۱ـ کسی راجع به وقاحت و ناشرعی بودن تابلوهایی که نقاشان بزرگ دنیا از زنان برهنه کشیده‌اند حرفی نمی زند. حداقل الآن دیگر در زمان ما حرفی زده نمی‌شود (جز البته جنتی و پاسدارها و آخوندهای عظیم الجثه که یواشکی نگاهشان می‌کنند و سه هزار بار می‌گویند: فتبارک الله و احسن الخالقین). کسی نمی پرسد که چرا عمدتأ زنان برهنه در نقاشی ها زیبا و دلهره آور هستند، هر چند که مردهای برهنه ای هم بوده‌اند و امروز هم در کلاسهای نقاشی دانشکده ها مدل می شوند.
چه کسی میتواند آن لحظه بی‌نظیر در سینِما ( و زندگی ) را فراموش کند که زن مدل نقاشی جرأت کرد پیراهنش را پایین بکشد وسینه اش را در مقابل مرد نقاش کاملاً عریان کند. کافه بغداد: out of rosenheim
http://www.imdb.com/title/tt0095801/ .
برهنگی زنان، در محجبه تربن شکلش، در داستان مریمی است که عیسی را بدون هیچ مردی زایید. امروز، اگر هم عده زیادی معتقد به این باشند، نمی‌توانند جلوی تخیل و تصویرسازی خود را در رابطه با لحظه خروج طفل خدا از رحم زنی بگیرند. خدا همیشه مذکر بوده است و این را همه می‌دانند و حتی در گرامربسیار»ی از زبانها هم خود را نشان میدهد. اما زنها، بویژه در برهنگی شان، معلوم نیست چیستند.
برهنه شدن زنان در مقابل دیگران، یک نقاش و یا تمام دنیا، و یا کاترین دونوو در فیلمی از بونوئل (تریستانا) در مقابل پسر جوان فقیری از طبقه ای دیگراز بالکن تنهایی اش، اصلاً اتفاق بدیعی نیست، بدیع این است که هنوز کسانی نمی‌توانند آن را هضم بکنند.
۲ ـ همه چیز با علیا شروع نشد. کل تاریخ را به کنار بگذاریم: همه چیز در حال حاضر چند دهه اخیر، تا آن جایی که به برهنه شدن زن در مقابل چشمهای بسیاری مربوط می شود، در تاریخ جمهوری اسلامی، با پروانه حمیدی در کنفرانس برلین شروع شد. اعتراض زنان برهنه اوکراین در مقابله با جمهوری اسلامی را هم از قلم نیندازیم.
تقویم مریم نمازی و صحبتهای صمیمی و گرم و دلنشینی که در مصاحبه اش کرد، دستی است که به طرف مردان و زنان شیفته آزادی و برابری دراز شد. برگردیم به تاریخ: حرکتی شجاعانه و مربوط به زمان و در تداوم و کنار زنان درتاریخ. روی اسم پروانه حمیدی کلیک کنید، بحثهایی جالب‌تر از بحثهای مارکس پیدا خواهید کرد.
البته مسائل مهم زیادی در این دنیای پرآشوب از سر و کله همه بالا می‌روند. چند روز دیگر هم اول مه: ولی مساله زن؟ (لطفآ کسی سبکسرانه با این مساله برخورد نکند، من هم دخترکی دارم)