امروز هنگامی که به جنایاتی که از طرف رژیم سرمایه اسلامی،بویژه طی روزهای اخیر در خیابانهای تهران و دیگر شهرهای ایران برضد توده مردم رنج کشیده ولی مصمم انجام گرفته است فکر می کردم. و یک احساس دوگانه داشتم، زیرا از یکطرف این همه وحشیگری و دنائت ودورغ و حیله گری را بر ضد توده بر خاسته به قیام از خشم فرو خورده، سی سال سرکوب و تحقیر و بی حرمتی ، نفرتی عمیق رااز این فجایع و بانیان آن در من برانگیخته بود و از طرف دیگربا یک غرور انسانی که خود را متعلق به این به پا خاستگان با جرئت و ناترس می داند و سالها در آرزوی چنین برخاستی بوده همراه بایک نگرنی و آه عمیق که اگر کارگران نیایند چه خواهد شد؟ چون فکر میکنم که گزارشات، عکس ها و فیلم هائی که تا کنون بخارج رسیده و ما دیده ایم کاملا اثبات این باشد که توده مردم آماده یک خیزش عمومی سرنوشت ساز هستند.

 این استکه انسان راهم خوشحال و هم وحشتزده میکند.نقش کارگران در جامعه سرمایه داری ایران چه بخواهیم و چه نخواهیم تعیین کننده است. واینکه آیا من بعنوان یک انسان وظایفم را شناخته و به آنها عمل می کنم و یا نه؟ و اصلا اینکه من از این راه دورچه کاری می توانم انجام دهم؟ باخودم گلنجار می رفتم که با یک نامه اعتراضی و۲ گزارش که در زیر ترجمه گزارشات را می خوانید از طرف کنفدراسیون جهانی اتحادیه های کارگران خواربار و مواد غذائی روبرو شدم. این گزارشات در مورد کارگران انبار کارخانه تنباکوی اخیرا خصوصی شده ترکیه به نام تکل می باشند. زمانیکه انسان به گزارشات نگاهی می کند، بطور واقعی متوجه این نکته میشود که سرمایه ودولت هایش در همه جای این کره خاکی از ماهیت یکسان بر خوردار بوده و به یک سان عمل میکنند. منتهی با توجه به خواست های مبارزه مشخص و شرایط اجتماعی و مبارزاتی هر جامعه ای اشکالش کمی متفاوت بوده و حد و شدت آن می تواند کم ویا زیاد باشد. کارگران هم غیر از مبارزه بر علیه این حملات وحشیانه به خود و خانواده خویش چاره دیگری ندارند. کارگران با تجربه روزمره از زندگی در جامعه ی سرمایه داری و مبارزات بر علیه اجحافات تحمیل شده درک کرده و به نظر من می دانند که فقط یک مبارزه متشکل کارگری می تواند سرمایه داران و دولت های ضد کارگر شان رابه عقب نشینی وادار کند.

در خیابانهای تهران جوانان و مردم رابه خاطرخواستن یک زندگی انسانی و شاد و مرفه به گلوله می بندند و به قتل می رسانند، در خیابانهای انکارا نیزدارند از کارگران معترض به بیکاری و نداری و فقر باماشین آبپاش و گاز اشک آور و باتوم استقبال می کنند. شما خواننده عزیز ترجمه این دوگزارش کوتاه را در زیر می خوانید.محتوای آنها به باورمن نشان دهنده این مسئله است که، اگر کارگران ایران نتوانند مبارزات اخیر را با شرکت متشکل و متحد ورهبری خویش به پیروزی با مفهوم یعنی سرنگونی جمهوری اسلامی سرمایه و ایجاد یک جامعه واقعا دموکراتیک برسانند،که با سمتگیری سوسیالیستی جامعه را به سوسیالیسم یعنی نابودی مالکیت خصوصی و استثمار انسان از انسان سوق دهند، در نهایت وحتی با پیروزی اصولگراهای اصلاح طلب که از نظر اقتصادی نئوکنسرواتیوند و یا جمهوری ایرانی لیبرال های وطنی که برنامه ای جز پیاده نمودن برنامه های  نئولیبرال سازمانهای جهانی در چشم انداز ندارند، باوضعیتی درست شبیه به این کارگران روبرو خواهند شد و جامعه ای همچون ترکیه امروزه در انتظار خواهد بود.

