانستان؛ سوریه ؛ عراق و سایر دولتهای فاشیست و جنایتکار در افریقا و غیره برای یافتن مکانی و سرپناهی امن بدور از تشویش، ترس؛ دلهره؛ دغدغه زندان و شکنجه و اعدام و بعضا برای حداقلی از رفاه اجتماعی ناچار میشوند که به دریا بزنند ویا از جنگلها و مرزهای پر از مخاطره عبور کنند و خود را به بدست حوادث و اتفاقات بسپارند. آیا الان مردم شریف این دنیا این حق را دارند که فریادهای زنان و کودکان بیگناه را در آخرین لحظات زندگیشان به سینه تاریخ بکوبند؟ از این دست فجایع و تراژدی انسانی هراز گاهی در آبهای اقیانوسها و دریاها و یا مرزهای ایران و ترکیه و در فاصله بین مکزیک و امریکا و سایر نقاط جهان اتفاق می افتد.
مردم در تلاش گریز از دست حاکمین جنایتکار و فاشیست هستند و به امید یافتن مکانی امن و حداقلی از رفاه خود را به آب و آتش و مخاطره میاندازند و این بیانگر این واقعیات تلخ است که مسببین اصلی جابجایی میلیونی انسانها که بعضا به اینچنین فجایعی اسفناک و غم انگیز می انجامد؛ نه توفان دریاها و اقیانوسها بلکه دولتهای مستبد و جنایتکاری میباشند که ماوایی برای زندگی انسان باقی نگذاشته اند و برای حفظ جانشان ناچار به فرار و ترک کشور خود میشوند و به قاچاقچیان سودجو پناه میبرند و آنان را در مسیرهای پر از مخاطره و نامناسبترین و غیراستاندارد ترین وسابل نقلیه عبور میدهند. تاسف بارتر این است که این پناهجویان اگر از دست طبعیت طغیانگر و مرزبنان مسلح هم شانس جان بدر بردن داشته باشند و تراژدی در اشکال مختلف در کمین ننشسته باشد؛ این قربانیان حاضرند به قیمت آوارگی؛ دربدری؛ غریبی؛ به قیمت فقر، به قیمت اضافه کاری؛ به قیمت کار سیاه؛ به قیمت حاشیه نشینی در این جوامع « متمدن» رانده میشوند؛ به قیمت تبعیض و نژادپرستی؛ به قیمت مسکن نامناسب؛ به قیمت کار ارزان و کارگر خاموش؛ به قیمت بی حقوقی محض و به قیمت اینکه تازه به آنها غرق نشدند و رسیدند در بازاداشتگاههای این کشورهای « دمکراسی و بشر دوست» سالها میپوسند و عذاب میکشند. هر روز میگویند میدانی اضافی هستید؛ میدانی بیخود آمدید؟ میدانید اصلا بحران اقتصادی دنیا به خاطر آمدن تو به اروپاست. کرش کردن بانکها و شاید حتی الودگی محیط زیست هم گردن تو باشد. این پناهجویان از ترس جنگ و استبداد فرار میکنند. تلف میشوند؛ قربانی و از بین میروند.
آیا میدانید چرا در بسیاری از آکادمیکهای روانشناسی دنیا در حقوق قضایی ممالک مختلف « ترس و فرار» حق پایه ای است؟ چرا که میگویند انسان از ترس جانش فرار میکند. حق دارد فرار کند. فقط نمیدانم چرا نمی گویند مردم کشورهای ایران؛ عراق؛ افغانستان و سوریه ………… از همه محقترند! احزاب؛ سازمانها؛ نیروهای سیاسی و مترقی مدافع حق حقوق پناهنده! پناهنده ایرانی محصول و قربانی ستمگریهای رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی است. حکومت هار فاشیست جمهوری اسلامی ایران ابولهولی است که پرورنده بیش از صد پنجاه هزار اعدام و کشتار؛ پرونده ای بسیار سنگین به جرم جنایت علیه بشریت؛ پرونده ای نه فقط به خاطر حلق آویز کردن ؛ تیرباران و اعدام هزاران انسان زن و مرد ، پیر و جوان و کودک در میادین شهرها و در زندانها در روز روشن. نه به خاطر مرگ پنهان در آبها؛ در جنگلها؛ مرگ تدریجی آدمهایی که قلبشان در این دولتهای بورژوایی دمکراسی و حقوق بشر نمیزند، انگار مرده است! دفاع وحمایت از پناهنده ایرانی؛ افشای سیاستهای ضد پناهندگی….. وظیفه هر نیروی سیاسی و مترقی است. حمایت و پشتیبانی از حقوق پناهندگی؛ حمایت از آورگان و پناهجویان وظیفه تمام وجدانهای آگاه و شرافتمند است. دیکتاتوری؛ اختناق؛ جنگ داخلی و حکومتهای خودکامه و فاشیست فقر و نابرابری اقتصادی، حکومت سیاه مذهبی، آپارتاید جنسی رژیم سرمایه داری ایران که باعث و بانی فرار میلیونی و آوارگی مردم است. ایران تحت حاکمیت رژیم جمهوری جنایتکار اسلامی نا امن است.
