نشست سران کشورهای مرتجع سرمایه داری امسال در تهران با میزبانی جمهوری اسلامی که ریاست دوره ای آنرا به عهده گرفت، برگزارشد. جنبش غیر متعهدها یک حرکت ناسیونالیستی بود که بر متن قطب بندی جهانی سابق (قبل از فروپاشی بلوک شرق) و برای سهم خواهی بیشتر از استثمار طبقه کارکر شکل گرفت. این جنبش اگر آن دوران در دل جنگ سرد و در میان اردوی بورژوازی معنی داشت. امروز چنین نیست. امروز جنبش غیرمتعهدها حتی تشکیلات و سازمانی منسجمی هم ندارد، بلکه تنها مجمعی برای گفتگو و تبادل نظر است. جمهوری اسلامی با هیاهو و جنجال از آن تصویر غیر واقعی ترسیم کرد و پوشش تبلیغی پر خرج و بسیار وسیعی به آن داد، تا از آن در کشمکش با امریکا استفاده نماید. طوری که سران رژیم از آن به عنوان یک رویداد مهم نام بردند. رامین مهمان پرست، سخنگوی وزارت خارجه ایران آنرا “مهمترین اجلاس سیاسی تاریخ ایران” نامید که به بهترین شکل ممکن برگزار شده است. این نشست آنطور که مسئولان حکومتی و فرماندهان ارتش در مورد اهمیت آن صحبت کردند، و رسانه های دولتی نوشتند. نبود و نیست و نمیتوانست خیری به ڕژیم برساند.
جمهوری اسلامی ایران تلاش وسیع و همه جانبه ای جهت شرکت هر چه بیشتر سران و نماینده گان کشورهای جنبش غیر متعهد در گردهمایی روزهای پنجشبه و جمعه که در تهران بر گذار شد، انجام داد و همچنین ۸۵۰ تیم امنیتی- انتظامی و سرجم ۳۶۰ ایست بازرسی برای حفاظت از نشست سران جنبش غیرمتعهدها را سازمان داد. طبق گفته احمدرضا رادان، جانشین فرمانده نیروی انتظامی ایران،۱۱۰ هزار نفر به طور مستقیم در تامین امنیت این اجلاس نقش داشته اند. اقدامات امنیتی شدید و اختصاص بیش از صدهزار نیروی انتظامی، تعطیلی شهر تهران در روزهای برگزاری اجلاس، بزرگ نمایی غیر معمول، مخارج کلان و پوشش تبلیغاتی بسیار وسیع آن، نشاندهنده اهمیت ظاهری این نشست و ریاست نوبتی بر آن در شرایط انزوای بین المللی برای جمهوری اسلامی است.
موقعیت بین المللی جمهوری اسلامی، بحران سیاسی و اقتصادی و تشدید آن از طریق تحریم های غرب، اجلاس سران کشورهای غیر متعهد ها را که نه جایگاه و نه اهمیت سابق را دارد، از اهمیت خاصی برای رژیم برخوردار نموده بود. کاهش فشارهای بین المللی، دخالت در بحران سوریه و تنظیم و استحکام روابط سیاسی و اقتصادی ایران با بخشی از این کشورها، اهدافی بود که ایران در این نشست دنبال میکرد. جمهوری اسلامی فکر میکرد با بزرگ نمایی و جنجال میتواند موقتا به رویکرد هر چند موقت جهت دور زدن بخشی از تحریمهای غرب از طریق قراردادهای اقتصادی و گسترش و افزایش مبادلات تجاری و همچنین بازاریابی برای فروش نفت در میان سران کشورهای شرکت کننده در اجلاس فوق دست یابد و از این طریق، بحران اقتصادی و انزوای بین المللیش را کاهش دهد. عبور از این شرایط به هر میزان و درجه ای و کاهش بحران سیاسی و اقتصادی منوط به معادلات پیچیده داخلی و بین المللی است که نشست تهران و جنبش غیر متعهدها قادر نیست و نمیتواند کمترین ظرفیتی هم در این مورد از خود نشان دهد. واقعیت این است اگر قراردادهای هم در زمینه اقتصادی با تعدادی از این کشورها امضا میشد و فروش نفت هم به چند برابر افزایش می یافت، باز تاثیری بر اقتصاد ویران جمهوری اسلامی نداشت. بحران سیاسی و اقتصادی تنها با سرنگونی رژیم اسلامی پایان مییابد.
تلاش دیگر جمهوری اسلامی جلب توجه اعضای شرکت کننده در اجلاس غیر متعهدها به مسئله سوریه بود، تا بلکه با توجه به ضد امریکای گری صوری و کاذب تعدادی از این کشورها، آنها را به مواضع انتقادی از دخالت امریکا در بحران سوریه بکشاند و قطعنامه ای را در این زمینه به تصویب برساند و از این طریق موضع خود را در قبال سوریه تقویت و همچنین جایگاهی برای خود جهت دخالت دادنش در حل و فصل بحران سوریه کسب نماید. اما در همان ضرب اول با سخنرانی محمد مرسی رئیس جمهور اسلامی مصر، همه رشته های که رژیم ایران بافته بود پنبه شد و این مسئله در کنفرانس به حاشیه رانده شد.
جمهوری اسلامی به غیراز تصویب چند قطعنامه به هیچ یک از اهدافش، نظیر قرارداد فروش نفت و کسب جایگاه در حل و فصل بحران سوریه و… که در این اجلاس دنبال میکرد دست پیدا نکرد و اجلاس نتوانست و نمیتوانست کمکی برای کاهش انزوای بین المللی اش باشد. آنچنان که از پایان نشست دو روزه سران جنبش غیر متعهدها هم پیدا است، این اجلاس نتوانست حاصلی برای رژیم ایران در بر داشته باشد و طرح هایش با بن بست روبرو شد. اما جمهوری اسلامی برای مرعوب کردن مردم، دفع وقت و استفاده کوتاه مدت در داخل و خارج هم شده، در شرایط کنونی به این بزرگ نمای و مانور نیاز داشت. ولی کارگران و مردم ایران ترفندهای جمهوری اسلامی را میشناسند و مرعوب آن نخواهند شد و در پی فرصتی برای تعیین تکلیف نهای و نابودی کل رژیم هستنند و برای آن روز شماری میکنند.
۲۰۱۲/۰۹/۰۳