اخیرا دو جلد از سه جلد کتاب “مسائل و اعتراضات کارگران ایران در سال ١٣٨٧” را منتشر کرده ام. این مطلب کوتاه در مورد این کتاب است. شناخت از وضعیت کارگران در زمینه اعتراضات، مکانیسم شکل گیری یک اعتصاب کارگری، تاثیرات کار مشترک اعتصاب و تشکیل مجمع عمومی، کار و رابطه کارگران در مکانیکه کارمزدی بشکل هار و افسار گسیخته ای در جریان است، بازتاب و تاثیرات اعتصابی موفقیت آمیز، تلخی زندگی در فقر، بازتاب فقر در زنگی خانواده های کارگری، وضعیت جوانان و فرزندان خانواده های کارگری و قربانیان سوانح میحط کار، درد دل و آرزوهای کارگران در این سه جلد کتاب را میتوان بخوبی مشاهده و با لحظات خوب و خوش آنها آشنا شد و انس گرفت. در سی سال گذشته از جانب فعالین کارگری و احزاب سیاسی چپ و کمونیستی تلاشهای زیادی برای شناخت از وضع طبقه کارگر انجام شده است. تعداد زیادی بولتن و خبرنامه و پرسشنامه کارگری تهیه شده است. صدها کتاب در معرفی مراکز کار و در مورد کارگران تهیه شده است. روزانه اخبار مبارزات کارگران در سایتها و نشریات منتشر میشود. و امروز به یمن تویتر و فیس بوک و امکانات وسیع اینترنتی، اخبار کارگری از همان لحظات شروع تا پایان، از طریق مدیای اجتماعی زیر پوشش خبر رسانی و حمایت قرار میگیرد. با وجود تمام این امکانات، به نظر من انتشار کتاب و جمعبندی مسائل کارگران امری ضروری است.

ادبیات کارگری، دسترسی به آن، وجود اطلاعات زنده در مورد محیط های کار و تولید، تهیه شناسنامه کارگری، سنتا در جنبش کارگری و کمونیستی رایج است. به هر اندازه هر فعال سیاسی و هر حزب سیاسی جدی در این رابطه فعال و بطور روتین در ارتباط با مکانیسم های زنده جنبش کارگری عمل کرده است، در تنظیم ارتباط با کارگران موثر واقع شده است.

با توجه به این مهم، در سال ١٣٨٧ فعالیتم را بر روی انتشار «روز شمار اعتراضات کارگری» متمرکز کردم. که ثمره این کار یکساله، در کتاب سه جلدی است که فکر میکنم بعنوان یک منبع خوب و قابل استناد در مورد مسائل و اعتراضات کارگری، در دسترس قرار دادنش مفید خواهد بود.

سال ٨٧، سال اعتراضات گسترده طبقه کارگر و رودررویی مستقیم کارگران با دولت جمهوری اسلامی است. کمیت اعتراضات سال ٨٧ از صدها مورد ببالا است. کمتر مرکز تولیدی و صنعتی و پروژه های ساختمانی را سراغ داریم که در آنها اعتراض، در شکل اعتصاب، تظاهرات و راه پیمایی اعتراضی کارگران بر پا، نشده باشد. در یک کلام خصلت برجسته ایندوره جنبش کارگری اعتصاب و راه پیمایی، تجمع و تحصن بوده است. و بطور ابژکتیو دولت وسرمایه داران، کارفرمایان و مدیران محلهای کارگری بطور متوسط هر هفته دو تا سه مورد در مراکز تولیدی و صنعتی با اعتراضات کارگران روبرو بوده اند.

به هر میزانی که شدت و حدت اعتراضات کارگران گسترده و وسیع بوده و مطالبات پایه ای آنها از قبیل پرداخت حقوقهای معوقه، افزایش دستمزدها، ایمنی محیط کار، تلاش برای ایجاد تشکل و بر پایی مجمع عمومی مطرح شده، به همان میزان و شدت دولت و کارفرما در حمایت نیروهای پلیسی و امنیتی سپاه و اوباش کارفرما قرار داشته و با توسل به سرکوب و نظامی کردن مراکز تولید و محلهای کار، در مقابل اعتراضات کارگران صف آرایی کرده و کارگران را دستگیر و به زندان انداخته اند.

در اکثریت مطلق اعتراضات کارگری، امنیت شغلی، افزایش دستمزدها، لغو و توقف اخراجها و بازگشت کارگران اخراجی به سر کار و حق برخورداری از تشکل و ایجاد سندیکا و تشکلهای کارگری، مجمع عمومی و حق اعتصاب، بیمه های اجتماعی و تامین ایمنی محیط های کار، لغو کار کودکان، در صدر مطالبات ایندوره قرار گرفته است.
در سال ١٣٨٧ طبق روال هر ساله، رودر رویی کارگران با مقامات دولت و رژیم اسلامی بر سر برگزاری مراسمهای مستقل کارگری در روز اول مه روز جهانی کارگر با شدت تمام در جریان بود. علیرغم مقاومت و کارشکنی های پی درپی و دستگیریهای نسبتا وسیع فعالین و رهبران جنبش کارگری از جمله منصور اسالو و شیث امانی، اعمال فشارهای روحی و جسمی بر محمود صالحی و ممانعت از آزادی او از زندان، مراسمهای اول مه در تعدادی از مراکز تولیدی و پروژهای ساختمانی و در میان محافل وسیعی از جمعهای کارگران همراه با خانواده هایشان در شکل گلگشت های قبل از روز جهانی کارگر، برگزار شد.

آزادی محمود صالحی قبل از اول مه امسال(سال ١٣٨٧) موفقیت خوبی برای فعالین کارگری بود، که خود به فاکتور مهمی در بالا بردن روحیه و اعتماد به نفس کارگران و از جمله فعالین کارگری که دست اندرکار سازماندهی مراسمهای اول مه بودند، تبدیل شد.

همچنین آزادی شیث امانی از رهبران کارگری و اتحادیه آزاد کارگران، تحت فشار اعتراضات بخشهای وسیعی از کارگران و مردم مبارز سنندج در سفر شاهرودی رییس قوه قضاییه به سنندج .

شروع سال ١٣٨٧با گسترده شدن دامنه فقر و فلاکت و کم رونق شدن سفره خالی کارگران و خانواده هایشان، توام بود. فلاکت بی سابقه و گرانی مایحتاج اولیه زندگی، در کنار اخراجهای دسته جمعی و بیکاری وسیع، زندگی در سال ٨٧ را برای کارگران و خانواده های آنان دشوارتر و با مشکلات عدیده فشار اقتصادی و اجتماعی مواجه کرد. افق و دورنمای ادامه تحصیل و شکوفایی استعداد و استفاده و بهره مندی از یک زندگی و دنیای بهتر برای خانواده های کارگران و بویژه فرزندان آنها تیره و تارتر شده و هر روز به تعداد بیکاری جوانان و ترک تحصیل آنها افزوده میشود. طبقه کارگر تحت شرایط فلاکت بار کنونی، بیشترین ضربه و لطمات اجتماعی و اقتصادی را خورده و از تمام اقشار و طبقات اجتماعی جامعه قربانیان بیشتری میدهد. سال ١٣٨٧ به همین دلیل سال فلاکت و فقر، سال بیکاریهای وسیع(طبق آمار تا کنون بیش از نیم میلیون کارگر اخراج شده اند و هر روزه اخراجهای دسته جمعی کارگران در مراکز تولیدی و صنعتی ادامه دارد)، نام گذاری شده است

بگزارش سازمان خواربار جهانی(فائو) در سال ١٣٨٧ هر روز بیش از ٨٠٠میلیون نفر در جهان بدلیل فقر، گرسنه بوده اند.

سال ١٣٨٧ سال سوانح پر تلفات برای طبقه کارگر بوده است. سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده سالانه یک صدو بیست میلیون حادثه شغلی در جهان اتفاق می افتد، و سالانه سه میلیون و پانصدهزار از کارگران جان خود را از دست میدهند.
یکشنبه(چهارم خردادسال ١٣٨٧) در شهرستان شازند که در ٣٣ کیلومتری اراک واقع شده در دو کارخانه کیمیاگستران سپهر و کیمیاگران امروز که کارخانه های تولید مواد پتروشیمی و شیمیایی هستد، انفجاری بوقوع پیوست که طی آن ٢۶ نفراز کارگران آن کارخانه زنده زنده در آتش سوختند و ۵٠ نفر نیز با جراحت های عمیق روانه بیمارستان شدند.