مسبب این فجایع انسانی و تراژدیها را هم سیستم پناهندگی و غیر انسانی سازمان ملل و کشورهای پناهنده پذیر است. اعمال سیاستهای ضد پناهندگی سازمان «یو ان» با تحمیل بیشترین فشارها؛ موجبات تعلیق وضعیت بخش زیادی از پناهندگان را فراهم آورده است. برسمیت نشناختن حقوق مسلم پناهندگی محرومیت بخش زیادی از پناهندگان از امکانات درمانی؛ رفاهیو عدم امنیت جانی؛ خطر استرداد؛ تاخیر در امر پذیرش؛ اعزام؛ پایین ترین سطح معیشت و بلاتکلیفی و غیره گوشه هایی از زندگی فلاکتباری است که به پناهجویان و پناهندگان تحمیل شده است و سازمان « یو ان » عامل اجرایی بخشی از این سیاستهاست. در دنیای متمدن امروز میلیونها انسان پناهجو و پناهنده؛ ستمدیده فرار کرده از جنگ و بدبختی و بیحوقی های سیاسی هستند و هر روز سازمانها و دولتها قوانین و شرایط سختری را در این خصوص به اجرا در می آورند. مسببین این تراژدی انسانی و غرق شدن پناهجویان در اقیانوسها و دریاها هم نظم نوین و دنیای سرمایه داری و خود دولتها هستند. هم اکنون تعرضات سازمان یافته و مشترک کشورها به حقوق پناهندگی و حتی مزایای تعریف شده خودشان بیش از هر زمان دیگر زندگی میلیونها انسان را دارند رقم میزنند. دولتهای اروپایی با سیاستهای ضد پناهندگی و ضد انسانی با اخراج پناهجویان و پناهندگان ماهیت دمکراسی و حقوق بشر و بشر دوستی خود را بر ملا میکنند. این پراکندگی و تنهایی پناهجویان و پناهندگان است که میدان را برای دولتهای بورژوایی باز گذاشته تا با او هر گونه میخواهند رفتار کنند.
پناهندگان اگاه و مبارز! تشتت و پراکندگی هیچ ارمغانی بجز محدویتهای بیشتر و تحمیل مشقت و بی حقوقی برای ما ندارد؛ در مقابل این اوضاع وخیم پناهجو و پناهندگان راهی بجز مبارزه متشکل ندارد. فقط اتحاد عمل مبارزاتی ما مبارزه متشکل میتواند از اعمال این سیاستها؛ تراژدیهای دلخراش انسانی جلوگیری کرده و در تحق مطالباتمان مثرثمر باشد. ما پناهجویان و پناهندگان صدها هزار تنیم ۱۰۰۰۰۰؛ اگر دستهای خود را بهم دهیم….. تشکلهای کارگری و سازمانهای مترقی پشتیبان ما بسیارند؛ اگر دست در دست آنها گذاریم…. آنگاه پناهنده؛ انسانی بی پناه نیست بلکه قدرت عظیمی است که هیچ دولتی نیتواند با او چنان کند که امروز میکنند. متشکل و متحد شوید!
من این فاجعه غم انگیز انسانی را به همه بستگان قربانیان از صمیم قلب تسلیت میگویم و خود را در غم و اندوه بازماندگان این تراژدی انسانی شریک میدانم. واقعا فقط میشود گفت برای این قربانیان بویژه کودکان بیگناه که در آبهای دریای اژه غرق شدند و به آرزوهایشان نرسیدند بجای اشک خون میگریم.
توفیق محمدی
۹ سپتامبر ۲۰۱۲