اول ماه مه به خیابانها بیاییم حبیب بکتاش ما کارگران اکثریت عظیم انسانهایی هستیم که با کارمان در کارخانه ها و کارگاهها و سایر محیطهای کار، در بخشهای مختلف یک دنیای واحد که به کشورهای مختلف نام گرفته اند، اقتصاد دنیا را میچرخانیم. در پروسه کار، ما عمر مفید خود، پوست و گوشت و استخوان خود، اعصاب، آرامش، استراحت و سلامت خود، بعضا حرمت و احترام خود، و در یک کلمه زندگی خود را جا میگذاریم تا درآمدی بدست آوریم و شکم خود و فرزندان خود را سیر کنیم و حداقلی از رفاه و آسایش و آرامش را برای عزیزان خود تهیه کنیم. نتیجه کارما که با صرف بخشی از زندگی ما حاصل شده است بشکل چیزی به نام کالا در می آید و تماما در اختیار کارفرما یا صاحب کار قرار میگیرد. کارفرما اختیار کامل دارد تا هر آنچه میخواهد با کالای بدست آمده بکند. کارفرما در قبل کار ما مقداری دستمزد باضافه بیمه و مزایا میپردازد (اگر بیمه و مزایایی در کار باشد و اگر دستمزد ما را واقعا بپردازد) و کالاهای تولید شده توسط ما را در چرخه اقتصاد بکار میگیرد. چرخه اقتصاد میچرخد و ما را هر روز فقیرتر و پیرتر و شکسته تر و مریضتر و داغون شده تر میکند و هر روز بیشتر از روز پیش محتاج کار بیشتر میکند، اما کارفرماها هر روز چاقتر و جوانتر و سالمتر و شنگولتر و قدرتمنتر و بی نیازتر و ثروتمندتر میشوند. سرمایه داران با در دست داشتن و مالکیت بر منابع اولیه و وسائل تولید زندگی ما کارگران و خانواده هایمان را به گروگان گرفته اند. دنیای امروز ما طوریست که بدون کار و تولید هیچ راه دیگری برای تامین معیشت ما کارگران نیست. ولی برای انجام کار و تولید ما نیاز به منابع اولیه و وسایل تولید داریم. تمام منابع اولیه تولید از آب و خاک و زمین و جنگل و معدن و غیره، و تمام وسایل تولید در دست یک عده قلیل سرمایه دار و دولت آنها متمرکز شده است. نیروی کار ما (زندگی ما) هم مثل هر کالای دیگری در بازار باید بفروش برسد تا ما بتوانیم زنده بمانیم. اما در حالیکه در مورد کالاهای دیگر این صاحب کالا هست که تصمیم میگیرد چه قیمتی روی آن بگذارد، درمورد کالای نیروی کار ما این ما نیستیم که تصمیم میگیریم. این کارفرمایان و دولت آنها هستند که تصمیم میگیرند نیروی کار ما، یعنی وقت وعمر و پوست و گوشت و استخوان و اعصاب و عظلات و سلامت ما، به چه قیمتی به فروش برسد. برای اینکه ما بتوانیم حداقلی از تاثیر بر قیمت نیروی کار خود داشته باشیم احتیاج به حداقلی از تشکلهای کارگری داریم که آنهم در کشوری مثل ایران از ما گرفته شده است و اقدام به ایجاد تشکلهای کارگری ما را با تهدید و اخراج و پلیس و حراست و زندان و شکنجه و گاها کشتار روبرو میکند. ما کارگران میلیون ها انسانی هستیم که تمام نعمات و خوبیهای زندگی را تولید میکنیم ولی خود از آن محروم هستیم. برای اینکه کار و فعالیت ما در جهت تولید نیازها و رفاهیات زندگی خود ما و جامعه واحد انسانی ما بکار گرفته شود، و نه در جهت تولید سود برای سرمایه داران، ما باید بتوانیم منابع اولیه تولید و وسایل تولید را از دست یک عده سرمایه دار قلیل و دزد و جنایتکار در آوریم و با پایان دادن به روابط اسارت آور کار مزدی و روابط کالائی دنیای نوینی مبنی بر آزادی و برابری کامل انسانها بنا نهیم. ما میلیونها انسانی هستیم که توسط عده ای