گفتگو کمونیست هفتگی با جمال کمانگر در مورد آلترناتیو سازی اپوزیسیون راست در کنفرانس واشنگتن
کمونیست هفتگی: به دنبال گسترش فضای جنگی و تحریمها علیه ایران یک بار دیگر اپوزیسیون راست و جریانات قومی به تکاپو افتاده اند و در سایه وزارت خارجه آمریکا و ابتکار دیگر کشورهای غربی در صدد “آلترناتیو سازی” هستند. در تاریخ ۷ و ۸آپریل کنفرانسی در “جرمن تاون” واشنگتن در آمریکا برگذار شد. جریانات شرکت کننده در این کنفرانس کدامها بودند و محورهای بحث و توافقاتشان چه بود؟
جمال کمانگر: به گفته شرکت کنندگان ظاهرا این کنفرانس با پادویی محسن سازگارا و علی رضا نوری زاده بوده است! این واقعیت ندارد. همه اذعان دارند که این کنفرانس ادامه کنفرانسهای لندن و مرکز” اولاف پالمه ” در استکهلم بود. کاملا با حمایت دول غربی برگذار میشود. در لیست اولیه آنها ۶۰ حزب ، سازمان و فعال سیاسی از طیفهای مختلف اپوزیسیون راست دعوت شده بودند. که حدودا ۲۰ نفر در این نشست حضور بهم رسانده بودند. عدم شرکت همه اولین نشانه از شکست آن بود. ازنماینده رضا پهلوی ، طیفهای گوناگون جمهوریخواه سکولار و غیره سکولار ، ملی- مذهبیها، شورای سکولارهای سبز ، اصلاح طلبان حکومتی جمهوری اسلامی تا خالد عزیزی از حزب دمکرات کردستان و عبدالله مهتدی از “سازمان زحمتکشان” و چند شخصیت دیگر بودند. اسم کنفرانسشان را گذاشته بودند “گذار مسالمت آمیز به دمکراسی در ایران” و با پوشش خبری کامل تلویزیون صدای آمریکا و بی بی سی پیش برده شد.
از اسمی که کنفرانس برای خودش انتخاب کرده بود ظاهرا دنبال پیدا کردن راهی برای” گذار به دمکراسی در ایران” بودند که طرحهای زیر توسط بعضی از شرکت کنندگان ارائه شد.” انتخابات آزادی برون مرزی توسط شورای هماهنگی سکولارهای سبز، اصلاحات در دورن نظام جمهوری اسلامی توسط ستاد ۸۸ ، ایجاد نهاد سخنگوی خارج کشور اپوزیسیون از جمهوریخواهان لائیک و طرح انتخابات آزاد و مکانیزم آن از سازمان جمهوریخواهان ایران ” و خالد عزیزی که بر “فدرالیسم قومی” در ایران تاکید داشتند. این بخشی از محتوای بحثهای آنها بوده است که رسانه ای شده است و ظاهرا به توافق اصولی دست نیافته اند و قرار است این گونه کنفرانسها ادامه یابد.
کمونیست هفتگی: به نظر شما چه ضرورت یا نیازی این جریانات را دور هم جمع کرده و هدف از این نوع گردهمائی چیست؟
جمال کمانگر: خاورمیانه و شمال آفریقا سال پرالتهابی را پشت سر گذاشته است. دو انقلاب در تونس و مصر ظرف مدت کوتاهی راس دو ماشین دولتی و استبدادی را پایین آورد. این انقلابات الهام بخش اعتراضات و رویاروییهای گوناگونی با سایر دیکتاتوریهای موجود در شمال آفریقا و خاورمیانه شد. اعتراضات مردم لیبی به سرعت و زودرس شکل نظامی به خود گرفت و فرصت طلایی را در اختیار کشورهای عضو ناتو و آمریکا داد تا مسیر این اعتراضات را آنطوری که خود میخواهند تعیین کنند. لیبی ضعیف ترین حلقه برای پیشبرد این سیاست بود.”آلترناتیو سازی” به سرعت شروع شد. کنفرانسها با بخشی از حکومت قذافی در پشت درهای بسته شروع شد. به مدت کوتاهی قطعنامه های لازم برای دخالت نظامی در لیبی توسط سازمان ملل فراهم شد و کنفرانس” دوستان لیبی” با ابتکار دول غربی و عربی تشکیل شد. و سرانجام ناتو پیروزی خود را با کشتن قذافی جشن گرفت. الگوی لیبی برای غرب بخشی از اعتبار از دست رفته را به آنها بازگرداند. ظاهرا برای دفاع از شهروندان “بنغازی ” با بمبهای “هوشمند “و کروز شهروندان طرابلس را قتل و عام کردند. اپوزیسیون راست نظاره گر این سناریو بود . طیف شرکت کننده در این کنفرانس سالهاست آروزی غرش هواپیماهای جنگی آمریکا و ناتو بر فراز ایران را در سر می پروراند.
