این مقاله در نقد اظهارت آقای امید دانا مبنی بر کافی نبودن کمپین نه به حجاب اجباری است . 
مقاله ای را از آقای امید دانا خواندم که برایم جالب بود . در این مقاله ایشان شعار نه به حجاب اجباری را کافی ندانسته است ولی هیچ راهکار پراتیکی موثری برای برکنار کردن حجاب بیان نکرده اند .
همانطور که میدانییم و در مقاله آقای دانا نوشته شده تاریخچه سلطه مذهب در ایران برکسی پوشیده نیست ولی یک نکته ظریف این قضیه این است که پابرجایی و ماندگاری حجاب اسلامی و در حالت عموم مذهب و مشتقات و باورهای مذهبی در شاید شکل گیریش به حالت زور بوده ولی تداوم آن بعد از رفتن اعراب از ایران در دست آنان خارج شده .
نمیتوان دلیل تمام بدبختی ها را اعراب دانست . درست است در شکل گیری آن میتوان تقصیرات را گردن اعراب انداخت ولی نمیشود بانی این تداوم عقب ماندگی را به آنان نسبت داد . حکومتهای بعد نیز با بیفکری و خوشگذرانیای بیحد و میدان دادن به طلاب و آخوندهای زمان خودشان باعث بسط و گسترش این میروس خطرناک شدند .
حکومتهای خودکامه ای که برای سرگرم کردن عوام دست به دامان مذهب و مذهبیون بودند تا عوام با آنان کاری نداشته باشند . این واقعیت را نمیتوان پنهان کرد و همه تقصیرات را به گردن اعراب حواله کرد .

ولی آنچه مشخص است جمهوری اسلامی طی این ۳۳ سال چنان بلایی به سر مردم آورده که سر و صدای مذهبیون هم در آمده است . البته این سر و صدا به خاطر حس انسان دوستیشان نیست . صدای اسلام زدایی را از جامعه میشنوند و عملا میبینند . کم شدن به وضوح معتقدان باخدا را میبینند و این یک زنگ خطر جدی است . تکلیف طیف جوان که مشخص است . در روز روشن دارند مقابل تمامی مقدسات حکومت اسلامی ایستاده اند . طیف معتقد و با خدایشان هم که خودشان از عرصه به در کرده اند . آن چیزی که برایشان باقی میماند یک سری انسانهای فرصت طلب است که برای پول و مقام و قدرت دور هم گرد آمده اند . هر روز هم یکی از آنها ثروتی به جیب میرد و در میرود .
موضوع اصلی ، شیوه مبارزه با مذهب است.
من از اینکه جامعه ایران کنونی یک جامعه کامل ضد مذهب است شکی ندارم . بگذریم که تعدادی بنا به منفعت شخصی مانند باد گاهی به هر سویی میوزند و زنگ عوض میکنند .
شیوه مبارزه عقیدتی با مذهب کاری است که دوستمان آقای امید دانا انجام میدهد که در جای خود جای قدردانی دارد .
ولی این شیوه مبارزه میتواند از مسیر خود خارج شود . مبارزه فرهنگی با مذهب و اینکه چه بودیم و چه شدیم یک مسئله است ، اما اینکه آیا برای زدودن مذهب در جامعه از شعارهای ناسیونالیستی تند استفاده کنیم (هر ایرانی مسلمان نیست و هر مسلمان ایرانی نیست ) نه تنها کار را بدتر میکند ، بلکه تعدادی از افراد مسلمان معتقد را هم به این فکر میاندازد که اگر این طرز فکر در آینده ایران حکمفرما شود با ما چه خواهد کرد ؟
حال این سئوال را من از دوست خوبم امید دانا دارم . اگر ایران فردا را با این شعار شما ترسیم کنیم ، تکلیف مسلمانان ایران که نمیخواهند از اسلام روی گردانند چه خواهد شد ؟ آیا آنها ترد خواند شد ؟ آیا اسم ایرانی از آنها پاک خواهد شد؟
آیا آنها تبدیل شهروند درجه دوم و یا سوم خواهند شد ؟ تمامی این سئوالها در ذهن یک فرد مسلمان در ایران به وجود میاید و موضع گیری شما در قبال ایرانیت و تقابل آن با مسلمانی ، این عده را وادار میکند برای پاسداری از اعتقاد خود ، به ناچار طرف جمهوری اسلامی بیاستند .
برای زدودن مذهب از جامعه احتیاج به زمان ، فعالیت فرهنگی ، سیاسی و اجتماعی درست داریم که بایستی همگی با هم و همزمان انجام بگیرد .
اسلامی که شما از آن حرف میزنید طی سالیان دراز در این مملکت ریشه دوانده است و برای ریشه کن کردن آن نیز نیاز به زمان و فعالیت مستمر داریم .
مذهب و مشتقات آن همانند اعتیاد میماند . با سم زدایی از جامعه فقط به حالت فیزیکی حذف میشود . ولی این جامعه آلوده است و باید روان درمانی شود و این مستلزم زمان و فعالیت درست است .
یک مسئله هم اینکه مذهب در ایران یک عقیده نیست . مذهب خود را در ارگانهای مختلف به صورت های گوناگون تعریف کرده که باید در نخست آن را حذف کرد . برای مثال در آموزش و پرورش به صورت علم تعریف شده . در دادگاه ها به صورت قانون . وقتی نگاهی به زندگی انسان زاده شده در ایران میاندازیم میبینیم از همان ابتدا در گوشش اذان میگویند . بعد ختنه اش میکنند . در مدرسه از جنس مخالفش دور میکنند . در ازدواج صیغه برایش جاری میکنند . و در مرگ هم برایش فاتحه میخوانند .
این یک تراژدی وحشتناک است از دید کسی که از بیرون به این زندگی یک فرد در جامعه مذهبی نگاه میکند .
برای زدودن مذهب از جامعه ابتدا باید آن را از قالبتهای علم ، قانون در آورد و تبدیل به عقیده کرد . پس از آن است که میتوان مبارزه فرهنگی با مذهب را شروع کرد .
تا زمانی که مذهب تبدیل به عقیده نشده ، مبارزه عقیدتی با مذهب مانند آب در هاون کوبیدن است .