نقش و وزن طبقه کارگر در انقلاب مصر ، عامدانه ، از سوی رسانه‌ها و مدیای غرب کم جلوه داده می شود. این همه در حالیست که اعتصابات کارگری ژانویه و فوریه سال ۲۰۱۱ کارگران این کشور در سقوط دیکتاتور سابق ، یعنی حسنی مبارک ، نقش تعیین کننده ای داشته است. تأثیرات مهم و بارز اجتماعات بزرگ در میدان تحریر و بویژه مبارزات کارگری کارگران نساجی الکبرا بروی سایر جنبش های اجتماعی در مصر و از جمله جنبش وال استریت و جنبش کارگری در اسپانیا ، را نمی‌توان و نباید هیچ‌گاه از یاد برد . نگاه به تجربیات مثبت و منفی انقلاب در مصر حالا دیگر بخشا سرلوحه مبارزات مردم سایر کشورها شده است . حسام العلاوی ، فعال کارگری ، ژورنالیست ، بلاگر و مارکسیست مصری، که برای روزنامه گاردین نیزمطلب می‌نویسد ، در مصاحبه‌ای از مهمترین آموزه های این انقلاب می گوید : „ اگر شما جنبش را به خیابان و میادین محدود کنید ، موفقیت زیادی نمی‌توانید کسب نمائید ، شما باید بتوانی همین جنبش ها را به میان کارخانه ها ، خوابگاههای دانشجوئی و به عرصه های دیگر کار و زندگی بکشانی . ما مبارک را نه فقط در میدان تحریر ، هر چند که بسیار مهم هم بود و در تاریخ ثبت نیز شده و خواهد شد ، بلکه با ورود طبقه کارگر به میدان مبارزه شکست دادیم . اگر ما خود را به تنها میدان تحریر محدود کرده بودیم ، مبارک بطور یقین به آسانی از قدرت ساقط نمی‌شد .
با این مقدمه کوتاه می‌توان به آسانی به نقش و اهمیت مبارزات کارگری در حال انجام در مصر دست یافت . مبارزاتی که صاحبان قدرت را به وحشت انداخته و گواهی است بر تداوم انقلاب .
آغاز هفته گذشته با اعتراضات و اعتصابات کارگری گسترده در مصر از جمله اعتصاب ۲۳۰۰۰ هزار کارگر نساجی منطقه صنعتی ” محله ی الکبر ا” در ‘دلتای نیل’ و الدقهلیه اسکندریه همراه بود . خواسته های این کارگران عبارتند از سهیم شدن بیشتر در سود کارخانه ، افزایش حقوق بازنشستگی و تعویض مدیریت فعلی . اعتراضات و اعتصاباتی که گسترده و گسترده تر می شوند .
بنا به گزارشات و اخبار، کارگران کارخانه سرامیک سازی در منطقه صنعتی سوئز، پزشکان در ” مرسی مطروح ” ، کارکنان دانشگاه ” کفر الشیخ ” ، کارکنان پست در ” اسکندریه” و” أسیوط ” ، کارکنان بخش خدمات درمانی در شبه جزیره سینائی هم دست به اعتصاب و اعتراض زده اند. بر همین اساس اعتصابات دیگری نیز از قاهره ،” بنى سویف” و ” المنیا” گزارش شده اند .
موج اعتصابات اخیر نشاندهنده نارضایتی عمیق طبقه کارگر مصر است از سیاستهای نئولیبرالی ، ارتجاعی و نزدیک به غرب حاکمان نظامی و همچنین حزب تازه بقدرت رسیده ” اخوان مسلمین ” ، به رهبری محمد مرسی . سیاست هائی که اکنون و در ادامه سیاستهای حسنی مبارک ، رهبر بلامنازع سابق و مخلوع مصر ، گرایش هر چه بیشتر به خصوصی سازی ها ، حذف و کاهش سوبسیدها را دنبال می‌کند و بروی ورود سرمایه های خارجی به کشور مصر سرمایه گزاری کرده است .
حاکمان جدید مصر به همراه نظامیان، دست در دست یکدیگر ، آگندای جدیدی را در دستور قرار داده اند که عبارت است از ایجاد ائتلافی شامل اسلام گرایان ، بانکداران و سرمایه داران ، از جمله رئیس حال و سابق بانک مرکزی ، فاروق الاقدا و ابول قیوان، برای خالی تر کردن سفره های مردم مصر . اعتصابات اخیر اما پاسخی است دندان شکن به همین وضعیت جدید و اینکه کارگران نمی خواهند به سیاست های ” بازار آزاد ” تن در دهند .
فراموش نباید کرد که کارگران نساجی ” محله ی الکبر ای “مصر نقش بارزی در انقلاب مصر داشته اند . فراگیر تر شدن هر چه بیشتر این اعتصابات همان کابوس وحشتناکی است که می تواند خواب را از حاکمان جدید مصر برباید . بویژه اینکه پس از پیوستن هفت کارخانه نساجی دیگر به موج اعتصاب و با خواسته های مشابه ، رهبران حزب آزادی و عدالت ، بازوی سیاسی حزب اخوان امسلمین ، را واداشت تا کارگران را به شکستن اعتصاب ترغیب نماید . تلاشی که با مقاومت شدید کارگران همراه شد و نمایندگانشان را به بیرون پرتاب کردند .