  نگاه کنید که چطور پلیس ترکیه کارگران و خانوادهها و حامیانشان را مورد ضرب و شتم قرار می دهد.آیا این نوع حملات وحشیانه مانند حملات به کارگران و توده ی به پا خاسته در ایران نیست؟ و از طرف دیگر مگر حزب رفاه اسلامی ترکیه که امروزه سگان هار خویش را به جان کارگران انداخته حزب برادر و راهنمای احزاب مشارکت اسلامی ایران حامی موسوی و حزب عدالت ملی شیخ کروبی و.. اسلامی نیست؟ دوآینده با دوچشم انداز کاملا متفاوت در انتظار است. ترکیه امروز یا یک جامعه مرفه و آزاد. کدام؟ بیشتر از همه چیز مبارزه جاری و حی و حاظر تعیین می کند.

حمید قربانی

۲۸ دسامبر ۲۰۰۹

ترجمه گزارشات

کفندراسیون کارگران خواربار،  کشاورزی و کارمندان و کارگران هتل ها(ÍUL)

نوشته شده و درج گردیده روی سایت (IUL) 18 دسامبر۲۰۰۹

 
 
اعتصاب توده ای کارگران تنباکوی در آنکارا- ترکیه ۱۸ دسامبر ۲۰۰۹
 
بر ضد سیاست دولت ترکیه مبنی بر بستن انبارهای کارخانه تنباکو تکل، درحدود ۱۰۰۰۰ نفر از کارگران انبار و خانوادهها و حامیانش در سرمای یخبندان زمستان در مقایل ساختمان مرکزی حزب دولتی ترکیه دست به تظاهرات زده اند. سیاست بستن انبارها که به فوریت اتخاذ شده، قرار است که در اواخر ماه ژانویه ۲۰۱۰ با تعطیل کردن محل کار این کارگران به اجرا در آید. 
هنگامی که شرکت دولتی تنباکو و الکل تکل ترکیه در فوریه ۲۰۰۸ به شرکت بات فروخته شد، دولت ترکیه کنترل خود را بر بیشتر از ۴۰ انبار برگ تنباکو و تنباکوی نیمه آماده محفوظ داشت. کنفدراسیون کارگران خوابار و … در ترکیه که کارگران این شرکت را نمایندگی می کند در ان زمان می خواست که دولت راجع به سرنوشت ۱۲۰۰۰ کارگر و کارمند انبار با نمایندگان اتحادیه وارد مذاکره گردد. اکنون دولت بدون مذاکره با اتحادیه تصمیم وحشتناکی را مبنی بر بستن انبارها گرفته است. این بدین معنی است که ۱۲۰۰۰ کارگر انبار بیکار شده و این یعنی درحدود ۴۰ هزارنفر که شامل خانوادههای این کارگران نیز هست را از هستی ساقط می کند.

کارگران انبارها از ۱۰۶ استان کشور با اتوبوس از روز ۱۵ دسامبر به شهر انکارا پایتتخت کشور ترکیه سرازیر شدند. آنها تظاهرات را در مقابل ساختمان مرکزی حزب دولتی یعنی AKP شروع کردند. اکنون تظاهر کنندگان بوسیله پلیس ضد شورش محاصره شده اند. پلیس از ورود اتوبوس های حامل کارگران شرکت تکل برای پیوستن به دوستان و همکارانشان به مرکز شهر جلوگیری می کند. 

اخبار جدید حکایت از این دارد که پلیس به خشونت خود افزوده و رئیس اتحادیه کارگران

تکل مصطفی تورگل را دستگیر و کارگران را مورد ضرب و شتم قرار داده که زخمی ها را به بیمارستانها منتقل کرده اند
 
 
رئیس اتحادیه به خبرنگاران چنین گفت: " کارگران مسافرت کرده به این جا قبل از رسیدن به یک راه حل مورد قبول کارگران به خان