حمایت و جنبشی که در ماه جولای در حمایت از کارگران افغانی و فعالین گارگری دستگیر شده در ایران برپا شد در نوع خود اگر نگویم بی نظیر ولی مسلما کم نظیر بود. بیش از ۴۵ سازمان و گروه سیاسی چپ و نهاد کارگری و زنان افغانی و ایرانی چه با بیانیه های حمایتی و چه با سازماندهی تظاهرات مشترک در این کمپین شرکت کردند. در طول سه هفته اول جولای در مجموع ۱۱ تظاهرات در ۸ شهر بزرگ اروپا و کانادا در حمایت از کارگران داخل ایران برگزار شد که ۶ تای انها بطور همزمان و با هماهنگی در یک روز معین برگزار گشت. 
داستان با حمله مامورین به خانه ای در کرج و دستگیری ۶۰ فعال کارگری و دوهفته بعد با تهاجم جمعیتی از ارازل و اوباش جمهوری اسلامی به خانه های کارگران افغانی در یزد در روز دوشنبه ۲۵ جون شروع شد.
خشونتی که در جریان دستگیری فعالین کارگری بکار رفته بود و تلفن های کارگران افغان در طول هفته و گزارش های آنان از آتش زدن خانه ها، ضرب و شتم، زد و خورد و اوضاع رقت باری که بوجود امده بود همگی نشان از وخامت اوضاع و احتمال دور جدیدی از سرکوب و خطر گسترش این تعرضات و فجایع به شهرها و نهادهای کارگری دیگر داشت . بخصوص که در برنامه تلویزیونی روز جمعه ۲۹ جون در کانال ماهواره ای پیام افغان، با تلفن های مستقیمی که از صحنه های فجیع و جنایتکارانه در یزد می شد، بر ابعاد این نگرانی و ضرورت سازمان دادن اقدامات اعتراضی برای متوقف ساختن این اعمال جنایتکارانه افزوده شد.
در نتیجه در همان روز بیانیه ای در توضیح وقایع یزد صادر و از همه افغانی ها و ایرانیان، بخصوص ساکنین خارج از کشور، در خواست اقدامات عملی منجمله برگزاری تظاهرات شد. عصر همانروز نیز ضمن تماس با نماینده روشنگر در اروپا در این مورد، در جلسه ماهانه بررسی آثار مارکس در تورنتو نیز که تعدادی از فعالین چپ تورنتو شرکت داشتند، مسئله مطرح و پیشنهاد اقدامات عملی در اینمورد شد. نتیجه آنکه اعضای شورای همبستگی با مبارزات مردم ایران و اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران ایران (واحد کانادا) که خود از قبل در تدارک تظاهرات برای دفاع از ۶۰ فعال کارگری دستگیر شده بودند، سازماندهی برگزاری تظاهرات در چهارشنبه ۴ جولای در برابر عفو بین الملل در تورنتو را در دفاع از هر دو مورد (فعالین دستگیر شده و کارگران افغان در یزد) را بعهده گرفتند. بموازات آن احزاب وگروهای سیاسی و نهاد های کارگری در فرانکفورت نیز به پیشنهاد نماینده ما در آلمان متقاعد شدند تا تظاهراتی را که از قبل برای روز شنبه ۳۰ جون در دفاع از فعالین کارگری دستگیر شده تدارک دیده بودند، به تظاهرات برای دفاع از فعالین دستگیر شده و کارگران افغان هر دو تبدیل نمایند. باین ترتیب با این دو تظاهرات موتور حمایت از کارگران داخل ایران به حرکت افتاد و در ادامه آن آمستردام نیز با برگزاری تظاهرات همزمان با فرانکفورت سومین تظاهرات را براه انداخت.
از طرفی، در حالیکه تقریبا تمامی گروه های چپ و نهادهای کارگری و بعضا زنان مانند گروه ۸ مارس نیز با بیانیه های خود به جنبش حمایتی از کارگران داخل ایران پیوسته و آماده برگزاری تظاهرات بیشتری می شدند، روز ۱۴ جولای روز حمایت از کارگران افغان و فعالین کارگری در ایران اعلام و قرار شد در این روز بطور همزمان در همه شهرهای اروپا و آمریکای شمالی به برگزاری تظاهرات اعتراضی اقدام شود.
باین ترتیب بود که در این روز جنبش حمایت از کارگران افغان و فعالین کارگری با برگزاری تظاهرات در کلن، برلین، اسلو، استکهلم، بروکسل، و تورنتو به اوج خود رسید. جالب اینکه با وجود آنکه فکر میشد ۱۴ جولای روز پایانی این کمپین بوده و دیگر تظاهراتی برگزار نخواهد شد، برخلاف این تصور، شنبه بعد در ۲۱ جولای نیز بطور خودجوش دو تظاهرات جداگانه دیگر در لندن انگلیس توسط گروه های سیاسی و نهادهای کارگری برگزار شد.
لازم به یادآوریست که تظاهرات کلن با شرکت ۲۵۰ نفر از افغانی ها و ایرانیان بزرگترین تظاهرات را در میان سایر تظاهرات تشکیل می داد. در ضمن در تمام این مدت طی ۱۲ برنامه تلویزیونی زنده در روزهای جمعه، شنبه، و یکشنبه هر هفته از کانال های پارس و پیام افغان گزارش ویدیویی و شفاهی این تظاهرات مفصلا به سمع دهها هزار کارگر افغان و ایرانی بیننده این برنامه ها می رسید و باین ترتیب شاید برای اولین بار آشنائی و رابطه مستقیم، زنده و دوطرفه ای میان بخشی از طبقه کارگر و حامیان چپ و سوسیالیست آن در خارج از کشور بوجود آمد.
مهمتر آنکه این کمپین نشان داد برگزاری چنین کمپین هائی بر اساسی اتحاد عمل داوطلبانه همه گروه های چپ و مترقی در آینده نه تنها عملی، بلکه در ابعاد وسیعتر از اینهم امکان پذیر است. سیامک ستوده ۲۶ جولای