بسیار قلیل (یک درصد جمعیت) به گروگان گرفته شده ایم. این یک درصد تمام دم و دستگاه سیاسی، دولت، از کابینه و مجلس و ارتش و پلیس و اطلاعات و زندان و شکنجه گاه و رسانه ها و مسجد و منبر و غیره را در اختیار خود دارد و سیاستهای خود را توسط آن اعمال میکند. علاوه بر دولت و نیروهای سرکوب آن، سرمایه داران به پایه های ایدئولوژیک ناسیونالیسم و مذهب تکیه میکنند تا از یک طرف ذهن ما را تخدیر کنند و از طرف دیگر ما را تکه پاره کنند و به جان همدیگر بیاندازند. برای اینکه ما یوغهای اسارت و بردگی را درهم بشکنیم باید این سه دشمن اصلی خود (دولت، ناسیونالیسم، و مذهب) را شکست دهیم و روابط کار و تولید موجود را از ریشه براندازیم و روابط نوینی را بنا نهیم. برای اینکار ما باید صفوف میلیونی خود را متحد و متشکل و متحزب کنیم و با خواستها و شعارها و اهداف مشخص انسانی به میدان بیاوریم. ما کارگران تمام امکانات و نعمات زندگی را تولید میکنیم و حق داریم که از یک زندگی انسانی برخوردار باشیم. ما حق داریم از مسکن، از بهداشت، از آموزش و پرورش، از تحصیل و ارتقاء مهارتها و درک پیچیدگیها و زیبائی های جهان، از محیط کار امن، از ساعات کار مناسب، از غذای خوب، از تفریح، از استراحت، از امکان مسافرت و گشت و گذار، از داشتن وقت مناسب برای ساختن و برقراری روابط خانوادگی و اجتماعی و … برخوردار باشیم. ما میتوانیم با مبارزه خود به یک زندگی انسانی و پر از رفاه و خوشی دست یابیم. ما ٩٩ درصد جمعیت دنیا هستیم. اگر ما متحد و متشکل و متحزب شویم و در صفی واحد برای احقاق حقوق انسانی خود به میدان بیائیم هیچ نیروئی توانائی مقاومت در برابر ما را نخواهد داشت. صفوف اوباشان دولت و ارتش و سپاه و بسیج و آخوند و اطلاعاتی و مزدور در برابر حمله متحد و یکپارچه و میلیونی ما تاب مقاومت نخواهد داشت. ما هستیم که تمام امکانات این اوباشان را تولید میکنیم. ما هستیم که خانه هایشان را میسازیم، غذایشان را تهیه میکنیم، ماشین و توپ و تانک و اسلحه شان را میسازیم، جاده برای تردد ماشینهای سرکوبشان را میسازیم، فرودگاه برای هواپیمایشان را میسازیم، سوخت برای زندگی شخصی و ماشین کشتارشان را میسازیم، مدرسه برای تحصیلشان را میسازیم، به بچه هایشان درس می دهیم، بهداشت و سلامتیشان را تهیه میکنیم. این اوباشان انگل بدون کار ما یک روزشان هم نمی گذرد. ما میتوانیم با یک اعتصاب عمومی سراسری و همه گیر و نامحدود شریان حیات این انگلها را قطع کنیم و به عمر پر از مفت خوری و دزدی و جنایت و کثافتشان پایان دهیم. رفقا، کارگران، بیکاران، معلمان، پرستاران، دانشجویان، دانش آموزان، پدران، مادران، جوانان، و زنان مبارز، اول ماه مه نزدیک میشود. دو هفته به اول ماه مه مانده است. اول ماه مه روز جهانی کارگر است. اول ماه مه روز قدرت نمائی طبقه کارگر است. اول ماه مه روز تعطیل کردن تمام مراکز کار و تولید است. اول ماه مه روز تسخیر خیابانها توسط صفهای متحد و میلیونی کارگران و بیکاران و اقشار زحمکتش و فقیر جامعه است. اول ماه مه روز اعلام کیفر خواست کارگران و زحمتکشان علیه سرمایه داران و دولت آنهاست. اول ماه مه روز اعلام حق مسلم برخورداری ما از یک زندگی انسانی و آزاد و برابر است. اول ماه مه روز ماست. اول ماه مه روز تمام انسانهای شریف و عزیزی هست که