این هفته هم شاهد مرگ و نقص عضو و مصدوم شدن چند کارگران ساختمانی در ایران بودیم. ٧ کارگر در قزوین فقط در یک فقره تخریب یک ساختمان، زیر آوار مانده و مجروح شدند. دو کارگر ۶۵ ساله در دو سانحه جداگانه در شهر سنندج در حین کار از ساختمان‌هایی که بر روی آنها مشغول کار بودند، سقوط کرده و جان باختند. کارگر جوشکاری در تهران از ساختمانی سقوط کرد و جان باخت؛ و لیست همچنان و هر هفته طولانی تر می شود. هر زمان که اخبار مربوط به مرگ کارگران در محیط کار از طریق رسانه های رژیم انتشار مییابد، قریب به اتفاق آنها دلیل سوانح کار را “عدم رعایت اصول ایمنی” از جانب خود کارگران قربانی گزارش می کنند. واقعیتها اما همیشه پشت پرده نمی مانند. ایلنا روز ٧ خرداد از قول اکبر شوکت، رئیس هیات مدیره “انجمن صنفی کارگران ساختمانی” نوشت: “بسیاری از کارفرمایان با استفاده از نیروهای ارزان قیمت و غیر متخصص زمینه بروز حوادث را فراهم می‌کنند و این در حالی است که کمترین لوازم ایمنی لازم برای این کارگران را نیز تهیه نمی‌کنند که می‌تواند باعث بروز عوارض جسمی تا پایان عمر این کارگران شود.” در ادامه می گوید: “بسیاری از بازرسان نظام مهندسی و شهرداری‌ها به دلیل اینکه خود کارفرما بوده و در کار ساختمان سازی فعالیت می‌کنند، نمی‌توانند بازرسی مناسبی انجام دهند.”
ایشان چند حقیقت ساده را که ما بارها و بارها گفته ایم، اعتراف می کند. ١) ارزانی نیروی کار که زندگی کارگران را به گرو گرفته است کارگران را به شرایطی سوق داده است که حاضرند در ازاء ناچیزترین دستمزد به شرایطی از کار تن بدهند که با جانشان بازی می شود. ٢) ابتدائی ترین آموزش‌ها برای کاهش سوانح نیروی کار به این کارگران ارائه نمی شود. ٣) بازرسان محیط کار از خود کارفرماها و عوامل رژیم اسلامی هستند. همین سه اعتراف از جانب یک نهاد مجاز دولتی، بر چند اصلی که ما بارها بر آنها تأکید کرده ایم، تأکیدی چندین باره می گذارند. الف) شرایط کار در ایران روابطی را بر قرارداد بین کارگر و کارفرما حاکم می کند که مسئولیت در قبال جان و امنیت جانی کارگران کم هزینه تر از فراهم آوردن شرایط امن برای انجام کار کارگران است. ب) قوانین جمهوری اسلامی جائی برای کارگران برای نظارت بر شرایط ایمنی محیط کارشان را در نظر نمی گیرد و هرگونه حق خواهی کارگران با سرکوب جواب می گیرد. بجای اجازه دادن و فراهم آوردن شرایطی برای تشکلهای کارگری برای نظارت بر ایمنی محیط کار، از میان خود کارفرمایان کسانی را به بازرسی این موضوع انتخاب می کنند. ج) کارگر برای اینکه در قبال هشت، نه، ده و یا هر چقدر ساعت کار، سالم به آغوش خانواده اش برگردد، باید روابط حاکم بر کار در ایران را ریشه ای دگرگون کند. ناامنی محیط کار و مرگ و میر و نقص عضو روزانه کارگران بخاطر نبود شرایط امن حاکم بر محیط کار، فقط یک نمونه از این روابطی است که احتیاج به دگرگونی دارد. دستمزد صدها بار زیر خط فقر، عدم پرداخت حقوق کارگران، سرکوب فعالین و نمایندگان کارگران، بیکارسازی و اخراج، و و و در ایران جملگی احتیاج به دگرگونی ریشه ای دارند که فقط با سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی می شود به سمت حاکم کردن روابطی نسبتا انسانی گام برداشت.
٢٨ مه ٢٠١٢