ایسکرا: با تشکر از شما برای شرکت در این مصاحبه بعنوان مقدمه و آشنایی با خوانندگان نشریه خود را معرفی کنید، و همچنین اشاره کنید که در کجا و چه عرصه یا عرصه هایی فعالیت داشته اید؟
شایان شیخی: من شایان شیخی از فعالین کارگری در ایران بودم که هفت ماه پیش ایران را ترک کردم. در سال ۱۳۸۶ به عضویت اتحادیه سراسری کارگران اخراجی و بیکار در آمدم در بهار سال ۸۷ در دومین مجمع اتحادیه کارگران اخراجی و بیکار که به اتحادیه آزاد کارگران ایران تغییر نام داد شرکت داشتم در این مجمع که با شرکت ۱۱۰ نفر از کارگران عضو از شهرهای تهران،سنندج، بوکان، کرمانشاه، عسلویه، قم ، مهاباد و سردشت برگزار شد من در آنجا به عنوان عضوهیئت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران و همچنین مسئول تشکیلات اتحادیه انتخاب شدم و همچنین از سازمان دهندگان اعتصاب بزرگترین کارخانه خاورمیانه یعنی کارخانه لوله و پوشش سلفچگان در شهرک صنعتی سلفچگان قم بودم. از سازمان دهندگان اعتصابات بزرگترین شرکت ساختمانی ایران (شرکت رهگا) در تهران و اورمیه و همچنین از سازماندهندگان روز جهانی کارگر در محیط کارخانجات قم بودم.
ایسکرا: اوضاع کار و زندگی کارگران را چگونه می بینید و با توجه به اینکه کمتر از سه هفته به روز جهانی کارگر باقی مانده خطاب به فعالین کارگری و مردم برای این روز چه صحبتی دارید ؟
شایان شیخی: اول مه بویژه امسال مهمترین روز برای طبقه کارگر و ۹۹ درصدیهاست. کارگران ایران سالهاست در فقرو بی عدالتی سرمایه داری اسلامی به سر میبرند و هر سال ما شاهد تعرضات حکومت سرمایه به سفره خالی کارگران هستیم. با تحمیل حقوق‌های زیر خط فقر و بیکار سازیهای چند هزار نفری جهنمی واقعی را برای کارگران در ایران به ارمغان آورده‌اند. در مقابل چنین وضعی کارگران نیز هیچگاه ساکت ننشسته اند.کارگران در این روز می توانند با اعتراضات گسترده و متحدانه خود و با طرح خواست و مطالبات رادیکال خود به مصاف با اوضاع نابسامانی که به کل جامعه تحمیل شده است بروند. با پلاکاردها و شعارها و خواست های مشخص خود از جمله درخواست بیمه، لغو قراردادهای موقت، بیمه بیکاری، داشتن امنیت شغلی،عدالت و سر پناه و امکانات رفاهی که در شان انسان امروز است به پیشواز این روز بروند در واقع این روز باید خیابانها را از آن خود کرده و با حضور میلیونی بر علیه این اقلیت مفت خور به اعتراض برخاست و با سازماندهی کردن اعتصابات سراسری یک در صدیهای مفت خور را به زیر کشید. این روز روز ما انسانهای زحمتکش است روز همبستگی ۹۹ در صدی هاست.
