کارگران ایران یکی از بی حقوق ترین و محرومترین بخش های طبقه کارگر جهانی را تشکیل میدهند،که تحت حاکمیت نزدیک به چهار دهه رژیم اسلامی در موقعیت بغایت دشوارتر و محروم تری قرار گرفته اند. بیکاری گسترده ،گرانی ،بی مسکنی ،قانون کار ضد کارگری، دستگیری پیشروان این طبقه همه و همه عرصه را بر توده کارگر و محروم جامعه ایران تنگ تر از همیشه کرده اند .در ایران کارگران از حق اعتصاب و حق برپایی تشکل های طبقاتی خود محرومند.بورژوازی ایران چه انهایی که در حاکمیت هستند و چه آن بخش هایی که خارج از حاکمیت قرار دارند ،میکوشند از یک طرف بمنظور تطبیق خود با نیازهای سرمایه جهانی و رهایی از گرداب عمیق بحران سیاسی ،اقتصادی موجود و از طرف دیگر در برابر موج فزاینده اعتراض عمومی مردم ،خود را از نو سازمان دهند و تمام این پروسه به بهای فشار و در تنگنا قرار دادن بیشتر طبقه کارگر و محرومان جامعه ایران پیش رفته و میرود.
بر مبنای توضیحاتی که در رابطه با وضعیت فلاکت بار طبقه کارگر در ایران توضیح دادم،این طبقه در برابر فشار سیستم سرمایه به خود امده و صف مبارزاتی خود را برعلیه توحش نظام سرمایه داری اسلامی ایران روز به روز گسترش میدهد. طبقه کارگر به طور واقع بینانه و به طور کاملا شفاف برایش مشخص گردیده است، که رژیم اسلامی در تلاش است تا بار این بحران اقتصادی و سیاسی را که چه در درون و چه در سطح بین المللی دچارش شده و در باتلاق این بحران فرو رفته است را بر دوش کارگران و زحمتکشان جامعه جبران نماید.
اگر به طور واقعی بینانه و نگاه مختصری به مبارزات یک ساله اخیر جنبش کارگری و کارگران در ایران بیافکنیم به خوبی خواهیم دید که در جامعه ایران روز نیست که کارگران در گوشه های مختلف در این جامعه به وضعیت فلاکتباری که در ان دچار شده اند، اعتراض نکرده باشند و برای بهتر بودن وضع معیشت و زندگی شان اعتراض نکرده باشند. امسال به نظر من بیش از هر سال دیگری اعتراضات کارگری در ایران وسعت چشمگیری داشت که ان هم ناشی از وضعیت غیر انسانی و فلاکتباری است که سیستم سرمایه اسلامی برای احاد جامعه ایران اللخصوص طبقه کارگر فراهم آورده است.
در برابر این توحش نظام سرمایه داری اسلامی طبقه کارگر اگاه و فعالین و پیشروان این طبقه به منظور مقابله با این تهاجم سازماندهنده نظم سرمایه، خود را متشکل تر کرده و صف مبارزاتی و طبقاتی خود را گسترش داده اند.که برای نمونه واقعی میتوان نگاهی مختصر به برگزاری مراسم های باشکوه اول ماه مه در ایران بیاندازیم.
طبقه کارگر ایران و پیشروان و فعالین این طبقه با همت و فعالیت مبارزاتی خود در درون فضای خفقان و فشار سرکوبگران رژیم اسلامی در گوشه و کنار ایران دست به همت دادند و در روز جهانی کارگر به طریق های مختلفی خواست و مطالبات بر حق خود را در برابر نظم سرمایه اسلامی بیان کردند و برای بهتر بودن وضع معیشت و زندگی شان دست به متشکل زدن هر چه بیشتر خود زدند.
طبقه کارگر ایران در بیانیه های خود و قطعنامه های خود به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر به طور شفاف و رادیکال خواست و مطالبات بر حق خود در برابر این نظام ضد انسانی را بیان کرده و برای تثبیت این مطالبات دست به مبارزه ای واقعی زده اند.
برگزاری مراسم های اول ماه به شیوه ای گسترده و پرشور در اقصی نقاط ایران از جمله پیشروی هایی است که طبقه کارگر ایران با مبارزات پیگیر خود به دست آورده و میرود تا این دستاورد ها را روز به روز گسترش دهد.
نبودن تشکل مستقل کارگری، عدم اتحاد و همبستگی در میان مبارزات این طبقه از جمله نقاط ضعفی بود که طبقه کارگر ایران گریبانگیرش بود، اما برگزاری اول ماه مه امسال در ایران به شیوه ای وسیع و طرح خواست و مطالبات رادیکال در برابر نظم سرمایه فاکتوری واقعی است که به تقویت هر چه بیشتر مبارزات کارگری و اتحاد و همبستگی بیشتر این طبقه در ابعاد وسیعتری خواهد انجامید.
