این مطلب را همزمان با در جریان بودن بازی های المپیک ۲۰۱۲ و زمانی که “حسین رضازاده” مدال های کاروان ورزشی تیم وزنه برداری را خودخواهانه تقدیم “علی خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی” کرد، نوشته بودم. اما حادثه دردناک زلزله آذربایجان وکشته شدن تعدادی از هموطنان ترک زبان، و در ادامه برگزاری اجلاس جنبش عدم تعهد در تهران باعث به تاخیر افتادن چاپ این نوشته گردیده است.
رضا زاده وزنه بردار قهرمان جهان والمپیک، بارها ثابت کرده است که ورزشکاری نان به نرخ روز خور، و فاقد روحیات جوانمردی پهلوانان ایران است. برای نمونه از ورزشکاران ایرانی مدال آور در سطح مسابقات جهانی، و المپیک می توان به غلامرضا تختی اشاره نمود، که در فرهنگ ورزش ایران نماد کامل انسان دوستی، آزاد منشی، و فروتنی است.
برای او ظلم و ستم حاکمین “جمهوری اسلامی” در زندگی روز مره مردم ایران هیچگونه اهمیتی ندارد. و ایشان در عین حال با بستن چشم هایشان بر واقعیات تلخ هموطنان، دل خوش به پست های ریاستی است که توسط سران “جمهوری اسلامی”، امثال “محمود احمدی نژاد” و شخص علی خامنه ای، به او هدیه شده است! در حال حاضر “سرپرست فدراسیون وزنه برداری ایران” و عضو هیئت مدیرهٔ باشگاه فوتبال سایپا است.* در حقیقت این ورزشکارم بنام ایران وجهان، روحیات جوانمردی و پهلوانی اش را جهت گرفتن پست و مقام های دنیای زود گذر ورزشی، معاوضه نموده است.
چند سوآل ساده
آیا “حسین رضا زاده” با سالها سرکوبگری، و جنایات رژیم مستبد جمهوری اسلامی بیگانه است؟ از جنایات مامورین دولت کودتای “احمدی نژاد” بعد از ۲۲ خرداد خونین سال ۱۳۸۸ را ندیده است؟ از به قتل رسیدن ندا آقا سلطان، توسط بسیجی عباس کارگر جاوید بی خبر است؟ از وحشی گری های مامورین نظام اسلامی، و شخصیت شکنجه گرانی همچون “سعید مرتضوی“، و مولایش سید علی خامنه ای در بازداشتگاه کهریزک را نمی داند؟
با طرح همین چند سوآل به این نتیجه می رسیم که “حسین رضا زاده” نیز همانند دیگر شهروندان ایران به درستی می داند که “جمهوری اسلامی” نظام ستمگری است که بر پایه سرکوبگری، ظلم، و جنایت ادامه عمر می دهد. و اما در عین این آگاهی ها، برای او چه ربطی دارد، که همراه با خواست های انسان دوستانه، و آزادیخواهی مردم ایران باشد! برای او همین بس که پشت به مردم کند، و برای گذران زندگی مادی اش، به حمد وثنا گوی دشمنان ملت بپردازد.
یقیناً از او در آینده ایران به ننگ در ورزش وزنه برداری یاد خواهد شد. ننگی که بعد ها با هیچ تعریف و توجیه ای پاک شدنی نیست.
دخالت در مسائل سیاسی کشور
گاهاً از این ورزشکار قهرمان جهان والمپیک نیز بهره برداری های سیاسی هم می شود. البته که می باید پاچه خواران حکومتی در همه مواقع به وظیفه شان عمل نمایند!
حمایت ایشان از “محمود احمدی نژاد” سر دسته کودتاچیان، در قبل و بعد از دوره انتخابات ۲۲ خرداد ۱۳۸۶، خود گویای این واقعیت است. “احمدی نژاد” معترضان به آرای کودتای انتخاباتی را به “خس وخاشاک” تشیبه کرده است، و انتخاب او با تقلب، و مستقیماً توسط شخص “علی خامنه ای” انجام پذیرفت، و نه از دل صندوق های رای! اما بعد از این که مردم متوجه این مسئله شدند در جمعیت های میلیونی به خیابان ریختند و شعار های مختلفی بر عیله سران جمهوری اسلامی را فریاد زدند. که در جریان این اعتراضات نیز تعدادی از جوانان آزادیخواه همچون ندا آقا سلطان به قتل رسیدند.
و اینکه علاقه قلبی ایشان به “احمدی نژاد” هم بسیار مضحک، و تاسف بر انگیز است:
(حسین رضازاده در جریان دهمین انتخابات ریاست جمهوری ایران (۱۳۸۸)، صریحاً از محمود احمدی‌نژاد پشتیبانی کرد و گفته بود که به دلیل علاقهٔ قلبی به احمدی‌نژاد، حاضر است مسئولیت افتخاری ستاد ورزشی او را بر عهده گیرد. رضازاده رئیس جمهور ایران را قدرتمندترین سیاستمدار جهان دانسته و گفته بود: “نه آمریکا، نه اسرائیل و نه هیچ کس دیگر حریف احمدی نژاد نخواهد شد. ۲۲ خرداد پای صندوق های رای فریاد خواهیم زد: احمدی نژاد، یا ابوالفضل.” همزمان در سایت فدراسیون تحت امر او، اعضای تیم ملی نوجوانان وزنه برداری افسوس می خوردند که چرا به سن قانونی برای رای نرسیده اند تا نام احمدی نژاد را داخل صندوق ها بیاندازند).