تمام امکانات و خوبیها و نعمات زندگی را با پوست و گوشت و استخوان خود تولید میکنند ولی خود از آنها محرومند. اول ماه مه روز به میدان آمدن و اعلام عزم متحد، متشکل و متحزب ما برای پایان دادن به نظام ضد انسانی سرمایه داری و سرمایه داران است. صفوف قدرتمند و متحد خود را در این روز به میدان بیاوریم. اول مه امسال از جایگاه ویژه ای برای کارگران در سراسر دنیا برخوردار است. امسال جنبش ٩٩ درصدیها و کارگران اوکلند در آمریکا فراخوان یک اعتصاب عمومی و قدرت نمائی خیابانی به طبقه کارگر و زحمتکشان و انسانهای مبارز سراسر جهان را داده اند. اول مه امسال بر متن انقلابات خاورمیانه و شمال آفریقا، بر متن جنبش ٩٩ درصدیها، و بر متن اعتراضات و اعتصبات عمومی میلیونی در اسپانیا و یونان و پرتغال و نیجریه و کنیا و غیره صورت میگیرد. طی یک سال گذشته، کارگران ایران صدها اعتصاب سازمان داده اند و در خیابانها و جلوی مجلس و کارخانه ها با سرمایه داران و دولت آنها جنگیده اند. اول مه امسال میتواند قدمی بزرگ و محکم برای کارگران و زحمتکشان و سوسیالیستهای تمام دنیا، از جمله و بویژه ایران، باشد. تمام کارخانه ها و کارگاهها و دانشگاها و مدارس و ادارات و بیمارستانها (غیر از نیازهای اورژانسی) را در این روز تعطیل کنیم. با خواستها و شعارهای مشخص خود به میدان بیائیم. بگذار حضور متحد و یکپارچه ما قدرت لایزال ما را به دوست و دشمن نشان دهد. بگذار صفوف میلیونی ما نهال امید و جسارت در دل تک تک ما انسانهای سخت کوش و جسور بکارد. بگذار صفوف میلیونی ما لرزه بر اندام کریه سرمایه داران انگل و دولت آنها بیاندازد. بگذار خواستها و شعارها و فریادهای روشن و مشخص ما راه را بر شیادان و دوست نمایانی که به هر بهانه ای از مذهب و ناسیونالیسم و سرمایه داران و نظام آنها و دولت آنها حمایت میکنند ببندد. اول ماه مه باید روز اعلام همبستگی ما با طبقه کارگر جهانی باشد، باید روز اعلام همبستگی ما با جنبش ٩٩ درصدیها باشد، روز اعلام حق مسلم ما برای برخورداری از تشکلهای آزاد کارگری باشد، روز اعلام حق مسلم ما از برخورداری از حزب سیاسی کارگری باشد، روز اعلام حق مسلم ما از برخورداری از نعماتی باشد که ما خود تولید میکنیم، روز اعلام آزادی و برابری کامل انسانها باشد، و روز اعلام برخورداری ما از یک زندگی شایسته انسان در قرن بیست و یکم باشد. اول ماه مه امسال به سرمایه داران و جمهوری اسلامی که دولت آنهاست اعلام جنگ دهیم. اول ماه مه امسال تمام مراکز کار را تعطیل کنیم و با خواستها و شعارها و فریادهای مشخص خود خیابانهای سرتاسر ایران را به تصرف خود درآوریم. اول ماه مه روز کارگران و بیکاران و زحمتکشان و به فقر کشیده شدگان جامعه است. اول ماه مه روز ما ٩٩ درصدیهاست. اول ماه مه روز اعلام پایان نظام ضد انسانی سرمایه داری و روز اعلام عزم ما برای ساختن یک دنیای سرشار از رفاه و آزادی و برابری هست. اول ماه مه روز اعلام عزم ما برای ساختن “یک دنیای بهتر” است. اول ماه مه به خیابانها بیاییم. زنده باد اول ماه مه. زنده باد اتحاد جهانی کارگران. زنده باد عزم متحد کارگران برای پایان دادن به نظام ضد انسانی سرمایه داری و برای بنا نهادن یک جامعه سوسیالیستی. زنده باد سوسیالیسم. زنده باد انسانیت. کارگران جهان متحد شوید. ١۵ آوریل ٢٠١٢