حضور طبقه کارگر و فعالین و پیشروان این طبقه در مراسم های روز اول ماه مه این پیام را می رساند که طبقه کارگر برای برون رفت از پراکندگی مبارزاتی خود دست به اقداماتی زده است،که به تقویت هر چه بیشتر خود و صف طبقاتی اش خواهد انجامید و طبقه کارگر میرود تا با حرکت هایی اگاهانه و سازماندهنده تر از هر زمانی دیگر خود را در برابر تهاجم نظم سرمایه متحد تر سازد.
“جنبش اشغال وال استریت”، کلیه باصطلاح ۹۹ درصدی ها دنیا را فراخواندند تا در روز جهانی طبقه کارگر که امسال در ایران مصادف با روز ۱۲ اردیبهشت بود را به یک اعتصاب عمومی تبدیل کنند. آنها دعوت کردند تا ۹۹ درصدیها در سراسر جهان کار را، حتی در خانه ها، تعطیل کنند، به کلاس های درس نروند، به بانک ها سر نزنند، خرید نکنند و خیابان ها را به تصرف درآورند. آنها تاکید کرده اند که لازم است در روز اول مه اعتصاب عمومی چنان گسترده ای عملی شود که جریان سرمایه در جهان را متوقف نماید.
طبقه کارگر ایران و فعالین کارگری در مقابل این فراخوان نیز به گرمی از “جنبش اشغال” استقبال کردند. محافل و تشکل های مختلف کارگری در ایران با انتشار اطلاعیه هایی پیوستن خود به فراخوان جهانی جنبش اشغال را اعلام کردند و با برگزاری باشکوه اول ماه مه پیوستن خود را به این جنبش ابلاغ نمودند.برای نمونه این امر در نخستین بیانیه شورای برگزاری مراسم روز جهانی کارگر سال ۹۱ نیز انعکاس یافته است.
این محافل کارگری در اطلاعیه ها و بیانیه های مستقل خود ضمن اشاره به شرایط بحرانی نظام سرمایه د اری و دولت های بورژوائی در سطح جهان اشاره کرده اند که این بحران ها، اقتصاد و سیاست در ایران را بطور فزاینده ای تحت تاثیر قرار داده است. رژیم اسلامی گرفتار در بحران سیاسی و اقتصادی و رویارو با مبارزات روزانه کارگران ناچار شده است تا در برابر جنبش کارگری نرم و نیان تر از گذشته باشد. برای اولین بار رژیم در تقویم رسمی پذیرفته است که روز اول مه روز جهانی طبقه کارگر است. همه شواهد های داخلی، اوضاع بین المللی و فراخوان الهام بخش “جنبش اشغال وال استریت” نوید برگزاری مراسم های پرشکوه روز کارگر در کشورهای جهان را سر میداد.
جنبش کارگری ایران بیش از هر زمان دیگری در اقصی نقاط مختلف بیشتر از هر وقت دیگری به این موضوع پی برده اند که برای مقابله با وضعیت جان فرسای اقتصادی-سیاسی- اجتماعی ای که سرمایه داری به آنها تحمیل کرده است چاره ای جز اعتراض و سازماندهی طبقاتی شان ندارند. به همین منظور، روز اول ماه مه فرصتی مناسب و خوب برای فراهم نمودن اشکال مختلفی از اعتراض، و نیز مشق اتحاد و همبستگی در میان کارگران و فعالان کارگری شده است.
با نگاهی مختصر به برگزاری مراسم های اول ماه مه در سال های گذشته که توسط جنبش کارگری بر پا شده بود مشاهده میکنیم که تنوع در اشکال برگزاری مراسم‌های روز جهانی کارگر سال ۹۱، گستردگی و افزایش کمی آنها، بازتاب دهنده ی وضعیت جدیدی از مبارزه در جنبش کارگری است. که به نظر من میرود تا سازمان یافته تر و متشکل تر از هر وقت دیگری طبقه کارگر به عرصه مبارزه طبقاتی در مقابل نظم سرمایه قدم بر دارد.
جنبش کارگری ایران و فعالین این جنبش با برگزاری باشکوه مراسم های اول ماه مه بخصوص برگزاری اول ماه مه در شهر سنندج به خوبی به این درک واقع بینانه رسیده اند که طبقه کارگر ایران بدون اتحاد و همبستگی و تشکل یابی خود نمی تواند به رودر رویی با نظام سرمایه داری اسلامی برود.و همانا لازم است که این طبقه بیش از هر زمان دیگری صف خود را در برابر این نظم متشکل تر و منسجم تر و سازمان یافته تر نماید.
برگزاری مراسم اول ماه مه و گسترده بودن این مراسم در جامعه ایران نقطه عطفی در تاریخ مبارزاتی جنبش کارگری ایران است که به نظر من به تقویت و سازمان دهنده تر این طبقه خواهد انجامید و کارگران ایران برای رسیدن به خواست و مطالبات بر حق و روای خود باید بیش از هر زمان دیگری صفوف خود را متشکل تر نماید.