رژیم در مقابله با مردم گرسنه نیشابور که به خیابان ها آمده بودند و فریاد می زدند ” مرگ بر غارتگر بیت المال ” هاج و واج مانده بود . هاج واج مانده بود تا از کدام نیروی سرکوبگرش برای پراکنده کردن این اعتراض جدید استفاده کند و آنها را روانه خانه هایشان کند . اینجا از گشت ارشاد که مسئول توقیف و تنبیه زنان کم حجاب یا بدحجاب است کاری بر نمی آمد . استفاده از گشت مخصوص دستگیری روزه خواران که در این ایام رمضان بسیار فعال شده است هم بی فایده بود .بسیج هم که برای روز مبادا و تظاهرات سیاسی و دانشجویی پروار می شود و در کلاس های ورزش های رزمی ، فنون کاراته و جودو تمرین می کند نیز نیروی مناسبی برای مقابله با گرسنگان نبود . شاید رژیم از خود می پرسید برای سرکوب توده های وسیع گرسنگان ، آیا باید نهاد و گشت جدیدی را سازمان دهد؟ اگر چنین است باید به اعضای این نیروی سرکوب جدید چه بگوید؟ و چگونه آنها را از لحاظ روحی و روانی آماده کند و قبل از اعزامشان به خیابان برای رو در رویی با گرسنگان آنها را قانع کند ؟ اینجا دیگر رژیم نمی تواند به اعضای نیروی سرکوب جدید بقبولاند که برای سرکوب کسانی به خیابان می روند که از عوامل خارجی پول گرفته اند و هدفشان براه انداختن انقلاب مخملی است وهر شب از بی بی سی و رادیو فردا و فرانسه خط می گیرند .در خیابان گرسنگان فریاد می زنند که نان و مواد غذایی می خواهند .
تورم افسارگسیخته و کمبود مواد غذایی آنچنان بر مردم فشار می آورد که چاره ای جز به خیابان آمدن ندارند .صف های طولانی مرغ و گوشت و تخم مرغ تبدیل به تظاهرات ناگهانی می شود . خشم و نفرت و ذوق شعری ایرانی هم گل می کند ، قافیه جور می شود و شعار ها یکی پس از دیگری تمامیت رژیم را نشانه می گیرند . ” ننگ بر گرانی ” و ” مرگ بر غارتگر بیت المال “پیش در آمد شعار هایی هستند که مراسم به خاک سپردن رژیم سیاه سرمایه و مذهب را تمرین می کنند .
برای رژیم ، سرشکن کردن علت بحران و تورم روی مهاجرین هم دیگر فایده ندارد .مردم می دانند که علت این همه گرانی و کمبود را نه در کارگران زحمتکش افغانی مهاجر ، بلکه در دزدی ها و چپاول رژیم جمهوری اسلامی جستجو کنند . مهاجرین افغان برخلاف مهاجرینی که به کشور های اروپایی و آمریکایی می آیند هیچگونه کمک مالی از دولت دریافت نمی کنند .آنها نه بیمه درمانی دارند نه کوپن غذا می گیرند و نه از خانه دولتی استفاده می کنند و نه فرزندانشان از آموزش رایگان بهره می برند. مهاجرین افغان برای بدست آوردن یک لقمه نان جان می کنند و نه تنها هیچ باری بر اقتصاد ایران نیستند بلکه با نیروی کار خود به آبادانی و تولید در ایران کمک می کنند . رژیم سعی کرد در یزد و اصفهان و شهر های مختلف مازندران با دامن زدن به هیستری مهاجر ستیزی و افغان ستیزی مبارزه مردم را به بیراهه بکشاند .ولی این توطئه به سرعت نقش بر آب شد . حالا در نیشابور که فاصله چندانی با مرز افغانستان ندارد و میزبان تعداد زیادی از برادران و خواهران افغان است شورش نان مستقیما خود دولت را نشانه گرفته است و مردم عاصی ، برادران و خواهران افغان را هم سرنوشتانی گرسنه در کنار خود می بینند .
مردم اتوموبیل های یک میلیارد تومانی آقازاده ها را در خیابان ها می بینند و غارتگرانی فربه را که به پشتگرمی ماشین سرکوب رژیم جمهوری اسلامی با زندان ها و شنکجه گاه ها و بیدادگاه هایش به راحتی در این اتوموبیل های مرفه بی اعتنا به رنج و فلاکت مردم لم داده اند . و به سفره و جیب خالی خود نگاه می کنند و نگاه های پر از سوال فرزندان . نمی دانند با این همه شرمساری جلوی زن و بچه، چه کنند .
آمدن به خیابان ، اگرچه خود بخودی است ولی به زحمتکشان می آموزد که در قرار گرفتن در این فقر و بدبختی تنها نیستند . به آنها می آموزد که آنها اکثریت جامعه هستند .آن ۹۹ درصدی که همه جا صحبتش هست همین ها هستند .راستی اگر همه گرسنه ها تصمیم بگیرند برای آبرو داری و جلوی در و همسایه خجالت نکشیدن به سرخ کردن گونه هایشان با سیلی خاتمه دهند ، و فریاد بزنند که گرسنه هستند و گونه فرزندانشان از فرط گرسنگی و کمبود مواد پروتئینی و ویتامینی ، نه سرخ بلکه زرد است و به خیابان بیایند ، رژیم چه خواهد کرد ؟
باید از مردم نیشابور درس بگیریم. اگر می خواهیم از شر این رژیم ستمکار و استثمارگر خلاص بشویم باید هم آواز با مردم شجاع نیشابور شعار بدهیم : « مرگ بر غارتگر بیت المال». مردم ، دولتی می خواهند که کار ایجاد کند. دست چپاول گران و استثمارگران را ببندد. بر این اختلاف طبقاتی وحشتناک که جامعه امروزی ایران شاهد آن است غلبه کند و به جای دستگیری زنان و دانشجویان و فعالان کارگری و روزنامه نگاران و نویسندگان ، انگل ها و شکنجه گران را محاکمه کند.
به امید مشاهده صحنه های پرشور تظاهرات وسیع زحمتکشان ایران .
۲۴ جولای ۲۰۱۲