**ضمنا “رضازاده از جمله ورزشکارانی است که در تبلیغات شرکت‌های مختلف حاضر بوده است. بازی وی در یک فیلم تبلیغاتی برای املاک رابینسون در شهر دوبی باعث اعتراض بسیاری در ایران شد. وبگاه‌های خبری وی را متهم کردند که همچون یک بنگاه‌دار از مردم می‌خواهد تا سرمایه‌های خود را از کشور خارج کنند و به کشوری دیگر ببرند. این واکنش‌های منفی به حدی بود که خبرگزاری‌ها احتمال دادند قانونی در راستای ممنوعیت حضور ورزشکاران در تبلیغات ماهواره‌ای تصویب شود.“
در واقع قهرمانان محبوب مردم ایران نه پاچه خواران، و مدال آوران ورزشی در سطح جهان و المپیک هستند، و بلکه آزادیخواهانی چون ندا آقا سلطان، امیر جوادی فر لنگرودی، سهراب اعرابی، محمد کامرانی، احمد نجاتی کارگر، ترانه موسوی، فرزاد کمانگر، و ده ها هزار جوان بیگناه ایرانی که توسط باند لمپن خمینی، خامنه ای به قتل رسیده اند، و یا اعدام و تیر باران شدند، و در گورستان های بی نام و نشان و بصورت دست جمعی مدفونند.
قهرمانان محبوب و دوست داشتی مردم ایران زندانیان سیاسی مجید توکلی، نسرین ستوده، نرگس محمدی، بهروز جاوید تهرانی، شیوا نظر آهاری، غلامرضا خسروی، رضا شهابی، و دیگر مبارزین در بند هستند. ایرانی های آزاد اندیشی که زیر بار قوانین تحمیلی ” جمهوری اسلامی” نرفته اند، و سال ها زندگی سخت در زندان های قرون وسطی شکنجه گران رژیم را به جان خریده اند.
در آینده رفتار همکاران “سید علی خامنه ای” ، “محمود احمدی نژاد ها” را از یاد ها نخواهد رفت، و به زمان مناسبش این رسوایان، رسوا تر خواهند شد. و تاریخ ایران در مورد “حسین رضا زاده” وزنه بردار سابق تیم ملی، “سرپرست فدراسیون وزنه برداری ایران”، پاچه خوار خوش خدمت! به ننگ یاد خواهد کرد.
“مراد شیخی “
یکشنبه ۱۸ شهریور ۱۳۹۱
۰۹-۰۸-۲۰۱۲
*بیانیه مایلی کهن علیه حسین رضازاده قهرمان سابق المپیک و عضو هیئت مدیره سایپا که از وی انتقاد کرده بود :
یادش بخیر، جادوانه ورزش ایران زنده یاد “آقا تختی” که راز جاودانگی‌اش نه رنگ و تعداد مدال‌هایش، بلکه دفاع او از حق و حقیقت و در نهایت گرفتن حق مظلوم از ظالم بود. چه بسا ورزشکارانی که در طول دوران آمدند و رفتند و حتی بیشتر از “آقا تختی” مدال گرفتند اما، خیلی زود فراموش شدند.آقای رضازاده! از نظر من کار غیر حرفه‌ای یعنی ورود به مسایل فنی بدون تخصص لازم، کار غیر اخلاقی یعنی رسانه‌ای نمودن مسایل داخلی خانواده‌ی باشگاه، از همه مهمتر دروغ گفتن به مردم است. اینک خودتان قضاوت کنید که آیا صحبت‌های من غیر حرفه‌ای و غیر اخلاقی بوده یا صحبت‌های دوست شفیق و صمیمی و به عبارتی مدیر برنامه‌های شما؟! آقای رضازاده!در جایی دیگر عنوان کرده بودید که مایلی‌کهن محبت‌های هیات مدیره را نادیده گرفته است. ای کاش واضح‌تر در این زمینه صحبت می‌کردید زیرا شاید این شائبه به وجود آید که محبت‌های هیات مدیره یعنی گرفتن امتیازهای شخصی از باشگاه یا گروه خودروسازی سایپا (مانند گرفتن ماکسیما، مگان، زانتیا و یا امتیاز نمایندگی محصولات سایپا و …) در حالی که همگان می‌دانند بنده هیچ گاه به دنبال گرفتن ذره‌ای امتیاز شخصی نبوده و نیستم.در نهایت حسین عزیز اگر نوشم نه‌ای، نیشم نباشی. [۲۵]
** از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد