در پی جنب و جوش حول مراسم و سالگرد اول مه در کردستان و مشخصا در سنندج، بی بی سی و دویچه وله، رادیو فارسی صدای آلمان هم گزارشاتی را در همین خصوص منتشر کردند. دویچه وله عنوان گزارش خود را “تجمع کارگران سنندجی در پی ایجاد تشکل‌های کارگری کرد” انتخاب کرده است. این عنوان اگر کم نگفته باشم، حداقل مشمئز کننده است. معلوم نیست که از کجای مراسم، بیانیه ها، گزارشات و اطلاعیه های مربوط به اول مه های کردستان چنین نتیجه ای گرفته است که کارگران “در پی ایجاد تشکل‌های کارگری کرد” بوده اند!؟ به نظر می آید صرف اینکه این مراسم و اتفاقات در سنندج و کردستان می افتند، “کردی” معرفی شده اند! گوینده رادیو دویچه وله در مقدمه این گزارش می گوید: “یک تحلیل‌گر مسائل کردستان در گفت‌‌وگو با دویچه وله از راه‌اندازی تشکل‌های کارگری کرد مستقل از دولت، در سال‌های اخیر سخن می‌گوید.” این “تحلیل‌گر مسائل کردستان” که همن سیدی است، در تمام مصاحبه اش حتی یک کلمه در این رابطه ـ نه ضمنی و نه صریح ـ نمی گوید که این ذهنیت کج و معوج سیاست حاکم بر این رادیو و گوینده آن، که همه چیز را آلمانی و غیرآلمانی، آریائی و غیرآریایی، هیتلری و غیرهیتلری می بینند در مقدمه این گزارش عنوان می کند و به خورد مخاطبین خود می دهد.
بی بی سی هم بلندگویش را به دست یک قوم پرست طرفدار عبدالله مهتدی و احمد مفتی زاده، به نام “حسام دست پیش” داده است که شاید بشود از طریق بازتاب کاریکاتوری از گزارش اول مه در سنندج چیزی نصیب آن دو بازنده بکند. وی در نوشته ای تحت عنوان “سنندج؛ شهری که جنبش کارگری در آن زنده است” می گوید: “به عنوان ادعائی اولیه باید گفت که وقایع روز کارگر در سنندج را نمی توان تنها به توانایی جنبش چپ یا جنبش کارگری نسبت داد. به نظر می رسد که بخشی از توانایی جنبش کارگری در این شهر به زمینه ای برمی گردد که جنبش هویتخواهی کردها در این شهر تولید کرده است.” و البته این گزارش مسخره واقعا در همان سطح “ادعا” می ماند، ادعای پوچی که حتی به ارائه استدلال و مدرکی در رابطه با موضوع مربوطه نیازی نمی بیند. نوشته “حسام دست پیش” نکات غلط و دروغین، و ادعاهای بی اساس زیاد دیگری نیز دارد که حمتا باید در جای خود به آن پرداخت؛ اما من اینجا فقط به دروغ‌ها و ادعاهای پوچش درباره تراشیدن هویت قومی برای جنبش کارگری خواهم پرداخت.

ادعاهای پوچ و دروغین
گوینده رادیو دویچه وله که دروغ خود را به همن سیدی نسبت می دهد، ادعا می کند که “تجمع کارگران سنندجی در پی ایجاد تشکل‌های کارگری کرد” بوده است. “ادعا”ی “حسام دست پیش” هم برای شهری مثل سنندج، که گرچه نمی تواند سرخ بودن آن و ریشه قوی جنبش چپ و کارگری آن را انکار کند، از در هویت قومی تراشی برای اول مه سنندج وارد می شود. قطعنامه‌ی “کمیته‌ی برگزار کننده‌ی روز جهانی کارگر ٢٠١٢ سنندج” قبل از انتشار توهین نامه های دویچه وله و بی بی سی، جواب آنها را حتی قبل از برگزاری اول مه داده است. در آنجا بطور مشخص آمده است: “١٩- ما بدین وسیله پشتیبانی خود را از تمامی جنبش‌های آزادی‌خواهانه و برابری‌طلب همچون جنبش دانشجویی و جنبش زنان و حق تشکل‌یابی آنان اعلام می‌داریم و دستگیری، محاکمه و به زندان افکندن فعالین این جنبش‌ها را قویا محکوم می‌کنیم. ٢١- ما بخشی از طبقه‌ی جهانی کارگر هستیم و اخراج و تحمیل بی‌حقوقی مضاعف بر کارگران مهاجر افغانی و سایر ملیت‌ها را به هر بهانه‌ای محکوم می‌کنیم و ضمن قدردانی از تمامی حمایت‌های بین‌المللی از مبارزات کارگران در ایران و حمایت قاطعانه از اعتراضات و خواسته‌های کارگران در سراسر جهان خود را متحد آنان می‌دانیم و بیش از هر زمان دیگری بر همبستگی بین‌المللی طبقه‌ی کارگر برای رهایی از مشقات نظام سرمایه‌داری تاکید می‌کنیم.” در سراسر این قطعنامه و تمام قطعنامه های دیگر مربوط به اول مه در سنندج و دور و بر آن، و حتی در هیچکدام از دیگر شهرهای کردستان هم، رد پای یک کلمه، حتی ضمنی هم، درباره ربط داشتن اول مه به هویت قومی و “تشکل کارگری کرد” دیده نمی شود. بنابراین نتنها ادعای این دو رسانه و “حسام دست پیش” دروغ است بلکه تلاش ارتجاعی آنان برای درست کردن هویت قومی برای جنبش کارگری و اول مه بسیار مزورانه و در عین حال ناشیانه و احمقانه است.

احزاب ناسیونالیست کرد مشغول چه هستند؟
ناسیونالیسم کرد و احزاب ناسیونالیست کرد، برخلاف آنچه بی بی سی و دویچه وله ادعا میکنند، نه مشغول ایجاد “تشکل کارگری کرد” هستند و نه ادعائی در مورد کمک کردن به ریشه دواندن سنت کمونیستی در سنندج و برپائی مراسم‌های اول ماه مه داشته اند. این جریانات اساسا کارشان سلاخی کردن کمونیستها و کارگران بوده است. دستگیری و اذیت و آزار فعالین کارگری در کوره پزخانه های بوکان و همچنین اعدام و سر بریدن پیشمرگان سازمان پیکار در بوکان توسط حزب دمکرات کردستان ایران را باید به این دو رسانه مهندسی افکار یادآوری کنم. احزاب ناسیونالیست کرد نه مشغول سازماندهی کارگران، که مشغول رایزنی در اتاق انتظار و دفاتر مقامات امریکائی و جنگ و جدال بر سر “جعبه سیاه” هستند. مشغول تمنا از ناتو برای ریختن بمب بر سر مردم ایران و ایجاد منطقه امن در کردستان ایران برای خود هستند. اما اینکه کسی در کردستان از آلترناتیو رژیم چنج اینها با بمب و خمپاره و آدمکشی کانترکتی (Mercenary) استقبالی نکرده است، اینکه کسی در کردستان ایران برای حکومتی عشیره ای مثل کردستان عراق تره ای خرد نکرده است، ریشه در سنت قوی کمونیستی و کارگری دارد که برایش کار شده است. اگر نتوانستید سازمان زحمتکشان مهتدی ـ ایلخانی و پژاک را با طرح‌های کاخ سفیدی به خورد جامعه بدهید، چسباندن آنها به کارگران و مراسمهای کارگری زیادی خام و نچسب است.

در خاتمه
“خبررسانی” درباره اول مه سنندج به سبک این دو رسانه دولتی، مشتی است نمونه خروار. جامعه ایران بیش از سه دهه است که با دروغ‌های اینها بمباران می شود. در رهبرتراشی برای مردم، از خمینی گرفته تا خاتمی و موسوی و کروبی و منتظری، سنگ تمام گذشتند. اخبار تمام وقایع مربوط به ـ حداقل ـ ایران را مهندسی کردند و کاریکاتوری از آن را به خورد جامعه دادند. حداقل برای مردم سنندج که شهر خود را می شناسند و وقایع مربوط به اول مه را از نزدیک و دست اول می دانند، چهره کریه و دروغگوی بی بی سی و همپالگی هایش دیگر نباید جای کوچکترین شکی برای مغرض بودن اینها برجای گذاشته باشد.
۶ مه ٢٠١٢