پشت بند این آرزو، سرهم کردن” شورای ملی سوریه” است که اخیرا کنفرانس “دوستان سوریه” با حضور ۸۰ کشور در استانبول برگزار شد. این شیفت سیاسی غرب در تسلیح و جمع کردن مخالفین لیبی و سوریه چراغ سبزی بود برای اپوزیسیون راست که کاندید بعدی جمهوری اسلامی است!
غیر از این است که جمهوری اسلامی علیه شهروندان خود از هیچ جرم و جنایتی فروگذار نیست. مشغول موش دوانی در عراق و سوریه و لبنان است ! در صدد ساخت بمب اتمی است! اینها بهانه کافی برای دخالتهای “بشر دوستانه” غرب را فراهم کرده است. و مهمتر از همه بخش زیادی از همین اپوزیسیون را از دسترسیش به ثروت و سامان آن ممکلت کوتاه کرده است.
کمونیست هفتگی: از نظر طبقه کارگر و مردم تشنه آزادی روشن است که جمهوری اسلامی باید برود. برای این امر راه حل های متفاوتی از سوی جریانات مختلف دنبال میشود، یکی از آن همان امید بستن به جنگ و امریکا و تکرار سناریو های ارتجاعی در عراق و لیبی است. آیا جریانات که از آن اسم بردید تا چه اندازه مردم و جامعه ایران را نمایندگی میکنند و چرا از بالا سر مردم و به همت آمریکا و غرب دارند در صدد “آلترناتیو سازی” و طرح خود هستند؟
جمال کمانگر: اتفاقا بخشی از همین شرکت کنندگان هم خواهان رفتن و تعدیل کردن جمهوری اسلامی هستند.اما تغییرات مهندسی شده . اینکه چقدر مردم را نمایندگی میکنند بستگی دارد دول غربی چقدر پول و امکانات در اختیار آنها قرار دهند. بحث مهندسی افکار است. و با غول رسانه ای که در اختیار دارند سخت نیست که حمایت بخشی از مردم را که منفعتشان با این نوع تغییرات است را کسب کنند. اینها در این کنفرانسها مدام بر “گذار مسالمت آمیز” تاکید میگذارند. البته نه از این سر که گویا آنها خیلی علیه خشونت هستند. نه! نظام سیاسی که قرار است از دل این کنفرانسها سر کار بیاید ادامه وضع موجود با بازیگران جدید است. اینها مرزبندی شدیدی با انقلاب و بخشی از همین کنفرانس واشنیگتن درباره “مضرات انقلاب” بود. آنها خواهان تعدیل جمهوری اسلامی و کنترل اوضاع در صورت تلاطمات سیاسی هستند. فلسفه تمام این نشستها برای غرب و اپوزیسیون راست همین است. بورژوازی ایران انقلاب ۵۷ را دیده است. طبقه کارگر آگاه ایران را میشناسد و به این مهم هم اذعان دارد که جمهوری اسلامی وصله ناجوری است بر پیکر جامعه مدرن ایران و تمام تلاششان این است که نیم کلاج و از بالای سر مردم تغییرات کنترل شده را بوجود بیاورند.
کمونیست هفتگی: بخش اعظم مردم ایران تنفر عمیقی از جمهوری اسلامی دارند و آرزوی نابودی فوری آنرا دارند، فکر میکنید باید چه جواب و عکس العملی به این نوع آلترناتیو سازیهای ارتجاعی بدهند که به نام مردم به دنبالچه سیاستهای آمریکا تبدیل شده اند؟ شما به عنوان حزب کمونیست کارگری- حکمتیست چه آلترناتیوی برای مبارزه با جمهوری اسلامی و سرنگونی آن و برقراری حکومت جدید در آینده مد نظر دارید؟
جمال کمانگر: تنفر عمیق مردم تا زمانی که متشکل و سازمان یافته عمل نکنند در حد تنفر باقی میماند. هر آرزویی را با عمل آگاهانه باید به به الفعل در آورد. در غیاب عنصر آگاه و رادیکال ، متاسفانه میدان برای ابراز وجود و ایجاد توهم توسط این نوع “نشستها” در میان مردم فراهم میشود. وحدت طلبی مردم پشت پرده این آلترناتیو سازیهای راست و ضد مردمی را پنهان میکند. مردم پراگماتیست هستند و در غیاب یک حزب رادیکال و کمونیستی توده ای در بهترین حالت بی تفاوت خواهند بود.
حزب ما برای سازماندهی انقلاب اجتماعی پرولتاریا و ایجاد جامعه سوسیالیستی ایجاد شده است. سرنگونی فوری جمهوری اسلامی و برقراری جمهوری سوسیالیستی به جای آن امر فوری ما است. پیش شرط تحقق چنین استراتژی به وجود یک حزب کمونیستی دخالتگر و مدعی قدرت سیاسی گره خورده است. ما تلاش میکنیم این نقش را ایفا کنیم. از نظر ما بر خلاف تبلیغات اپوزیسیون بورژوایی ایران انقلاب کارگری آسان ترین و کم خشونت ترین شیوه گذار به جامعه ای آزاد ،برابر و مرفه است. مردم باید حول این حزب و آلترناتیو کمونیستی متشکل شوند.
۱۲آپریل۲۰۱۲