کنفرانس غیر متعهد ها با آن هزینه های گزاف و تبلیغات همه جانبه رسانه های حکومت, به میزبانی تهران در حالی برگزار شد که در عرصه سیاست خارجی , جمهوری اسلامی با دو چالش جدی روبه روست , اول انزوای شدید رژیم در پی اعمال تحریم های آمریکا و اتحادیه اورپا بر سر پرونده هسته ای و دوم , حمایت روزافزون جمهوری اسلامی از رژیم اسد . 
دستگاه تبلیغاتی حکومت اسلامی روزهای پرکاری را پشت سر می گذاراند دستور اکید مقامات برای بزرگ نمایی و برجسته کردن اخبار و نتایج نشست غیر متعهد ها در جراید و روزنامه ها و همچنین گزارش لحظه به لحظه سخنرانی سخنرانی های این نشست که بعضا نیز با کم کردن صدای مترجم همزمان و دردسر برای سانسورچی های نظام همراه بود , در این راستا صدا و سیما تا آنجایی جلو رفت که که حتی در خلال پخش مسابقه فوتبال هم به زیر نویس گزارشات ان می پرداخت . از تبلیغات حکومت که بگذریم باید دید کنفرانس غیر متعهدها از چه درجه اهمیتی برخودار است , این مجمع که به عنوان نهادی بین دو قدرت بزرگ آن زمان ( شوروی و آمریکا ) کارکردی مستقل داشت , با سقوط شوروی و اوایل دهه نود میلادی و رفتن دنیا به سوی شکل گیری دهکده جهانی , عملا نقش چند دهه گذشته را از دست داده است .گرچه در نگاه اول تعداد اعضای این جنبش , عدد قابل توجهی ست اما معادلات امروز در بازی شطرنج جهانی نشان دهنده آن است که دولتها ناگزیرند برای حفظ منافع و تعادل در سیاست بین المللی خود موضعی نه در جهت مخالف قدرتهای بزرگ در پیش گیرند .
در این نشست حکومت خیلی تلاش کرد اعضا در در ارتباط با موضوع سوریه در کنار خود داشته باشد اما نطقه این نشست سخنرانی محمد مرسی ( رئیس جمهور مصر ) بود که تمام رشته های جمهوری اسلامی را پنبه کرد . مرسی در بیانات خود با تاکید بر حق مردم سوریه برای بدست اوردن آزادی و به پیروزی نشاندن انقلاب خود پرداخت و کاملا قاطعانه سخن گفت , این موضع محمد مرسی در تهران در تقابل با حمایت علنی علی خامنه ای که حامی اول رژیم سوریه محسوب می گردد بیش از پیش سران نظام را آچمز کرده بود .
از سوی دیگر واضح است حکومت کوشیده از از این نشست پرهزینه در جهت سرپوش گذاشتن بر انزوای خود و همسو کردن اعضای این نشست در راستای منافع خود بهره گیرد به خصوص نشان دهد , تحریمها ی آمریکا و غرب از منظر این اعضاء توجیه پذیر نیست . اما پرسش اینجاست که جمهوری اسلامی تا چه اندازه توانسته در این مسیر موفق باشد ؟
همانطور که پیش تر گفته شد , عدم تاثیر گذاری تصمیمات این کنفرانس بر معادلات جهانی و اجرایی نبودن آن از یک سو و حضور نداشتن قدرتهایی که در اعمال تحریم علیه ایران , نقش اساسی داشته اند در این نشست از سوی دیگر به خوبی نمایان می سازد رژیم تهران با وجود سروصدای بسیار در این زمینه کاری از پیش نبرده است , اکثریت قریب به اتفاق کشورهای شرکت کننده در کنفرانس عدم تعهد به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم روابط اقتصادی – سیاسی تنگاتنگی با قدرتهای تحریم کننده جمهوری اسلامی دارند , لذا حاضر نیستند به قیمت از دست دادن منافع خود در زمین حکومت ایران بازی کنند .
در این میان با وجود اینکه کیهان شریعتمداری در جمع بندی خود از این نشست , صحبتهای ( البته همراه با تپق فراوان ) علی خامنه ای را به « سیلی آبدار » برای گوشمالی قدرتهای غربی تعبیر کند و تلاش کرده نشان دهد با رویکرد مقامات ایران در این نشست, سران حاضر به زعم کیهان , دیگر از خواب خرگوشی بیدار شده و همصدا با رژیم توتالیتر جمهوری اسلامی مصمم به تغییر هندسه جهانی به مدیریت نظام ایران بپردازند . تبلیغات اینگونه جارچی حکومت بیشتر به کپکی می مانند سر خو را در برف فرو برده و واقعیت کنار خود را نمی بیند .
دیدار بان کی مون با علی خامنه ای و انتقاد او از وضعیت حقوق بشر در ایران و تاکیدات تذکروار وی در مورد از میان برداشتن حصر زندانیان سیاسی و همچنین اعتراض او از لفاظی جنگ افروزانه رهبر و رئیس دولت رژیم در ارتباط با اسرائیل و انکار هولوکاست در کنفرانس تهران ( که این سخنان در رسانه های حکومت انعکاس پیدا نکرد ) اتفاقی بود که نمایان می سازد جمهوری اسلامی نه تنها نمی تواند به زعم آنها , به عنوان یک شاخص در معادلات راهبرد جهانی عمول کند بلکه بیشتر به رژیمی شناخته می شود که عملا به صدور تروریسم و دامن زدن تنش در عرصه بین المللی و نقض گسترده حقوق بشر در داخل می پردازد و نه بیش .