طبق اخبار وگزارش های روزهای اخیر در ایران، قیمت همه اقلام مصرفی و روزانه مردم بطور بی سابقه ای بالا رفته است. در این رابطه قیمت نان، این قلم اصلی مصرفی در ایران بویژه در میان خانوارهای پرجمعیت و فقیر بشدت افزایش پیدا کرده است. (۳۰%) بطوریکه حتی نمایندگان جیره خوار مجلس اسلامی هم سر به اعتراض برداشته اند.
البته این تازگی ندارد که جمهوری اسلامی از بدو پیدایش خود، نه فقط جامعه هفتاد ملیونی را به قهقرای ارتجاع سوق میدهد، بلکه تا توان دارد، مایحتاج اولیه زندگی مردم و تازه نه فقط این که نان شب آنها راهم به گرو خواهد گرفت تا بتواند علاوه برسرکوب مستمر و سلب تمام آزادیهای انسانی، جامعه را وخصوصا مردم محروم و تهیدست را با یک گرسنگی فزاینده و تحمیل فقر مطلق به تمکین وادارد.
ماههای اخیر در ایران و بخصوص بعد از طرح خانه خراب کن حذف یارانه ها از مایحتاج اولیه و ضروری مردم، این سیاست تحمیل گرسنگی فزاینده، جان مردم را به لب رسانده است. اما در عین حال جامعه و بخصوص بخش فعال کارگری بیکار ننشسته است. اعتراضات و اعتصابات کارگری هر چند پراکنده اما روز بروز بیشتر شده است و این خود نشان میدهد که تحمیل فقر و فلاکت بر مردم با مقاومت و اعتراض آنها روبرواست.
اخبار و گزارش های بسیار دلگرم کننده و امید بخشی نشان از مقاومت و بعضا پیشروی گام بگام در بعضی از عرصه های فعالیت جمعی کارگری دارد. پیروزی اخیر کارگران صنایع پتروشیمی های ماهشهر مبنی بر اجرای عنقریب انعقاد قراردادهای مستقیم با خود کارگران که نزدیک به سه سال است که کارگران این مناطق برای آن اعتراض و اعتصاب کرده اند. ( این تنها یکی از خواستهای اصلی آنها بوده است.) و بیش از ۱۰ هزار کارگر را در بر می گیرد و در صورت اجرای کامل آن دست شرکتهای واسته ای و پیمانکاری را کوتاه خواهد کرد، خود از موفقیت های بزرگ مبارزاتی کارگران در این مناطق خواهد بود که این خود به یمن و با اتکا به اتحاد و تشکل خود کارگران حاصل شده است. طبعا کارگران با همت و پشتکار متحدانه و جمعی خود و با اتکا به تجمعات کارگری و مجمع عمومی این طرح را تا آخرین قسمت هایش باید به پیش ببرند که این به نوبه خود یک پیشروی و در عین حال یک سرمشق برای دیگر کارگران در جای های مختلف ایران خواهد بود.
خبر خوشحال کننده دیگر، طوماری است که اخیرا از طرف ۱۰ هزار کارگرو از جانب دهها شرکت بزرگ و کوچک از ۵ استان مرکزی و جنوبی کشور به اداره کار داده شده است. در این طومار خواستهای اصلی کارگران، بعلاوه اعتراض به طرح هدفمند کردن یارانه ها و اصلاحیه جدید قانون کار و بخصوص فلاکت و بی حقوقی ای که از قبل گرانی بیسابقه و عدم امنیت شغلی حاصل شده اشاره رفته است.
همچنین نامه جمعی ۲ هزار کارگر در مناطق صنعتی قزوین است که در این نامه ضمن اعتراض به طرح هدفمند کردن یارانه ها و نیز اصلاحیه جدید و ضد کارگری قانون کار، خواستهای اصلی کارگران نظیر افزایش دستمزدها، پرداخت بموقع آن ونیز دستمزدهای معوقه و غیره گنجانده شده است.
اما یکی از هدفهای اصلی جمهوری اسلامی، بویژه در شرایط جدید که تحریمهای اقتصادی و انزوای جهانی بیش از پیش او را در تنگنا قراد داده است. تحمیل هر چقدر بیشتر فشار و مضیقه بر زندگی عمومی مردم و بالاخص اقشار و طبقات فرو دست جامعه است. جمهوری اسلامی بعمد فشارهای اخیر را بر طبقات مزد بگیر و غیره تامین شده اجتماعی و در راس آن طبقه کارگر متمرکز کرده است. این کار نه تنها در بعد اقتصادی و معیشتی که در زمینه اجتماعی و محدود کردن هر چه بیشتر آزادی های فردی واجتماعی هم خود را نشان میدهد. حمله به زنان و جوانان در هفته های اخیر و دست گیری وسیع تجمعات فعالان کارگری در کرج در همین راستا قابل توضیح است.
تردیدی نیست که این موج تهاجمات ارتجاعی جمهوری اسلامی با مقاومت های مختلفی مواجه خواهد شد. اعتراض های اخیر و بخصوص دفاع از خواستهای عمومی مردم و مطالبات برحق و عادلانه کارگران در ایران و همچنین خواست آزادی فوری و بی قید و شرط دستگیری های اخیر کارگران و همه زندانیان سیاسی بویژه درعرصه بین المللی تاثیرات خود را برجای خواهد گذاشت. مطالبه نان و آزادی سمبل حیات و زندگی است با اتکا به تشکل و تجمع و گسترش جنبش مجمع عمومی وصول این مطالبات میسر و عملی است. زنده باد نان زنده باد آزادی.
هوشیار سروش/ ۲۰ جون