شبح وقوع انقلابی دیگر ، حاکمان نظامی و اسلامگرایان را چنان به وحشت انداخته که احتمالا همه تلاش خود را به کار خواهند بست تا موج اعتصابات را در نطفه خفه و سرکوب نمایند . چنانچه در روز سه شنبه در سوئز ، یکی از پایگاههای مهم انقلاب ، نیروهای انتظامی با پرتاب گاز اشک آور در صدد برآمدند تا اجتماع چند صد نفره کارگران سرامیک سازی کلئوپاترا را از هم بپاشند . چرا که کارگران با هجوم به یک ساختمان دولتی در این شهر بندری، خواستار پرداخت حقوق معوقه خود و دستگیری صاحب کارخانه شده بودند . صاحب کارخانه متهم به اینست که دست به اخراج غیرقانونی کارگران زده است . در نتیجه این درگیرها ، که همچنین با دخالت ارتش همراه بود ، چندین تن از کارگران دستگیر و زخمی شده اند . در شبه جزیره سینا پلیس تنها با شلیک سلاح گرم بسوی صدها تن از کارکنان بخش درمان و بیمارستانی ، که میتینگی در برابر دفتر مرکزی وزارت بهداری و بهزیستی تشکیل داده بودند ، توانست موفق به پراکندن معترضین بشود . درخواستهای این کارگران شامل افزایش حقوق ها ، بهبود در بهداشت بیمارستانها و رفع کمبود دارو بود .
نکته قابل توجه در این میان اینست که رژیم تازه مصر هنوز جرئت سرکوب کارگران نساجی المحله را بخود نداده و سیاست تشویق و ترغیب را در پایان دادن اعتراضات در پیش گرفته است . در این میان ” سوسیالیست های انقلابی ” مصر ، نقش مخربی بازی می کنند . آنها کسانی هستند که به مذاکره با کارگران برای پایان دادن به اعتصابات روی آورده اند . کسانی که خود را نمایندگان کارگری معرفی می کنند ، ولی دارند در واقع منافع بالائی ها را نمایندگی می کنند . سوسیالیست های انقلابی در انتخابات اخیر مصر از محمد مرسی حمایت کردند و معتقدند که مرسی توان انجام رفرم های اجتماعی و اصلاحات فراگیر در مصر را دارا می باشد . آنها در حال حاضر سیاست عدم وقوع انقلاب در انقلاب در مصر را تجویز می کنند . اما به نظر می رسد که این کارگران در ادامه اعتراضاتشان مصم اند . در یک گزارش ویدئوئی توسط روزنامه مصری ” المصری الیوم ” از کارخانه ” میسر اشپینینگ “می توان دریافت که کارگران مصری به چه میزان از چنین سیاست هائی خشمگین بوده و می باشند . کارگری می گوید ” ما از رئیس جمهوری اسلام گرای مصر ناراضی هستیم ، چرا که وی سریعا و پس از رسیدن به قدرت ، ما کارگران را فراموش کرد و در حال معامله با اقلیت سرمایه دار است . او نماینده آنانی شده است که درآمدهای نجومی دویست تا پانصد هزار دلاری دارند . او به فکر ما که عرق و خون می ریزیم ، نیست . رسیدگی به حق و حقوق ما کجا رفت ، مائی که توان خرید حتی یک قرص نان را هم نداریم ؟ رئیس جمهور ما کجاست که ببیند هیچکدام از خواسته های ما برآورده نشده و از حداقل دستمزدها هم خبری نیست ؟ ” کارگر دیگری می افزاید : ” انقلاب برای ما کارگران محله هیچ دست آوردی نداشته است . قبل از انقلاب ، یعنی در سال ۲۰۰۶ ، ما از سود کارخانه به اندازه چهار ماه ونیم حقوق مان را دریافت میکردیم ، اما حالا این مبلغ بسیار کمتر شده است . چگونه ممکن است آدمی مثل فواد عبدل حلیم ، رئیس اتحادیه صنایع نساجی باشد که نه تنها کارخانه های نساجی محله را نابود کرد ، بلکه کارخانجات دیگر این بخش را به نابودی خواهد کشاند . ”
در حالی که حالا در مصر یک خونتای نظامی ، مالی ، بهمراه حزب تازه به قدرت رسیده اخوان المسلمین ، در تلاش است تا سیستم سرمایه داری بجا مانده از مبارک را محافظت و کشور را با توجیه « حفظ منافع ملی « به غرب نزدیک نموده و مبارزات کارگری را به عقب نشینی وادارد ، تنها در صورتی دستاوردهای انقلاب حفظ خواهد شد که یک نیروی آلترناتیو مدافع عدالت اجتماعی و آزادی به میدان آید . چنین نیروئی تنها طبقه کارگر انقلابی مصر است که می‌تواند انقلاب سیاسی را با یک انقلاب اجتماعی پیوند داده و آن را به پیروزی نهائی برساند . طبقه کارگر مصر ، به همراه سایر جنبش های اجتماعی ، می‌تواند انقلاب را به اعماق کشانده و با مخاطب قرار دادن سربازان و افسران جزء ، این خونتای اختاپوس گونه و احزاب ائتلافی دیگر را جاروب نماید . بغیر از این ، این آن‌ها هستند که دست بالا را خواهند داشت و می توانند مردم و بویژه طبقه کارگر را جاروب کنند .

منابع : گزارش الاهرام آنلاین
: “Egypt textile workers in revolt: Seven companies join Mahalla strike”
“Workers at Ceramica Cleopatra stage protest, demand authorities to intervene”
فیلمی مستند از وضعیت کارگران نساجی محله و سابقه مبارات این کارگران که به سال ۲۰۰۶ تا کنون برمی‌گردد .
“Die Mahalla Arbeiter_innen in der ägyptischen Revolution”
“Egypt: International messages of solidarity with the Mahalla strike”
“Solidarity with Egyptian Workers at Pirelli Tire Company”
“ Der Film bei labournet.tv (arabisch | 10 min | 2012 | untertitel: dt)