ایسکرا: از آنجا که جمهوری اسلامی مقاوله نامه‌های ۹۸ و ۸۷ را امضا کرده ولی عملا هیچوقت روز جهانی کارگر را به رسمیت نشناخته و همیشه مانع برگزاری مراسم در این روز بوده است، چگونه میتوان با این مانع برخورد کرد و توده وسیعی را به میدان آورد؟
شایان شیخی: جمهوری اسلامی هر سال با برگزار کردن روز سپاه پاسداران و ارتش با تمام تجهیزات و سلاحهای آدم کشی، نیروهای سرکوبگرش را به خیابان می ریزد و رژه میروند ولی روز کارگر را ممنوع اعلام کرده اند. کارگری که در این روز می‌خواهد روزش را جشن بگیرد و صدای اعتراض خود به اوضاع موجود را به گوش دنیا برساند، این روز توسط جمهوری اسلامی به رسمیت شناخته نمیشود و مانع برگزاری مراسمهای روز جهانی کارگر میشود. ولی علیرغم هر گونه مانع تراشی توسط حکومت اسلامی، سالهاست که کارگران این مرزها را شکسته اند. جمهوری اسلامی خیلی چیزهای دیگر را ممنوع اعلام کرده است ولی کارگران و مردم به این ممنوعیتها کوچکترین توجهی نمی کنند و مدام با قوانین و سنتهای ارتجاعی در حال جنگ هستند که نمونه های آن برگزاری مراسمهای روز جهانی‌کارگر درسنندج، تهران، عسلویه، ماهشهر، و حتی در محیطهای کارخانه شاهد پخش کردن شکلات و شیرینی بوده ایم، شاهد برگزاری ۸ مارس‌ها و حجاب برگیران، برگزاری جشن آدم برفیها در کردستان بوده و با اینکه اعتصاب و تشکل ممنوع بوده ولی ما شاهد اعتراضات واعتصابهای هر روزه توسط تشکلهای مستقل از دولت در میان کارگران بوده ایم، شاهد شکل گیری مجامع عمومی، اتحادیه ها، سندیکاها، کمیته‌های کارگری و شوراهای موقّت کارگری بودیم که علیرغم هر گونه ممنوعیت و بگیر و ببندی، کارگران آنرا به پیش می برند.
علاوه بر اینها در چند سال اخیر ما شاهد علنی ساختن چهره‌های سرشناس کارگری بودیم و اینها همه به این برمیگردد که این ممنوعیتها کاربرد ندارد و کارگران توانسته اند با مبارزه و اعتراضات خود اشکال و مکانیسمای واقعی خود را در اعتراض و مبارزه هر روزه خود بکار بگیرند و فضای ممنوعیتها را بشکنند و رژیم نکبت اسلامی هم هیچگاه قادر به خفه کردن صدای اعتراض کارگری و شکست دادن چنین تحرکاتی نبوده است. کارگران می توانند با قدرت اتحادشان این روز را به جمهوری اسلامی تحمیل نمایند که آن را به رسمیت بشناسد و این روز را در تقویم ایران تعطیل اعلام کند .
ایسکرا: خواستهای اول ماه مه امسال به نظر شما چه نکاتی را باید در بر بگیرد؟
شایان شیخی: تشکلهای کارگری در ایران در چند سال اخیر قطعنامه های رادیکالی را روبروی جامعه گذاشتند و امسال نیز مطمئنا رادیکال تر و عمیق‌تر خواهد بود بخصوص امسال که متفاوتر از سالهای گذشته است و با شکل گیری جنبش ۹۹ درصدیها در غرب و آمریکا و بهار عربی به شکل رادیکال تری جهانی شده و جامعه آماده به زیر کشیدن ۱ درصدیها است.
به نظر من کارگران در قطعنامه های خود خواستهایی مانند : رفاه، عدالت، حق تشکل، حق اعتصاب، بیمه بیکاری، لغو مجازات اعدام، لغو سنگسار، آزادی زندانیان سیاسی ، برابری زن و مرد، رعایت حقوق کودکان، ممنوعیت خشونت علیه زنان و کودکان، رفع تبعیض از کارگران افغانی و خارجی در ایران و آزادی بی قیدو شرط بیان و مطبوعات و … را مطرح نمایند و فعالین عرصه های مختلف از هم اکنون با شعار نویسی بر در و دیوار شهرها، و فراخوان به شرکت وسیع و گسترده در روز جهانی کارگر در همه‌جا اطلاع رسانی کنند.
هدایت و سازماندهی این کارها امر فعالین کارگری و کمونیست است.همچنین محیطهایی کارگری که در حال اعتصاب و اعتراض برای خواستهای خود هستند باید بیشتر تحت پوشش این سازمندهی ها باشند و سعی کنند این روز را به یک اعتراض وسیع و قدرتمند در راستای سازمندهی اعتصابات سراسری تبدیل نمایند. در این روز خیابانها مال ماست.*